Τάκης Θεοδωρόπουλος
Θα ήθελα να ξέρω πόσοι γάμοι ομοφυλόφιλων ζευγαριών τελέσθηκαν από την ημέρα που ψηφίσθηκε το νομοσχέδιο έως σήμερα. Υποθέτω ότι στην καλύτερη περίπτωση ο αριθμός είναι διψήφιος. Αν υπήρχε κάτι εντυπωσιακό, θα το είχαμε μάθει. Πράγμα που σημαίνει ότι καμία αλλαγή δεν επέφερε στα κοινωνικά μας ήθη, και βεβαίως στη ζωή μας, ένα νομοσχέδιο που η κυβερνητική πλειοψηφία το παρουσίασε ως την αιχμή του δόρατος της μεταρρυθμιστικής πολιτικής της. Ας μην ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση έδωσε προτεραιότητα σε αυτό, αφήνοντας τα μη κρατικά πανεπιστήμια στη δεύτερη θέση των προτεραιοτήτων της. Επί δύο μήνες η πολιτική ζωή αναλώθηκε στις συγκρούσεις για τη μοίρα όσων ομοφυλοφίλων θέλουν να παντρευτούν, ενός σχεδόν μη μετρήσιμου ποσοστού. Και δεν εννοώ τους συμπολίτες μας που δηλώνουν ομοφυλόφιλοι. Εννοώ όσους θέλουν να παντρευτούν. Κι αυτό τραυμάτισε την αξιοπιστία της και τόνωσε την αδιαφορία του εκλογικού σώματος. Αν είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις, τότε καλύτερα να πάμε για μπάνιο.
Το ερώτημα δεν είναι αν η Ν.Δ. πρέπει να κλίνει επί δεξιά για να κρατήσει την κυριαρχία της. Το ερώτημα είναι αν η Ν.Δ. έχει τη δυνατότητα, κυρίως το ανθρώπινο δυναμικό, να αξιολογήσει τις προτεραιότητες στις μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίσθηκε. Ακουσα τον κ. Χατζηδάκη το βράδυ των εκλογών να μιλάει για το βαθύ κράτος. Εχει δίκιο. Η ψηφιακή διακυβέρνηση δεν συγκρούσθηκε μαζί του. Το παρέκαμψε διά της ψηφιακής οδού αφήνοντας την τερατώδη γραφειοκρατία του άθικτη. Εδώ που τα λέμε, πώς να συγκρουσθεί μαζί του ένα κόμμα το οποίο, αν δεν το είχε με το μέρος του, δεν θα ήταν πλειοψηφικό; Δημόσια τάξη και ασφάλεια. Μια καθημερινή ήττα της κοινωνικής μας ζωής. Υποτίθεται ότι υπάρχει δικαιοσύνη. Ομως οι παρεμβάσεις της μάλλον αυξάνουν την ανασφάλεια που υποτίθεται ότι η δικαιοσύνη καλείται να θεραπεύσει. Οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι το σύμπτωμα μιας ασθένειας από την οποία πάσχουν οι μεγάλες πόλεις. Last but not least, η υγεία και η παιδεία, με τις οποίες δεσμεύομαι να ασχοληθώ προσεχώς.
Δεν ενδιαφέρει αν η κυβερνητική πλειοψηφία πρέπει να κλίνει επί δεξιά. Εξάλλου όσοι το προτείνουν δεν μπορούν να προσδιορίσουν τι εννοούν. Αλήθεια, είναι δεξιά πολιτική ο τροχονόμος, είδος εν ανεπαρκεία, που ελέγχει τον παραβάτη με τη βοήθεια της κάμερας; Αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειρισθεί αυτά τα καθημερινά, τότε πώς θα μπορέσει να μεταρρυθμίσει τις χρόνιες ασθένειες της διοίκησης; Θέλει αρετήν και τόλμην. Ας είμεθα ρεαλιστές. Εχει η Ν.Δ. το ανθρώπινο δυναμικό που απαιτείται; Ή μήπως είμαστε καταδικασμένοι να ζήσουμε την επανάληψη της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Γιαννίτση επί Σημίτη; Ας μην ξεχνάμε τις συνέπειες.
Πηγή: Καθημερινή
