Μιχάλης Τσιντσίνης
Τι θα πει «αντισύριζα»; Τι ήθελε να πει ο πρόεδρος της Βουλής όταν, μιλώντας σαν απλός βουλευτής στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, έλεγε, με στόμφο ιεροφάντη που σκάει το μυστικό, ότι συγκροτείται «αντισύριζα μέτωπο με τη συμμετοχή συγκεκριμένων δυνάμεων της αντιπολίτευσης»; Το μέτωπο, μάλιστα, στήνεται «πάνω σε σαθρά υλικά». Πάνω σε «πολιτικές ιδιοτέλειες» και «βαθιά συντηρητική πολιτική». Δηλαδή; Δεν είναι η αντιπολίτευση εξ ορισμού «αντισύριζα»; Υπάρχει μήπως και φιλοσύριζα αντιπολίτευση;
Υπάρχει όντως, λαθραία κι εξασθενημένη, αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα του Βούτση. Σκοπός του ήταν να λανσάρει τη θεωρία ότι συντελείται στους κόλπους της αντιπολίτευσης μια τοξική ζύμωση. Οτι έχει τάχα εξυφανθεί ένα σχέδιο να συντομευτεί ο βίος της κυβέρνησης – ενώ προφανώς το θεμιτό σχέδιο κάθε αντιπολίτευσης κάθε δημοκρατικής χώρας είναι να αφήνει την κυβέρνηση να κυβερνά απερίσπαστη…
Η «αποκάλυψη» ότι η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση δεν έγινε, βέβαια, για να συγκινήσει την κοινή γνώμη. Εγινε για να τονώσει το συριζαϊκό ακροατήριο – εντός κι εκτός βουλευτηρίου. Μαέστρος της βουκέντρας στα κομματικά ποιμνιοστάσια της μεταπολιτευτικής Αριστεράς, ο Βούτσης ξέρει ότι το ποίμνιο έχει μεγάλη ανάγκη από τέτοιες θεωρίες καταδίωξης για να μείνει στη γραμμή.
Ομως, επειδή δεν γίνεται να κεντάς με τη συνωμοσιολογία χωρίς κι εκείνη να σε κεντρίσει, ο Βούτσης το πήγε κι ένα βήμα παραπέρα. Το 2014, είπε, την κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ την έριξαν οι δανειστές. Ενώ τώρα οι δανειστές στηρίζουν «τον οδικό χάρτη της σταθερότητας» – δηλαδή τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Βαστάτε, σύντροφοι. Και οι εχθροί είναι φίλοι μας. Επιστρέφοντας στο 2014, ο πρόεδρος της Βουλής μάς βοήθησε να θυμηθούμε τι σημαίνει «μέτωπο αντι-» με τη δική του έννοια. Τι σημαίνει σύμπηξη ετερόκλητης συμμαχίας που, χωρίς άλλη συγγένεια από τη λαιμαργία για εξουσία, με «σαθρά υλικά» και «βαθιά συντηρητικό περιεχόμενο», ρίχνει εν τέλει μια κυβέρνηση.
Αν υπήρξε τέτοιο, πολιτικά αλλόκοτο, αλλά επιχειρησιακά δραστικό «μέτωπο», ήταν το αντιμνημονιακό, στο οποίο συνέρρευσαν οι δυνάμεις άνω και κάτω πλατείας. Παγώνοντας την τελευταία αξιολόγηση του δεύτερου μνημονίου, οι δανειστές δεν υλοποιούσαν τάχα δικό τους σχέδιο για την κυβέρνηση Σαμαρά. Επαιρναν απλώς τα μέτρα τους απέναντι στις συνθήκες που διαμόρφωνε η επερχόμενη εξουσία στην Ελλάδα – εξουσία που επερχόταν απειλώντας τους δανειστές ότι θα σκιστούν οι συμβάσεις και τους επενδυτές ότι θα χάσουν τα λεφτά τους.
Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για «μέτωπα». Την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου δεν την έριξαν οι δανειστές. Την έριξε η αντιπολίτευση, που χρησιμοποίησε την προεδρική εκλογή για να διαλύσει πρόωρα τη Βουλή. Την έριξαν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, η κουβελική ΔΗΜΑΡ και, βεβαίως, η Χρυσή Αυγή. Αυτό, μάλιστα. Ηταν μέτωπο.
Πηγή: Καθημερινή
