Διονύσης Γουσέτης
Ακούσαμε και φέτος τη Μεγάλη Παρασκευή, μετά την περιφορά του Επιταφίου, τον Αριμαθαίας να ικετεύει τον Πιλάτο να του δώσει το σώμα του Χριστού με λόγια που περιλαμβάνουν και τα εξής: «Δος μοι τούτον τον ξένον, τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσμω. Δος μοι τούτον τον ξένον, ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον. Δος μοι τούτον τον ξένον, ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίναι».
Αν και υπάρχουν κάποιες αντισημιτικές αιχμές, ο ύμνος αυτός αποτελεί υπέροχο έργο τέχνης κατά της ξενοφοβίας. Και τον ψέλνουν όλοι οι παπάδες. Τον ψέλνει ακόμα και ο πατήρ Ευλόγιος που, μαζί με άλλους που πετούσαν γουρουνοκεφαλές, απειλούσε στις 25/3/2016 τους μετανάστες που οδηγήθηκαν στη Βέροια για φιλοξενία (δεν διάβασα κάποια ποινή ή έστω αντίρρηση από την Εκκλησία). Τον ψέλνει ακόμα και ο ιερέας στη Χίο, που στις 20/4/2017 κήρυττε για τους πρόσφυγες: «Είναι… γύφτοι…τετρακοσμικοί (sic), μας κάναν κουμάντο στο κρέας που τους μοιράζαμε σε συσσίτιο». Ακόμα και ο μητροπολίτης Χίου, που έλεγε για τους πρόσφυγες: «Είναι όλοι τους λαθρομετανάστες».
Και ακούει το ποίμνιο τον ύμνο και προσεύχεται. Ακόμα και τα μέλη της ξενοφοβικής Χρυσής Αυγής, που διακρίνεται για την ευσέβειά της και που οργανώνει συσσίτια «μόνο για Ελληνες». Ο αρχηγός της κ. Μιχαλολιάκος αποκάλυψε ονόματα μητροπολιτών που τη στηρίζουν, που την προωθούν, που πληρώνουν για τα γραφεία της.
Αλλωστε, έχουμε τις ίδιες τις ξενοφοβικές δηλώσεις των αγίων Καλαβρύτων, Πειραιώς και άλλων. Για όλους αυτούς τους ιερωμένους τίθεται το ερώτημα: Οταν δέονται υπέρ των ξένων και συγχρόνως σπέρνουν μίσος εναντίον τους, είναι υποκριτές ή ευήθεις; Τίποτα από τα δύο. Απλώς, επιβεβαιώνουν την έννοια της αλλοτρίωσης, όπως τη διατύπωσε ο Μαρξ: Ο εργάτης αποξενώνεται από το αγαθό που παράγει ως επαγγελματίας. Το αγαθό γίνεται απρόσωπο εμπόρευμα και η εργασία γίνεται με αποκλειστικό σκοπό την επιβίωση και καθόλου την επιβεβαίωση. Γίνεται μόνο μέσον και καθόλου σκοπός. Με τον ίδιο τρόπο, ο ύμνος σερβίρεται ως απρόσωπο εμπόρευμα από ορισμένους επαγγελματίες «ποιμένες». Και ως εμπόρευμα είναι που καταναλώνεται από πολλούς πιστούς. Οχι ως τροφή για σκέψη. Διότι περισσότερο βάρος από τα ημι-ακαταλαβίστικα μεσαιωνικά κείμενα –που ψάλλονται ενίοτε βαριεστημένα– έχουν οι εκδηλώσεις μίσους των επαγγελματιών «ποιμένων».
Πηγή: Καθημερινή
