Ηλίας Μαγκλίνης
Η τηλεοπτική σειρά «Το στέμμα» (The Crown) είναι μια κατά βάση βιογραφική αφήγηση πάνω στη βασιλεία της Ελισάβετ. Ωστόσο, το στοιχείο που είναι πολύ έντονο, ειδικά στον πρώτο κύκλο, οπότε και η νεαρή Ελισάβετ βρίσκεται ξαφνικά στον θρόνο μετά τον πρόωρο θάνατο του Γεωργίου, είναι η μεγάλη σύγκρουση, εσωτερική κατά κύριο λόγο αλλά όχι μόνον, ανάμεσα στο πρόσωπο και στον θεσμό. Η Ελισάβετ είναι κόρη, είναι σύζυγος, έχει τις προσωπικές της αγωνίες και επιθυμίες, όπως κάθε θνητός, πλην όμως συνειδητοποιεί ότι το πρόσωπο έρχεται δεύτερο. Πάνω απ’ όλα συμβολίζει, ενσαρκώνει τον θεσμό.
Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, ότι η σειρά δεν φέρει τον τίτλο, π.χ., «Η βασίλισσα», αλλά «Το στέμμα»: Μέσα από την ιστορία ενός προσώπου, της Ελισάβετ, και των γύρω της βεβαίως, αυτό που παρακολουθούμε είναι πώς θα παραμείνει ζωντανός, μέσα στη νέα εποχή, αλλά διατηρώντας την ταυτότητα και την παράδοσή του, ο θεσμός.
Πρόκειται για ένα τεράστιο βάρος στους ώμους ενός ανθρώπου (δεν μιλάμε για έναν οποιονδήποτε θεσμό και παράδοση στην προκειμένη περίπτωση), γι’ αυτό και ο πατέρας της, Γεώργιος, με βαριά καρδιά ανήλθε στον θρόνο, τον Δεκέμβριο του 1936, μετά την παραίτηση του αδελφού του Εδουάρδου, προκειμένου ο τελευταίος να παντρευτεί την Αμερικανίδα Ουόλις Σίμπσον. Μάλιστα, αφήνεται έντονα να εννοηθεί ότι στη βασιλική οικογένεια είναι διάχυτη η πεποίθηση πως ακόμα και ο καρκίνος που σκότωσε τον Γεώργιο προήλθε από την εσωτερική πίεση που δέχθηκε λόγω του φορτίου που επωμίστηκε.
Στην περίπτωση της Ελισάβετ, αυτό γίνεται έντονο όταν έρχεται σε σύγκρουση με την αδελφή της καθώς, λόγω του αυστηρού θεσμικού πλαισίου, απαγορεύει στην πριγκίπισσα Μαργαρίτα να παντρευτεί έναν διαζευγμένο αξιωματικό της αεροπορίας.
Η ιστορική ακρίβεια του τελευταίου γεγονότος ελέγχεται, ωστόσο, στη σειρά, που υπηρετεί άξια τον προβληματισμό των δημιουργών: Ενας άνθρωπος αναπόφευκτα θα έρθει σε σύγκρουση με τον εαυτό του και τους αγαπημένους του διότι έχει πάψει πλέον να είναι ένας άνθρωπος· είναι ένας θεσμός. Και αυτό έχει ένα τίμημα, συχνά βαρύτατο.
Είναι αυτό που δεν γνωρίζουμε διόλου στη χώρα μας. Τηρουμένων όλων των αναλογιών, το κοινοβουλευτικό θεσμικό πλαίσιο κατέχει τη δική του ιερότητα σε μια δημοκρατία. Κι ωστόσο, στην Ελλάδα σπανιότατα θα δούμε ένα πολιτικό πρόσωπο να αντιλαμβάνεται αυτήν τη λεπτή σημασία, πολύ δε περισσότερο να επωμισθεί το βάρος και να πληρώσει το τίμημα.
Προχθές, ο ίδιος ο πρωθυπουργός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο μιλώντας με απαξίωση για το Κοινοβούλιο, ως «σπατάλη του πολύτιμου χρόνου του». Πέρα από τα οικονομικά, η πιο βαριά κληρονομιά που θα αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν αποχωρήσει κάποτε, θα είναι αυτό το τραύμα πάνω στο έτσι κι αλλιώς ελλειμματικό θεσμικό μας πλαίσιο.
Πηγή: Καθημερινή
