Μιχάλης Τσιντσίνης
Αναθέματα κατά των «προδοτών». Εξώδικα στο όνομα του λαού. Απειλές για κρεμάλες. Εχει δίκιο ο πρόεδρος της Βουλής. «Κάποιοι έχουν ξεφύγει».
Οντως. Κάποιοι έχουν ξεφύγει εδώ και χρόνια. Μόνο που δεν ανήκουν στις ομάδες των οποίων τις ακρότητες ο Νίκος Βούτσης είναι πάντα σε ετοιμότητα να στηλιτεύσει. Ούτε οι κρεμάλες, ούτε η αξίωση για «αυθεντική» έκφραση του λαού –με μόνη την επίκληση της πλατείας–, ούτε οι απειλές βίας είναι πατέντες των «παμμακεδονικών» οργανώσεων που επιχειρούν τώρα να εκφοβίσουν τους βουλευτές.
Η προχθεσινή δίκη στη Θεσσαλονίκη μάς θύμισε ποιοι και πότε καθιέρωσαν αυτόν τον λόγο. Τον λόγο που παραγγέλλει λιντσαρίσματα, αλλά, όταν βρίσκεται ενώπιον του νόμου, βγάζει μόνος του τα δόντια του και παρακαλάει να αθωωθεί ως αλληγορικός.
Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο Βούτσης και η συριζαϊκή πλειοψηφία, στην οποία έχει καθοδηγητικό ρόλο, χρησιμοποιεί διπλά και τριπλά κριτήρια γι’ αυτές τις μισαλλόδοξες εκρήξεις. Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο το περιεχόμενο της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εμψυχώνει και συστηματοποιεί αυτόν τον λόγο ως κυρίαρχο, καθιστώντας τις εκρήξεις ρουτίνα.
Ποιο είναι αυτό το περιεχόμενο; Μόλις χθες η επίσημη φωνή της κυβέρνησης χλεύασε την αντιπολίτευση επειδή προσανατολίζεται σε μια συναινετική πρόταση για τη συνταγματική αναθεώρηση.
Αυτή η ακατάσχετη ροή βλέννας δεν είναι, βέβαια, ίση με τις απειλές για βία. Μαυρίζει, ωστόσο, τη δημόσια σφαίρα. Δεν ετοιμάζει μόνο το κλίμα για τις «συμβολικές» κρεμάλες. Κυρίως σηματοδοτεί ότι κανένα πεδίο της πολιτικής δεν εξαιρείται από την εχθροπάθεια – ούτε το Σύνταγμα ούτε η εξωτερική πολιτική. Και καταλήγει να προκαλεί περιχαράκωση της αντιπολίτευσης σε ανάλογες πρακτικές. Σε λογικές μετωπικής σύγκρουσης, όπου τα συνήθη μέσα πολιτικής αντιπαράθεσης δεν είναι αρκετά· όπου για να επιβιώσεις πρέπει να ανταποδώσεις.
Το λένε για τον Τραμπ, αλλά ταιριάζει και στους ομολόγους του στη Βαλκανική: Η εξουσία του παίρνει ενέργεια τραβώντας τους άλλους στο επίπεδό του· αναγκάζοντάς τους να επιλέξουν μεταξύ της αντεκδίκησης ή της σιωπής.
Το σπιράλ αυτό δεν θα κοπεί, βέβαια, στα δικαστήρια. Ακόμη κι αν ο Καμμένος είχε καταδικαστεί, η κυβερνώσα γλώσσα δεν θα είχε χάσει τη δραστικότητά της.
Ακούγεται οξύμωρο, αλλά αν μπορούσε από κάπου να αναχαιτιστεί η διολίσθηση, θα ήταν μόνο από το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο από εκείνους που, σαν τον Νίκο Βούτση, έχουν τυπικά τα προσόντα –τα χρόνια και το παίδεμα στη μεταπολιτευτική Αριστερά– για να δείξουν το όριο και την έρημο που εκτείνεται πέρα από το όριο. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ λαθροβιούσαν κάπου ξεχασμένα τέτοια αντισώματα, θα το είχαμε καταλάβει.
Πηγή: Καθημερινή
