Γιώργος Τερζής
Από το 2009, όταν το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας, για την ακρίβεια μέρος του, ξύπνησε εν μέσω διεθνούς οικονομικής κρίσης και, κυρίως, από τον Μάιο του 2010, όταν η χώρα μπήκε στην περίοδο των μνημονίων, τη χώρα κυβέρνησαν –μαζί με τους δύο υπηρεσιακούς Πικραμμένο και Θάνου– συνολικά έξι πρωθυπουργοί.
Ο Γ. Παπανδρέου κυβέρνησε από τον Οκτώβριο του 2009, 24 μήνες και 5 ημέρες. Πολύ νωρίτερα, όμως, είχε σκεφθεί να αναζητήσει συνδρομή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Τη βρήκε τον Νοέμβριο του 2011 με την κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία άντεξε άλλους έξι μήνες. Ακολούθησαν δύο εκλογές, και τελικά η κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά έκανε το πρώτο μνημονιακό ρεκόρ παραμένοντας στην εξουσία επί 2,5 πλήρη έτη.
Εναντι αυτών, ο κ. Αλ. Τσίπρας συμπληρώνει σε λίγες εβδομάδες τρία χρόνια στην εξουσία και είναι ήδη μνημονιακός ρέκορντμαν.
Η αναδρομή αυτή μπορεί μεν να βγάζει από τα ρούχα τους όσους αναδεικνύουν, ορθώς, την αναξιοπιστία και τον βαθύ εθνολαϊκισμό της κυβέρνησης, αλλά επίσης αναδεικνύει τον πολύ αργό ρυθμό ωρίμανσης της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και το κυνικό αίσθημα πολιτικής επιβίωσης του πρωθυπουργικού επιτελείου.
Από μαχητής της λιτότητας, ο κ. Τσίπρας υλοποιεί μέτρα, βάζει φόρους, απολαμβάνει μία συγκαταβατική έως θετική στάση από το εξωτερικό και η «αριστερή παρένθεση» παραμένει ανοικτή. Είναι αυτές προϋποθέσεις success story και μακροημέρευσης; Οχι βέβαια. Τα προβλήματα παραμένουν πολλά, η κυβέρνηση εξακολουθεί να είναι αμφίθυμη και τελικά υπονομευτική απέναντι στις επενδύσεις, τα μέτρα σε συντάξεις και φορολογικό είναι μπροστά και όχι πίσω.
Γι’ αυτό και ο κ. Τσίπρας μπορεί να λέει ότι θα πορευθεί μέχρι το 2019 αλλά, πλέον, κοιτάζει προς την κάλπη.Το ερώτημα είναι εάν θα επιλέξει αυτές να στηθούν την άνοιξη, πριν από τη λήξη του τρίτου μνημονίου τον Αύγουστο, ή αν θα προσπαθήσει να πορευθεί λίγο ακόμα. Πόσο; Κάποιοι ήδη κάνουν λόγο για διπλές, αν όχι τριπλές, κάλπες το καλοκαίρι του 2019. Μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο, καθώς θα έχει προηγηθεί το νέο μαχαίρι σε συντάξεις και φοροαπαλλαγές. Τα πάντα θα εξαρτηθούν από αυτό τον κυνισμό επιβίωσης του ιδίου και των στενών του συνοδοιπόρων. Και ο χρόνος θα επιλεγεί με μοναδικό κριτήριο να ανακόψει μία ενδεχόμενη αυτοδυναμία της Ν.Δ. και να διατηρήσει κάποια ποσοστά που, αν και ηττημένο, θα τον κρατούν στο κέντρο των εξελίξεων.
Πηγή: Καθημερινή
