Νίκος Βατόπουλος
Περισσότερο από διάχυτη αίσθηση, η εντύπωση ότι η κοινωνία αλλάζει αποκτά αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά. Δεν ξαφνιάζει το γεγονός ότι αυτό που επιχειρεί η κυβέρνηση με τα επικοινωνιακά της τεχνάσματα είναι να περάσει την αντίληψη ότι επί Τσίπρα «έχουμε την ησυχία μας», όπως το λέει χωρίς περιστροφές η ηλικιωμένη γυναίκα στο πρόσφατο προπαγανδιστικό βίντεο της κυβέρνησης.
Είναι, όμως, βέβαιον ότι θέλουμε να έχουμε «αυτήν» την ησυχία; Και αν μιλάμε, πράγματι, για ησυχία, τι ακριβώς εννοούμε; Πάντως, «ησυχία» δεν είναι να έχεις κλειστό ορίζοντα και να ξέρεις ότι οι «καταστροφείς» της πόλης είναι «μαντρωμένοι» μέχρι νεωτέρας. Aυτό που διαχέεται από τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι η καλλιέργεια ενός νέου τύπου πολίτη, δήθεν συνειδητού αλλά επί της ουσίας μαλθακού και υποταγμένου στην κρατικίστικη αμπελοφιλοσοφία κάποιων απίθανων δεξαμενών «σκέψης». Ομως, αυτό που εισπράττω από τον κοινωνικό περίγυρο είναι ακριβώς το αντίθετο. Δεν βλέπω καμία διάθεση καμίας ομάδας, κοινωνικής και επαγγελματικής, να «καθίσει στ’ αυγά της» περιμένοντας το ξεροκόμματο. Απεναντίας, βλέπω και νιώθω «αδημονία». Ανυπομονησία για την επόμενη μέρα, όταν το κακό όνειρο του κρατικίστικου λαϊκισμού και της απονεύρωσης της δημιουργικής ικμάδας του Ελληνα θα έχει σαρωθεί. Μεγάλη κουβέντα και αυτό, γιατί υπάρχει ένα ποσοστό, όχι ευκαταφρόνητο, που, είτε από πνευματική οκνηρία και απάθεια είτε από κομματική εκπαίδευση και κοινωνικό κόμπλεξ, προτιμά να έχει το «κεφάλι του ήσυχο», να «μην μπλέκει» και να περιμένει επιδόματα, μερίσματα και γλίσχρους, έστω, μισθούς. Υπάρχουν και αυτοί οι Ελληνες, το δίχως άλλο, αλλά με αυτήν τη μερίδα της κοινωνίας δεν χτίζεις το αύριο.
Το μεγάλο θέμα για τους περισσότερους Ελληνες είναι η επόμενη μέρα, όχι όπως επιχειρεί να την πουλήσει επικοινωνιακά η κυβέρνηση, αλλά με «χαρτί και με μολύβι», καθώς οι οικογενειακοί προϋπολογισμοί έχουν καταρρεύσει και όσοι έχουν παιδιά σε ηλικία σχολείου ή σπουδών δεν έχουν μόνο να αντιμετωπίσουν τα έξοδα αλλά και την αγωνία για το μέλλον. Η αγωνία αυτή είναι πρωτόγνωρη εμπειρία για τις πρόσφατες γενιές και ακριβώς αυτό το καθημερινό άγχος δεν οδηγεί σε κανένα αίσθημα ικανοποίησης από την «ησυχία» που η κυβέρνηση θέλει να περάσει ως μήνυμα. Η αγωνία αυτή οδηγεί στην αδήριτη ανάγκη υπεράσπισης ενός μέλλοντος με ευθύνες, με ευκαιρίες, με ρίσκο, με άνοιγμα του ορίζοντα. Αλλά αυτό απαιτεί άλλου τύπου διακυβέρνηση.
Πηγή: Καθημερινή
