Γιούλη Επτακοίλη
Προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα η εικόνα των αυτοκινητιστών ταξί που έκαναν πορεία προχθές στο κέντρο της Αθήνας κρατώντας ένα πανό το οποίο έγραφε: «Λέμε ΟΧΙ σε κάθε καινοτομία – πλατφόρμα». Εκεί που πήγαινες να βάλεις τα γέλια σκεπτόμενος ότι κάποιοι σίγουρα θα αντιστάθηκαν και στη Βιομηχανική Επανάσταση, σου ερχόταν να αρχίσεις να κλαις.
Και αν το συναίσθημα ήταν αδιευκρίνιστο, αυτό που δεν σηκώνει καμία αμφισβήτηση είναι η αφοπλιστική ειλικρίνεια των οδηγών ταξί και του προέδρου τους, Θύμιου Λυμπερόπουλου. Οι άνθρωποι δεν θέλουν καμία καινοτομία και δεν μασάνε τα λόγια τους ούτε επινοούν φθηνές δικαιολογίες, το λένε έξω απ’ τα δόντια, το φωνάζουν δυνατά στην καρδιά της Αθήνας.
Τοποθετούνται απέναντι σε κάθε έξυπνη, πρωτοποριακή ιδέα που αναβαθμίζει τις υπηρεσίες προς τον πολίτη και διευκολύνει την καθημερινότητά του. Τοποθετούνται απέναντι στον κάθε πολίτη που αγαπάει την καινοτομία, την τεχνολογία, την εξέλιξη. Και για όποιον δεν καταλαβαίνει από λόγια, δεν διστάζουν να το δείξουν και με πράξεις ότι δεν θέλουν καινοτομία. Με επέμβαση της αστυνομίας σώθηκε από το εξαγριωμένο πλήθος των απεργών ένας οδηγός ταξί της Uber, το αυτοκίνητό του όμως μάλλον βρίσκεται σε συνεργείο.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, ανοιχτά, μιας και σε τόση ειλικρίνεια αξίζει μόνο ειλικρίνεια ως ανταπόδοση. Περάσαμε και συνεχίζουμε να περνάμε πολλά εδώ και δέκα χρόνια. Φτάσαμε στο χείλος της καταστροφής, είδαμε δικούς μας ανθρώπους, συγγενείς και φίλους να χάνουν τις δουλειές τους, να μαραζώνουν στα 40 και τα 50 τους χρόνια από την ανεργία, να βρίσκονται στο απόλυτο κενό χωρίς επιλογή, χωρίς κανένα δίχτυ ασφαλείας.
Είδαμε οικογένειες σε απόγνωση να περιμένουν από τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς, που και αυτή έμεινε μισή. Μορφωμένους νέους με πτυχία και μεταπτυχιακά να εργάζονται ανασφάλιστοι και κακοπληρωμένοι, και χιλιάδες άλλους να φεύγουν στο εξωτερικό αναζητώντας δουλειά, αλλά κυρίως αξιοκρατία, αναγνώριση, σεβασμό, ένα υγιές πλαίσιο για να ξεδιπλώσουν τις γνώσεις και τα ταλέντα τους, για να εφαρμόσουν τις ιδέες τους και να προκόψουν.
Είδαμε την κατάρρευση των δομών υγείας, τις φοβερές ελλείψεις σε σχολεία, πανεπιστήμια, δημόσιες υπηρεσίες. Φορτωθήκαμε βάρη που δεν μας αναλογούσαν, γονατίσαμε οικονομικά, εξαντληθήκαμε ψυχικά, διαψευστήκαμε, ταπεινωθήκαμε. Είχαμε όμως και μια χρυσή ευκαιρία: Να «γνωριστούμε» καλύτερα, να δούμε καθαρά ο ένας τις προθέσεις του άλλου, όπως συμβαίνει πάντα σε περιόδους κρίσης όταν οι μάσκες πέφτουν.
Δεν υπάρχει πλέον ανοχή σε καμία από τις γνωστές συνδικαλιστικές «φυλές». Στους οδηγούς ταξί που δεν θέλουν την καινοτομία. Στους αρχαιοφύλακες που δεν θέλουν τον έλεγχο. Στους οδοκαθαριστές που θέλουν μονιμότητα. Στους αγρότες που δεν θέλουν να φορολογηθούν. Δεν μπορεί να υπάρξει ανοχή. Περάσαμε πολλά και δύσκολα για να ξαναγυρίσουμε εκεί που ήμασταν.
Πηγή: Καθημερινή
