Δεν χρειάζεται να είσαι Γερμανός πολίτης για να θιγείς ή να ανησυχήσεις με τη στάση του καγκελαρίου Σολτς απέναντι στο θράσος του Ερντογάν. Αρκεί να είσαι Eυρωπαίος, πολίτης της μεγάλης ένωσης των εθνών στην οποία η Γερμανία διεκδικεί πρωτεύοντα ρόλο. Ο Ερντογάν προσέβαλε τη Γερμανία στη διάρκεια επίσημης επίσκεψης στο Βερολίνο. Απέδωσε τη στάση της στη Μέση Ανατολή στις ενοχές της για το Ολοκαύτωμα. Κοινώς, ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη, στο ευαίσθητο υπογάστριο της μεταπολεμικής της δημοκρατίας. Αν ο κ. Σολτς είχε στοιχειώδες χιούμορ θα του ανταπέδιδε το χτύπημα αποδίδοντάς του την υπεράσπιση της Χαμάς στα πεπραγμένα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας την οποία ο Ερντογάν προβάλλει ως δική του προσφορά στον πολυπολικό κόσμο που οραματίζεται ο φίλος του Πούτιν. Αν μη τι άλλο η Γερμανία, μετά τον πόλεμο, υπέβαλε εαυτήν σε μια συστηματική συλλογική ψυχανάλυση, για να καταλάβει και τον ναζισμό και τη Σοά. Σε αντίθεση με αυτήν, η Τουρκία νοσταλγεί το μεγαλείο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. «Αυτή είναι η Ευρώπη, αγαπητέ φίλε, αναγνωρίζει τις στρεβλώσεις της, τις επεξεργάζεται και προσπαθεί να τις διορθώσει. Να τις καταργήσει δεν μπορεί. Τα γεγονότα είναι γεγονότα και δεν παραγράφονται». Αντ’ αυτού, ο κ. Σολτς αγνόησε την προσβολή. Σκέφτηκε τα εκατομμύρια των Τούρκων ψηφοφόρων στη Γερμανία; Θύμισε τη Μέρκελ και τον σκύλο του Πούτιν. Γνωρίζοντας ότι η καγκελάριος πάσχει από κυνοφοβία τον άφησε να την πλησιάσει, να τη μυρίσει με την ησυχία του και υποθέτω ότι την καθησύχασε πως δεν είναι κακός. Σημειωτέον ότι τότε η κ. Μέρκελ είχε μεγαλύτερη ισχύ στην ευρωπαϊκή πολιτική από όση έχει ο κ. Σολτς σήμερα.
Η στάση του κ. Σολτς σηματοδοτεί την αμηχανία της ευρωπαϊκής πολιτικής ηγεσίας. Σε αντίθεση με την Αμερική του Μπάιντεν, η Ευρώπη μοιάζει να οχυρώνεται πίσω από μια διπλωματία της ευπρέπειας, την οποία οι εχθροί της δεν αναγνωρίζουν. Ανήκει στο παρελθόν. Ο Μακρόν ζητάει από το Ισραήλ να σταματήσει τους βομβαρδισμούς χωρίς όμως να προτείνει μια αξιόπιστη πορεία για τη συνέχεια. Φοβάται τα οκτώ εκατομμύρια των μουσουλμάνων που ζουν στη Γαλλία; Ξέρει ότι η Χαμάς μπορεί να μετατρέψει τη ζωή στη χώρα του σε κόλαση τρόμου; Κατανοητό, πλην όμως εξίσου ανησυχητικό με τη σιωπή του Σολτς απέναντι στην πρόκληση Ερντογάν. Εχει πολιτική ηγεσία η Ευρώπη; Οπως είχε επί Κολ και Μιττεράν; Εχει πολιτική ηγεσία που μπορεί να σχεδιάσει τη θέση της στον κόσμο που θα γεννηθεί μέσα από τα δύο πολεμικά μέτωπα στα σύνορά της; Το πιο φιλόδοξο, και το πιο αισιόδοξο, πολιτικό όραμα του μεταπολεμικού κόσμου κινδυνεύει να συρρικνωθεί σε μια κατασκήνωση ειρηνικής συμβίωσης, την οποία κανείς δεν την παίρνει στα σοβαρά.
Πηγή: Καθημερινή
