Στέφανος Κασιμάτης
Το σύστημα! Αυτό που φταίει συνήθως. (Σ.σ.: Το σύστημα, εφόσον δεν είναι σοσιαλιστικό, είναι μία από τις ονομασίες του διαβόλου στη θεολογία της Αριστεράς.) Αυτό λοιπόν, το πάντα βολικό σύστημα, που ενοχοποιώντας το δικαιολογούμε και τη δική μας σκόρπια κατάσταση, αυτό φταίει και στην περίπτωση της τραγωδίας με τους 16 νεκρούς σε Μάνδρα και Ν. Πέραμο.
Κάτι τέτοιο προσπαθεί να πει με τις δικαιολογίες η κ. Δούρου – όταν βεβαίως δεν σφίγγει τα δόντια για να βρίσκεται στις γειτονιές, όπως είπε η ίδια, με τον χαρακτηριστικό λυρικό τόνο που αρμόζει στην Αριστερά όταν πενθεί τις γκάφες της. Φταίει το τάδε υπουργείο που δεν συνεννοείται με το δείνα υπουργείο, φταίει το θεσμικό πλαίσιο και οι χρόνιες παθογένειες, η έλλειψη συντονισμού και αποκέντρωσης (σ.σ.: ενδιαφέρον παράδοξο αυτό)· με δύο λέξεις, το σύστημα. Μα εκείνη ήταν που χάλασε τον κόσμο για να πάρει το τιμόνι αυτού του σάπιου συστήματος στα χέρια της! Δεν ξεροστάλιαζαν τα πλήθη κάτω από το μπαλκόνι της, περιμένοντάς τη να καταδεχθεί να ηγηθεί της περιφερείας. Η ίδια είναι πλέον το σύστημα· κοντεύουν τέσσερα χρόνια τώρα.
Το σύστημα μέμφεται και ο Τσίπρας: συσσωρευμένη αδράνεια συσσωρευμένων προβλημάτων, έτσι το είπε περιφραστικά, μετά τη σύντομη, incognito επίσκεψη που πραγματοποίησε στα όρια της Μάνδρας. Είχε το θράσος, δε, να βάλει και την εξής προκλητική λεζάντα στο τιτίβισμα που δημοσίευσε με τη φωτογραφία του: «Στη Μάνδρα, δίπλα στους κατοίκους που επλήγησαν από την καταστροφική καταιγίδα». Πληγέντες δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα σε ακτίνα χιλιομέτρου τουλάχιστον. Οι μόνοι που ήσαν δίπλα του ήταν οι αρμόδιοι που τον ξεναγούσαν· και, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, ήταν και δίπλα στη Μάνδρα, με την έννοια ότι ήταν δίπλα στο σημείο από το οποίο ξεκινά η Μάνδρα. Μετά έφυγε για το Γκέτεμποργκ· εκεί, είχε να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη για να αλλάξει τη νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση της Ευρώπης. (Αναγνωρίζω τουλάχιστον ότι αυτό το παιδί πάντα έθετε υψηλούς στόχους…)
Θα ήταν σκέτη απελπισία αν την πραγματικότητα διαμόρφωναν μόνον οι αδιάντροποι και οι θρασείς. Ευτυχώς, υπάρχει το καραγκιοζιλίκι –και χρησιμοποιώ τον όρο με την αυστηρά καλλιτεχνική σημασία του–, ώστε ο εφιάλτης να μεταμορφώνεται σε Υπαρκτό Ελληνισμό. Καραγκιοζιλίκι είναι να μπουκάρει ο «Ρουβίκωνας» στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης και να φθάνει μέχρι τα σκαλοπάτια όπου ο εκάστοτε υπουργός υποδέχεται τους επισήμους. Μεγαλύτερο ακόμη το καραγκιοζιλίκι ότι δεν προσήχθη κανείς από τους εισβολείς. Οπως ακριβώς είχε συμβεί στη Βουλή. (Αν μάλιστα θυμάμαι καλά, η Εισαγγελία είχε παραγγείλει μια έρευνα για τη δράση του «Ρουβίκωνα»…)
Γι’ αυτό, αν κάτι ξεχωρίζω από την επικαιρότητα των ημερών, ως το ισχυρότερο σύμβολο της ιδιότυπης πραγματικότητας που έχουν διαμορφώσει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, είναι η υποψηφιότητα του γνωστού Πελεγρίνη για την Ακαδημία. Θα μου πείτε ότι μόνος του το αποφάσισε και το έπραξε, δεν τον διάλεξε η κυβέρνηση. Πολύ σωστά, αλλά αυτό ακριβώς είναι το φρικώδες! Oτι ο Πελεγρίνης, αφού ως πρύτανης του ΕΚΠΑ υπονόμευσε ξεδιάντροπα τη λειτουργία του πανεπιστημίου, αφού γελοιοποιήθηκε ως υφυπουργός του ΣΥΡΙΖΑ στο Παρίσι, τυλιγμένος με μια κόκκινη εσάρπα να ολοφύρεται περιπαθώς παίζοντας… Τι σημασία έχει τι έπαιζε; Μετά από όλα αυτά –ή παρ’ όλα αυτά–, έχει την άνεση να θέτει υποψηφιότητα για την τάξη της Φιλοσοφίας στην Ακαδημία Αθηνών. Απέναντι μάλιστα σε άλλους υποψηφίους με λαμπρή σταδιοδρομία σε κορυφαία ιδρύματα του κόσμου. Με ποιες δημοσιεύσεις, με τα άρθρα του στην αείμνηστο «Ελευθεροτυπία»;
Πηγή: Καθημερινή
