Μαρία Κατσουνάκη
Εάν βεβαιωθήκαμε για κάτι από τη χθεσινή αντιπαράθεση στη Βουλή για την ανομία, με αφορμή την επίκαιρη ερώτηση που κατέθεσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι ότι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα στη χώρα είναι τα πανεπιστήμια. Δύο φορές αναφέρθηκε σε αυτό ο κ. Μητσοτάκης, στην αρχική ομιλία του και στη δευτερολογία του, για να μην πάρει ποτέ καμία απάντηση από τον πρωθυπουργό, ο οποίος τοποθετήθηκε σε όλα τα υπόλοιπα θέματα. Είναι, πράγματι, αξιοσημείωτο. Παρακολουθώντας κανείς τη συζήτηση, θα είχε πολλά να επισημάνει για τις εκατέρωθεν εμμονές και επικοινωνιακές στρακαστρούκες. Για το πώς ένα σημαντικό πρόβλημα για τη χώρα εκφυλίζεται σε ανταλλαγή επιθέτων και χαρακτηρισμών. Ομως δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με την επισήμανση του κ. Μητσοτάκη ότι τα πανεπιστήμια έχουν μετατραπεί από «άσυλο ιδεών σε άσυλο παραβατικότητας» και να απορήσουμε με την, ιδεολογικά στοχευμένη και δημαγωγικά πρωτόλεια, «απάντηση» του κ. Τσίπρα: «Ανομία και εγκληματικότητα δεν είναι μόνο οι μολότοφ, αλλά και η εγκληματικότητα των λευκών κολάρων».
Η δοκιμασμένη μέθοδος της διάχυσης της ευθύνης και του αποπροσανατολισμού μόνο υπηρεσίες και κάλυψη προσφέρει στο παρακράτος που έχει εγκατασταθεί στα ελληνικά πανεπιστήμια. Τα περιστατικά είναι σχεδόν καθημερινά – με πιο πρόσφατα όσα συμβαίνουν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εχουν προηγηθεί το Πάντειο, το ΕΚΠΑ, το ΕΜΠ, το Αριστοτέλειο…
Οι πρυτάνεις γνωρίζουν ότι κάθονται πάνω σε μια πυριτιδαποθήκη. Οτι στα υπόγεια των σχολών τους φωλιάζει η ανομία: ναρκωτικά, όπλα, κάθε λογής παρεμπόριο. Οτι ομάδες αναρχικών και ποινικών βαδίζουν χέρι χέρι. Αλλά δεν μιλούν. Φοβούνται. Αυτή η συνωμοσία της σιωπής έχει την κατανόηση και ανοχή της κυβέρνησης. Πρυτάνεις που ζουν με την καθημερινή απειλή για τη σωματική ακεραιότητα των ιδίων και των οικογενειών τους, απευθύνονται αρμοδίως, συναντώντας δυσφορία και αναβλητικότητα. Αλλά και οι ίδιες οι πρυτανικές αρχές της χώρας έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πολιτική επιβίωσή τους, υπακούουν στον ινδικό μύθο τού «δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν μιλάω». Αναδιπλώνονται και, επί της ουσίας, συνεργάζονται, επιδεικνύοντας μακροθυμία –με στόχο τη μακροημέρευση– αντί για πυγμή.
Χιλιάδες φοιτητές (μόνο στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο είναι περίπου 12.000 οι ενεργοί) όμηροι 100, 200 ατόμων, μαφιών που αντί να περιορίζεται η δραστηριότητά τους, ενισχύεται και αποθρασύνεται.
Γι’ αυτό και η πρωθυπουργική σιωπή είναι πολλαπλά επικίνδυνη. Γιατί στην ανομία των πανεπιστημίων διαλύεται το εκπαιδευτικό παρόν και επωάζεται ένα πολύ πιο δυσοίωνο μέλλον.
Πηγή: Καθημερινή
