Στέφανος Κασιμάτης
Τι είναι η βία, για την οποία όλοι μιλούμε και θα μας απασχολήσει πολύ στην πορεία προς τις εκλογές; Ας πούμε, είναι βία όταν το σπίτι που έχτισα πρόχειρα πέσει και με πλακώσει; Θα έλεγα, όχι. Οπως επίσης δεν είναι βία το ηφαίστειο που εκρήγνυται ή τα καρεκλοπόδαρα που κατεβάζει ο ουρανός με μπουρίνι, παρά μόνο μεταφορικώς. Η βία, όπως τουλάχιστον την καταλαβαίνω εγώ από τη γλωσσική χρήση, προϋποθέτει έμβια όντα: τον άνθρωπο και τα ζώα, με πολλά από τα οποία τα μεταξύ μας όρια είναι συγκεχυμένα – το είδαμε στην πρόσφατη επίθεση εναντίον του Γ. Μπουτάρη.
Στην πολιτική και ευρύτερα την κοινωνική ζωή, θα όριζα τη βία ως την επιβολή από ένα πρόσωπο σε ένα άλλο της άποψης ή της θέλησής του, διά της ισχύος ή της σχετικής απειλής. Η χρεοκοπία, λ.χ., η οποία συμβαίνει επειδή δεν σου δανείζει κανένας, δεν είναι βία από την πλευρά εκείνων που αρνούνται να σου δανείσουν· είναι ένα αντικειμενικό γεγονός, που προκύπτει υπό συγκεκριμένες συνθήκες και βάσει των κανόνων λειτουργίας του συστήματος. Οταν όμως προπηλακίζεις και πετάς αυγά στον άλλο, επειδή θέλεις να του επιβάλεις την άποψη ότι η χρεοκοπία είναι απάτη και διεθνής συνωμοσία, τότε είναι βία.
Η βία είναι φρικτό πράγμα και, γι’ αυτό, η ιστορία των δυτικού τύπου κοινωνιών τουλάχιστον είναι σε μεγάλο βαθμό ιστορία της προσπάθειας του ανθρώπου να ελέγξει τη βία που υπάρχει στον καθένα μας και να ελαχιστοποιήσει την παρουσία της στην κοινωνική ζωή. Αυτή η προσπάθεια είναι η βάση του κοινωνικού συμβολαίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ποτέ δεν είχε κανένα δισταγμό να τη χρησιμοποιήσει για την άνοδο στην εξουσία, διότι τον ενδιέφερε η εξουσία όχι το σύστημα και η επιδιόρθωσή του – το σύστημα ήταν, υποτίθεται, ο αντίπαλος.
Η παιδεία τους, η σκέψη τους, τα ένστικτά τους, οι τακτικές τους ακόμη και τώρα στην κυβέρνηση, είναι αδίστακτων λενινιστών που προσπαθούν να καταλάβουν την εξουσία (όπως την εννοεί η κ. Περιστέρα). Εκείνο που μας σώζει από τα χειρότερα είναι, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση έχει στρατηγική απατεώνων. Είναι πολύ δύσκολος, σχεδόν αδύνατος, ο συνδυασμός τακτικής λενινιστών με στρατηγική απατεώνων και φαίνεται τώρα από το πώς μια ομάδα 100 τραμπούκων εκθέτει την κυβέρνηση και την προστασία που παρέχει στην καλή, την αριστερή ή λαϊκή βία.
Ενα άλλο χαρακτηριστικό του ΣΥΡΙΖΑ, που υπεισέρχεται και αυτό στην αξιολόγηση του φαινομένου της βίας από την πλευρά τους, είναι η ποσοτική προσέγγιση που τους διακρίνει γενικώς σε ζητήματα ηθικής τάξεως. Δεν είναι δηλαδή μόνο ποιος παραβαίνει τον κανόνα, αλλά και σε ποιο βαθμό το κάνει. Θυμάμαι, λ.χ., τον πρωθυπουργό στη Βουλή τον περασμένο Μάρτιο να αναρωτιέται πόσο αξίζει ο θόρυβος για τις 23.000 που πήρε το ζεύγος Αντωνοπούλου ως επιδότηση, μπροστά στα 23 δισ. της Novartis. Το χαριτωμένο μάλιστα είναι ότι το είπε αυτό, ο καημένος, σε μία ομιλία με την οποία προσπαθούσε να αποδείξει ότι το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς παραμένει αλώβητο και απόλυτο. Πώς δεν κατάλαβε ότι, με ένα τέτοιο επιχείρημα, αναιρούσε τον βασικό ισχυρισμό του μου κάνει εντύπωση. Ισως να είναι όμως οι βλάβες που προκαλεί στον άνθρωπο η έκθεση για μεγάλο διάστημα στον διαλεκτικό υλισμό, ιδίως όταν συμβαίνει σε ηλικία που ο εγκέφαλος δεν έχει πλήρως αναπτυχθεί.
Αν είχαν την ελευθερία, δηλαδή υπό ιδανικές συνθήκες αιωνιότητας, ελεύθεροι να πειραματιστούν με την τελειοποίηση της κοινωνίας, θα σχεδίαζαν ένα δίκαιο σύστημα για την άσκηση βίας, που θα περιελάμβανε όλες τις παραμέτρους: όχι μόνον ποιος τις ρίχνει και ποιος τις τρώει, αλλά και σε σχέση με το ύψος, το βάρος, την ηλικία και φυσικά το ιατρικό ιστορικό του καθενός. Θα ήταν πολύ σύνθετο στην πράξη και προβληματικό στην εφαρμογή ένα τέτοιο σύστημα, αλλά και πάλι θα ήταν μια σχετική πρόοδος εν σχέσει με την παραδοσιακή μέθοδο του Γκουλάγκ…
Πηγή: Καθημερινή
