Μιχάλης Τσιντσίνης
Ηταν Ιούλιος του 2014. Η Κρήτη ήταν στο πόδι. Οχι όλη η Κρήτη, αλλά εκείνο το κομμάτι που διατηρούσε ενεργό το μικρόβιο του αντιιμπεριαλισμού. Οι Αμερικανοί ετοιμάζονταν για ένα «καταστροφικό πείραμα» στο Λιβυκό. Θα εξουδετέρωναν τα χημικά όπλα της Συρίας με υδρόλυση. Ελεγαν ότι η μέθοδος ήταν ασφαλής. Ομως, παράγοντες ειδικότεροι επί του θέματος, όπως ο δήμαρχος Σφακίων, ήξεραν ότι οι Αμερικανοί ψεύδονταν. Οτι απεργάζονταν την καταστροφή του οικοσυστήματος της Μεσογείου και του «αναπτυξιακού της μοντέλου» που «βασίζεται στον ήλιο και τη θάλασσα».
Για να αποτρέψουν τη συμφορά, οι ακτιβιστές απέκλεισαν «συμβολικά» τη βάση της Σούδας. «Αρμάτωσαν» μέχρι και φουσκωτά, για να παρενοχλήσουν το αμερικανικό πλοίο όπου θα γινόταν η υδρόλυση. Κομαντάντε της πολιορκίας και του στολίσκου ήταν, βεβαίως, ο αντιιμπεριαλιστικότερος των δημάρχων. Ο Παύλος Πολάκης. Ηταν ο ίδιος άνθρωπος που πανηγύριζε προχθές στο Facebook την ταύτιση του Τσίπρα με τον Τραμπ και την επέκταση της παραχώρησης της Σούδας με το επιφώνημα «ε, ρε γλέντια!».
Στα παραδείγματα που εμπλουτίζουν το ήδη πολυσέλιδο λήμμα kolotoumba, η περίπτωση του πορθητή της Σούδας δεν είναι ούτε η πιο σημαντική, ούτε η πιο ενδεικτική. Βοηθάει ωστόσο να αποκαταστήσει κανείς τον Πολάκη στον ρόλο του διακεκριμένου, αυθεντικού εκφραστή της πολιτικής ταυτότητας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Λένε ότι αδικεί κανείς την κυβέρνηση όταν την ταυτίζει με το μέλος της που τυχαίνει να έχει την πιο παρδαλή γλώσσα. Λένε, επίσης, ότι κάθε κυβέρνηση έχει τον δικό της Πολάκη. Κάθε μεγάλο κόμμα έχει κι έναν εξτρέμ, σκαρφαλωμένο διαρκώς στα κεραμίδια.
Ομως, ο Πολάκης δεν είναι στο περιθώριο. Είναι στο κέντρο της κυβέρνησης. Οχι μόνον επειδή το επικοινωνιακό του αποτύπωμα είναι πολύ ευρύτερο του χαρτοφυλακίου του. Αλλά κι επειδή φέρει όλα τα συστατικά στοιχεία του κυβερνητικού μείγματος: Πόλεμος με τα media, πόλεμος με τη Δικαιοσύνη, ναρκισσισμός κι εχθροπάθεια. Μείγμα που, αν το καλοσκεφτεί κανείς, καθιστά την προσέγγιση του Τσίπρα με τον Τραμπ πολύ λιγότερο παράταιρη απ’ ό,τι φαίνεται με τους όρους των παραδοσιακών, μεταπολιτευτικών ταξινομήσεων.
Η καθιέρωση του πολακισμού δεν οφείλεται μόνο σε αυτούς που, υπολογίζοντας την απήχησή του σε ειδικά ακροατήρια, τον ενστερνίζονται. Οφείλεται και σε εκείνους που τον υποθάλπουν διά της σιωπής τους. Οφείλεται, ας πούμε, και σε εκείνο το παλαιό στέλεχος της Αριστεράς, που αντιμέτωπο με την ερώτηση πώς καταφέρνει να συμβιώνει με στελέχη όπως ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, απαντούσε συγκαταβατικά: «Μα, χρειάζεται να βγω εγώ και να πω τι είναι ο Πολάκης; Δεν φαίνεται;».
Εκείνο που σίγουρα φαίνεται χάρη στον Πολάκη είναι πως η πολιτική ομοιογένεια επιτυγχάνεται μέσω της υδρόλυσης των συνειδήσεων.
Πηγή: Καθημερινή
