Μαρία Κατσουνάκη
«Χρειάστηκε η επέμβαση της αστυνομίας για να γλιτώσει ένας οδηγός της Uber από το εξαγριωμένο πλήθος των αυτοκινητιστών ταξί», διαβάζουμε στο ρεπορτάζ («Κ» 7/3). Κάπως καλύτερα τα πράγματα μάλλον από τις αρχές του ’90, όταν πρώην εργαζόμενοι στην Εταιρεία Αστικών Λεωφορείων ορμούσαν στο κέντρο της Αθήνας, έδερναν, καθύβριζαν και ξεγύμνωναν τους ελάχιστους που «τόλμησαν» να επιχειρήσουν να συγκεντρώσουν δικαιολογητικά για να αποκτήσουν άδεια λειτουργίας λεωφορείου στη νέα εταιρεία (Συγκοινωνιακών Επιχειρήσεων) που είχε ιδρύσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη… Οι εικόνες γυμνών ανδρών τυλιγμένων με σεντόνια δύσκολα διαγράφονται –και δεν πρέπει– από τη μνήμη. Οπως η τότε «σύρραξη» είχε ονοματεπώνυμα έτσι και η πρόσφατη των αυτοκινητιστών ταξί είχε τον πρόεδρό της που απειλούσε ότι εάν δεν εφαρμοστεί το νομοσχέδιο που βάζει περιορισμούς στις πλατφόρμες τύπου Uber, «οι οδηγοί θα πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και θα κάνουν την Αθήνα Κούγκι». Το πανό με το σύνθημα «Λέμε όχι σε κάθε καινοτομία – πλατφόρμα» προπορευόταν στην πορεία. Από τους «Κολλάδες» στους «Λυμπερόπουλους» η διαδρομή είναι μόνον κατήφορος.
Προχθές βράδυ κατατέθηκε στη Βουλή ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Δεν υπάρχει αντίδραση από τον κλάδο των ταξί. Ενδέχεται ο υπουργός Μεταφορών να μη θέλησε να δυσαρεστήσει τους «πελάτες του». Εξάλλου, το «πελατολόγιο» μετράει σε κάθε βήμα και κάθε απόφαση της σημερινής κυβέρνησης. Για να είμαστε δίκαιοι, έπρεπε να προσθέσουμε το «και». Δηλαδή, και αυτή, όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οργιάζει με ρουσφέτια, διορισμούς συγγενών, προνόμια στους ψηφοφόρους, επιδοτήσεις (τηρουμένων των αναλογιών, φυσικά, διότι εν τω μεταξύ χρεοκοπήσαμε κιόλας). Ομως το «και» εξαντλήθηκε. Μεσολάβησε το τσουνάμι της κρίσης. Και μόνο το γεγονός ότι έχει αλλάξει η σύνθεση της χώρας, με το δυναμικό, παραγωγικό κομμάτι της ξενιτεμένο, είναι λόγος αρκετός για να μη μιλάει ο πρωθυπουργός για τους «δικούς μας φίλους ιδιοκτήτες βουλκανιζατέρ» και τους «δικούς σας ιδιοκτήτες offshore», να μην αναπαράγει, δηλαδή, το ’90 με διαφορετικά ψεύδη.
Ο «αυριανισμός» του ’90 έχει ρίζες βαθιές, δεν εξαλείφεται με ανάθεμα ή άρνηση της πραγματικότητας. Εκτρέφεται, τουναντίον, με κάθε υποχώρηση σε μια αναγκαία μεταρρύθμιση, με κάθε κλείσιμο ματιού για επαναφορά των προνομίων όταν τα… μνημόνια θα είναι παρελθόν, με κάθε διορισμό που δεν είναι αξιοκρατικός, με κάθε ανομία που δεν τιμωρείται, με κάθε τρομοκρατία που εμφανίζεται ως αίτημα και ικανοποιείται. Με κάθε «όχι στην καινοτομία» που γίνεται πράξη.
Πηγή: Καθημερινή
