Μπάμπης Παπαδημητρίου
Από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι την άνοιξη 2014, επί τέσσερα χρόνια η χώρα κατέβαλε μια τεράστια προσπάθεια να αποφύγει το μοιραίο. Πλήρωσε, όμως, πολύ βαρύ τίμημα. Είχαμε, πολίτες και πολιτικοί, ανεπαρκέστατη εμπειρία αντιμετώπισης μεγάλων κρίσεων. Στην ανώριμη Νομισματική Ενωση επικράτησε πανικός, μηχανιστική λογική και τιμωρητική διάθεση. Το 2015, ο συνδυασμός αυτός μετέτρεψε την κρίση σε σισύφειο μαρτύριο. Οσοι πίστευαν ότι υπάρχει άλλος δρόμος από τη σκληρή προσαρμογή στα πραγματικά δεδομένα για να επιτύχουμε μια νέα, ρεαλιστική ισορροπία πραγμάτων, πλήρωσαν βαρύ ψυχικό τίμημα. Ωστόσο, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι το 2018 ξεκινά χωρίς τις τεράστιες ανισορροπίες που έφεραν τη χώρα τρεις φορές στο χείλος της καταστροφής. Υπάρχει δημοσιονομική ισορροπία. Ισοζυγισμένες διεθνείς συναλλαγές. Δημόσιο χρέος υπό έλεγχο, ενώ η αναχρηματοδότησή του φαίνεται διασφαλισμένη. Τα βασικά συστήματα της κοινωνικής μας οργάνωσης (Υγεία, ασφάλεια, συντάξεις, τράπεζες, Παιδεία) παρέχουν προστασία αξιοπρεπή, αναλογικώς προς τις καταστροφικές περιστάσεις. Η επιχειρηματικότητα ανασυντάχθηκε και διαφυλάχθηκε σε πολλές περιπτώσεις. Η κατρακύλα της διπλωματικής αδυναμίας περιορίστηκε.Υπάρχει όμως το ερώτημα γιατί, σε σύγκριση με άλλα κράτη, η χώρα μας χρειάστηκε διπλάσιο (κατά περίπτωση και τριπλάσιο) χρόνο ανασυγκρότησης. Αναρωτιούνται οι περισσότεροι σε τι μπορεί να είναι καλύτερο το 2018. Είναι αλήθεια πως μια ειλικρινής απάντηση είναι ότι η Ελλάδα δεν κατόρθωσε ακόμη να δημιουργήσει τους αυτόματους σταθεροποιητές, που θα επέτρεπαν την έναρξη ενός ενάρετου κύκλου ανάπτυξης. Το σπουδαιότερο πρόβλημα της χώρας είναι η χαμηλή παραγωγικότητα των συντελεστών παραγωγής. Δεν παράγουμε αξιόλογο πλήθος διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων. Οι υπηρεσίες μας δεν πετυχαίνουν υψηλές τιμές. Το δυναμικό τμήμα των νέων ανθρώπων μεταναστεύει για να εξασφαλίσει επαγγελματική εξειδίκευση και αξιοπρεπείς αμοιβές. Η απασχόληση είναι χαμηλή. Το κόστος του κράτους ασφυκτικό. Οι τράπεζες ανάπηρες. Και, το χειρότερο, ένα μεγάλο μέρος συμπατριωτών περιχαρακώνεται στις εσφαλμένες πεποιθήσεις του.
Ετσι, ενώ οι διολισθήσεις που έφεραν τα μνημόνια έχουν τεθεί υπό έλεγχο, η δομική κακοδαιμονία του τόπου συντηρεί τον κίνδυνο υποτροπής με την πρώτη εμπλοκή. Ο κίνδυνος δεν μειώνεται, καθώς προσωπικά ο κ. Τσίπρας, και η κυβέρνηση, δεν χάνει ευκαιρία να θυμίζει πόσο δυσκολότερες μπορεί να γίνουν οι καταστάσεις αν εκείνος βρίσκεται στην αντιπολίτευση αντί να υποστηρίζει από κυβερνητικές θέσεις όλες αυτές τις πολιτικές που δεν συμμερίζεται.
Η πρόκληση για την αντιπολίτευση είναι μεγάλη. Θα περιμένει την ώρα της; Μήπως πρέπει να βγει μπροστά, εξηγώντας ότι μόνον μια ρηξικέλευθη πολιτική συστηματικών ανατροπών στις συνήθειές μας μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα και να εμφυσήσει τον δυναμισμό που χρειάζεται η σωτηρία της χώρας;
Πηγή: Καθημερινή
