Μιχάλης Τσιντσίνης
Δεν ήταν το χειρότερο. Χθες έγιναν πράγματα που θα σβήσουν από τη θεσμική μνήμη πολύ δυσκολότερα απ’ ό,τι το «αστοδιάλο» της Τασίας Χριστοδουλοπούλου. Εγιναν και ακούστηκαν πράγματα πιο βάναυσα από το φρόνημα το οποίο κομίζει πάντα στην έδρα η αντιπρόεδρος – και το οποίο είχε εκδηλωθεί πανηγυρικά πολύ πριν το μεταδώσει κατά τύχη ένα «ζεστό» μικρόφωνο.
Αν το ολίσθημα έχει πολιτική σημασία είναι γιατί με τη γραφικότητά του βοηθάει να δει κανείς την υποκείμενη κυβερνητική κουλτούρα που το προκάλεσε. Πολλοί χωρίζουν αυτή την κουλτούρα σε δύο περιόδους, προ και μετά τον Σεπτέμβριο του 2015 – προ και μετά το διαρκές κοινοβουλευτικό ατύχημα του προηγούμενου προεδρείου. Οι διαφορές όμως είναι διαφορές στον θίασο και στο χρώμα, όχι στην ουσία. Αλλάζουν τα πρόσωπα, όχι οι τρόποι.
Η χρήση του Κοινοβουλίου μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 –η ραπτική των διαδικασιών, η μετατροπή των εξεταστικών σε αντισυστημικά ψευτοδικαστήρια, το οπαδικό ύφος της έδρας– συνιστά συνέχιση της ίδιας, συνδικαλιστικού τύπου, διεύθυνσης του θεσμού.
Την ίδια συνέχεια μπορεί να δει κανείς και στη χρήση της Δικαιοσύνης. Οι μέθοδοι που επιστρατεύτηκαν στο εγχείρημα της Novartis δεν είναι νέες.
Επισκεπτόμενος τον Αρειο Πάγο, ο Τζανακόπουλος δεν πρωτοτύπησε. Συνέχισε την παράδοση της κυβέρνησης στον χειρισμό υποθέσεων υψηλής πολιτικής φόρτισης. Παράδοση που δοκιμάστηκε, ας πούμε, στην περίπτωση της εισαγγελέως Τσατάνη – τότε που η δημόσια κριτική προς τους δικαστικούς λειτουργούς δεν συνιστούσε «εκβιασμό». Ή στην περίπτωση ενός αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά την εκδίκαση της υπόθεσης για τις τηλεοπτικές άδειες.
Στη Novartis οι παλιές μέθοδοι κλιμακώθηκαν. Πρόκειται για κλιμάκωση που αποδεικνύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει άλλον τρόπο να κάνει πολιτική. Ακόμη και τη στιγμή που το συμφέρον του θα του υπαγόρευε την καλλιέργεια μιας κάποιας σταθερότητας, πολιτεύεται εμπρηστικά. Ακόμη και μετά τη μνημονιακή «ωρίμασή» του, δεν μπορεί παρά να πολιτεύεται ως φορέας εθνικής περιπέτειας. Ως η δύναμη του 2015, ξανά και ξανά, σε λούπα.
Οχι. Τα φωνήεντα της Χριστοδουλοπούλου δεν απηχούν το ύφος της ξεχωριστής ημέρας. Αυτό που συνέβη χθες αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ακρίβεια στο στιγμιότυπο που ο Παναγιώτης Πικραμμένος με σπασμένη φωνή υπερασπίζεται τη δικαστική του σταδιοδρομία, την ώρα που ο Πολάκης καγχάζει χυμένος στα κυβερνητικά έδρανα.
Η αλγεινή ιστορικότητα αυτής της εικόνας οφείλεται στη ζωντανή αντιπαράθεση των δύο όψεων της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. Στην αποτύπωση αυτής της δημοκρατίας ως ιστορικού εκκρεμούς που ταλαντεύεται –πάντα ταλαντευόταν– μεταξύ Πικραμμένου και Πολάκη.
Πηγή: Καθημερινή
