Κύριο άρθρο
Με την άνοδό του στην εξουσία, τον Ιανουάριο του 2015, ο Πρωθυπουργός, κυριαρχούμενος από τις – ομολογημένες μετέπειτα – αυταπάτες και ψευδαισθήσεις επέλεξε την ατελέσφορη και εθνικά επικίνδυνη γραμμή της θεωρούμενης από τον ίδιο «ηρωικής διαπραγμάτευσης». Από την αρχή ανεδείχθη η προβληματικότητά της και ευκρινής ήταν ο τοίχος στον οποίο θα προσέκρουε.
Παρά ταύτα, αγνόησε τόσο τα φαινόμενα όσο και τις πολλές προειδοποιήσεις. Μόνο όταν τα σημάδια πύκνωσαν άρχισε να ταλαντεύεται και να αναζητεί τη στροφή και άλλες λύσεις.
Χρειάστηκε ωστόσο να φτάσει η χώρα προ μεγίστου αδιεξόδου, να βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, για να απαντήσει ευθέως στο μόνο και μέγα δίλημμα εκείνης της περιόδου: Με τη χώρα ή με το κόμμα;
Υπό το βάρος των συνθηκών και της προσωπικής ευθύνης επέλεξε τη χώρα και το ευρύτερο εθνικό συμφέρον, θυσιάζοντας το μισό κόμμα που τον ανέδειξε στην εξουσία.
Δυόμισι χρόνια αργότερα δείχνει πάλι αιχμάλωτος αντίστοιχων καταστάσεων.
Το στενό κομματικό συμφέρον απαιτεί την υιοθέτηση στρατηγικών τεχνητής έντασης, δήθεν μεγάλων συγκρούσεων και διαλυτικού διχασμού. Αλλοτε με την αντιπολίτευση, άλλοτε με τους δικαστές, άλλοτε με τους τραπεζίτες και συχνότερα με τους επιχειρηματίες, με τους δημοσιογράφους και άλλους, τους οποίους αποδίδει στην κοινωνία ως εχθρούς του λαού.
Αντιθέτως, το αμιγώς εθνικό συμφέρον επιβάλλει καταλλαγή των παθών, συναίνεση και συνεργασίες, ολοένα και περισσότερες κοινές προσπάθειες προκειμένου όντως να διαμορφωθούν συνθήκες εξόδου από την κρίση και επιστροφής στην ομαλότητα και στην κανονικότητα.
Αυτός είναι άλλωστε ο πόθος, ο καημός του χειμαζόμενου ελληνικού λαού: να ξαναζήσει επιτέλους σε περιβάλλον ειρήνευσης, ανάπτυξης, προόδου και ευημερίας.
Επειτα από οκτώ χρόνια συγκρούσεων, εντάσεων και ανεπιτυχών προσπαθειών δεν υπάρχει πλέον ανοχή σε αγώνες άγονους, σε μάχες χωρίς ουσιαστικό σκοπό και κοινά αποδεκτό περιεχόμενο.
Δεν φταίνε για τις καθυστερήσεις και τις κυβερνητικές αβελτηρίες ούτε η αντιπολίτευση ούτε οι επιχειρηματίες. Δεν φταίνε για την αναιμική ανάπτυξη και τη διευρυνόμενη φτώχεια οι δικαστές, ούτε οι δημοσιογράφοι για τους πλειστηριασμούς. Δεν θεραπεύεται το πολιτικό κόστος με διώξεις και καταδιώξεις.
Ο,τι και αν επινοήσουν οι προπαγανδιστές της συμφοράς, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
Αργά ή γρήγορα ο κ. Πρωθυπουργός θα έλθει αντιμέτωπος με το ίδιο δίλημμα που αντιμετώπισε το καλοκαίρι του 2015:
Με τη χώρα και το εθνικό συμφέρον ή με το κομματικό και το αμιγώς εξουσιαστικό, που κανέναν δεν συγκινεί πέρα από μια μικρή ομάδα οπαδών και ευνοημένων της νέας εξουσίας;
Οσο πιο γρήγορα αντιμετωπίσει αυτό το τόσο ουσιαστικό και πραγματικό δίλημμα τόσο καλύτερη θα είναι η τύχη του. Αυτό διδάσκει η Ιστορία, αυτό μεταφέρει και η προηγούμενη δική του εμπειρία…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
