Νίκος Βατόπουλος
Υπάρχει άραγε ένας άνθρωπος, πολίτης αυτής της χώρας, που να νιώθει περηφάνια γι’ αυτήν την πατρίδα; Αυτό το «επίτευγμα», να νιώθει δηλαδή το σύνολο, σχεδόν, των πολιτών αισθήματα θλίψης, ντροπής, απογοήτευσης και οργής για την ίδια του τη χώρα, είναι ένα μοναδικό έργο καταστροφής. Συμπυκνώνει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, την αίσθηση της παρακμής, που πλέον έχει χρώμα, οσμή και σχήμα. Μια βραδινή βόλτα στην Αθήνα –ακόμη και σε περιοχές που δεν έχουν τόσο πληγεί από την κρίση, όπως γύρω από το Μέγαρο Μουσικής ή το άγαλμα του Τρούμαν ή το Παγκράτι– δίνει την αίσθηση μιας εξωπραγματικής εμπειρίας, με την παρακμή να έχει βυθίσει τη ζωή.
Αυτές τις μέρες, με τη φυσική καταστροφή στην Αττική, με την κατάληψη του Πολυτεχνείου, με τις κρατικές δομές ανίκανες και προσβλητικές, με τα κοινωνικά μερίσματα, με το υβρεολόγιο του Πολάκη, με την ανοχή σε κάθε φαινόμενο σήψης και καταβαράθρωσης του κοινού αισθήματος αξιοπρέπειας και σεβασμού, ο πολίτης ασφυκτιά. Αν μπορώ να επιλέξω μία λέξη που να χαρακτηρίζει αυτό που εισπράττω από τον περίγυρο είναι η λέξη «ασφυξία». Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες δεν αναγνωρίζουν, πια, την ίδια τους τη χώρα και αυτό δεν μπορεί κανείς να το αποδεσμεύσει από τις τραγικές επιδόσεις της κυβέρνησης.
Ποτέ η χώρα δεν ήταν παράδεισος, αλλά αυτό που διαποτίζει πλέον την κοινωνία είναι η παρακμή που έχει πλήξει τον βαθύ πυρήνα κάθε δραστηριότητας. Ουραγός των ουραγών, στα βασικά πλέον της ζωής, όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, η Ελλάδα σέρνεται στην υπανάπτυξη με μια κυβέρνηση που έχει μείνει μόνη να χειροκροτεί τον εαυτό της, μαζί βεβαίως με όσους ραίνουν με ροδοπέταλα τον πρωθυπουργό σύμφωνα με την εξοργιστική προπαγάνδα των κρατικών μέσων ενημέρωσης.
Φυσικά, υπάρχει ένα βουβό ποτάμι. Το νιώθει κανείς ολόγυρα. Ακουσα όσα λέγονταν στην ουρά για τις εκλογές της Κεντροαριστεράς, ακούω όσα λέγονται στον Ηλεκτρικό, ακούω στο περίπτερο ή στο σούπερ μάρκετ. Το ποσοστό των πολιτών που αισθάνονται παγιδευμένοι σε μια μέγγενη δουλείας είναι μεγάλο, και δημιουργεί κραδασμούς.
Καμία κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί το γενικευμένο αίσθημα της ασφυξίας επί μακρόν. Εκτός αν υπάρχει δικτατορία. Αλλά εμείς έχουμε κοινοβουλευτικό πολίτευμα, ακόμη, ή τουλάχιστον έχουμε ακόμη θεσμούς, έστω και κατασυκοφαντημένους. Η ασφυξία θα διακλαδιστεί σε πολλές μορφές διαμαρτυρίας αλλά συγκλίνει σε ένα κοινό έδαφος, όπου δεν υπάρχει χώρος για ανοχή.
Πηγή: Καθημερινή
