Μιχάλης Τσιντσίνης
Αν οι γείτονες ονόμαζαν τη γλώσσα τους «σκοπιανά» το πιθανότερο είναι ότι δεν θα δυσκολευόμασταν να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή της. Λέμε τώρα ότι η γλώσσα τους δεν υπάρχει μόνο επειδή την ονομάζουν «μακεδονική».
Μια κάποια γλώσσα υπάρχει, μιλιέται εκεί, στη χώρα που θεωρούμε λαθρώνυμη. Κάπως συνεννοούνται οι άνθρωποι, αλλά, σύμφωνα με την αρμοδιότερη γλωσσολογική αρχή, δεν δικαιούνται να συνεννοούνται «μακεδονιστί».
Δικαιούνται να επικοινωνούν –να ονομάζουν, να ονομάζονται και να διεκδικούν ονόματα– στα «βουλγαροσερβικά». Ή το πολύ πολύ –ως «μέγιστη υποχώρηση»– στα σλαβομακεδονικά ή τα μακεδονοσλαβικά. Ετσι το περιέγραψε ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης. Το σλαβικό στοιχείο, έλεγε χθες στην τηλεόραση, πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει.
Ο καβγάς για τη γλώσσα της ΠΓΔΜ, στον οποίο ο υπουργός Εξωτερικών έσυρε τον Μπαμπινιώτη, μπορεί να μοιάζει παρεμπίπτων – ένας θόρυβος παράπλευρος· είναι, ωστόσο, αποκαλυπτικός για τη φύση του προβλήματος. Δείχνει ότι το επονομαζόμενο Ονοματολογικό δεν λύνεται με ένα όνομα. Δεν λύνεται, αν δεν ρυθμιστούν όλες οι ονομασίες, οι εμπορικές επωνυμίες και τα οδωνύμια που παράγει η γλώσσα – ακόμη και το όνομα της ίδιας της γλώσσας.
Η λύση βέβαια δεν εξαρτάται από τις κανονιστικές προθέσεις ενός γλωσσολόγου – που νομίζει ότι η διάγνωσή του για την καταγωγή μιας γλώσσας συνιστά επιχείρημα σε μια πολιτική διαπραγμάτευση. Δεν εξαρτάται ούτε από τις προπαγανδιστικές προθέσεις ενός υπουργού που προσπαθεί να παροχετεύσει στους γλωσσολόγους το κόστος του δικού του συμβιβασμού.
Αντί η κυβέρνηση να εξηγήσει γιατί έπρεπε να «δώσει» τη γλώσσα και την ταυτότητα, για να «πάρει» το όνομα και το erga omnes, τα έριξε στον Μπαμπινιώτη. Ακούγεται σαν κάτι πρωτοφανές, αλλά δεν είναι. Ο υπουργός Εξωτερικών έχει επικαλεστεί μέχρι και το «Survivor» προκειμένου να αποφύγει την κριτική της αντιπολίτευσης στο –μέχρι στιγμής– πιο αξιομνημόνευτο κατόρθωμά του: την επίσκεψη Ερντογάν.
Ούτε καν η απειλή για χρήση των αρχείων του υπουργείου είναι πρωτότυπη μέθοδος. Τα απόρρητα είχαν χρησιμοποιηθεί διπλά στην υπόθεση της Σαουδικής Αραβίας: Η κυβέρνηση απειλούσε με διώξεις όσους τα δημοσίευαν, ενώ ο πρωθυπουργός τα έβγαζε κατά βούληση από το συρτάρι για να καλύψει τους χειρισμούς του υπουργού Αμυνας.
Το γεγονός ότι τώρα αναγορεύεται σε πολιτικό ορόσημο ένα συνέδριο για τον μεταγραμματισμό των τοπωνυμίων που έγινε πριν από σαράντα ένα χρόνια, δεν είναι έξω από το ρεπερτόριο της κυβέρνησης. Αντιθέτως. Είναι το συντακτικό της. Τα συνήθη όπλα της είναι το 1977, το 1963, το 1944.
Ολος ο προ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εθνικός βίος είναι μια καταπακτή γεμάτη σκελετούς που περιμένουν την επιστράτευσή τους.
Πηγή: Καθημερινή
