Ζώης Τσώλης
Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την ιδεολογική του τοποθέτηση. Ομως κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι από τη Θεσσαλονίκη παρείχε, με τον τρόπο του, τη στήριξη που ίσως χρειάζεται στην παρούσα φάση η χώρα (ενδεχομένως και η κυβέρνηση) για να τελειώσει αναίμακτα την τρίτη αξιολόγηση.
Και δεν αναφερόμαστε στην πρόσκληση στους επιχειρηματίες να επαναπατρίσουν τα κεφάλαια που έβγαλαν στο εξωτερικό και να επενδύσουν στην πατρίδα τους, αναφερόμαστε σε κάτι απτό και ουσιαστικό.
Στις θέσεις του για αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου που είναι το κύριο ζήτημα της τρέχουσας αξιολόγησης. Οπως είπε λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης, «ως προς τις συλλογικές συμβάσεις είμαστε ξεκάθαροι. Οι συμβάσεις που καταρτίζονται στο επίπεδο της επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών. Αν οι εργαζόμενοι και η εργοδοσία μιας επιχείρησης συμφωνήσουν, κανένας συνδικαλιστής δεν χρειάζεται να ευλογήσει τη συμφωνία. Και βέβαια για να προκηρυχθεί απεργία θα απαιτείται η θετική ψήφος του 50%+1 των εγγεγραμμένων μελών».
Είναι προφανές ότι με την τοποθέτησή του υιοθετεί πλήρως τις απόψεις των θεσμών για την κατάργηση των προνομίων των συνδικαλιστών και της εξουσίας των συνδικάτων. Το επιχείρημά του δε για την ανατροπή είναι ισχυρό καθώς όπως όλοι στον χώρο της οικονομίας έχουμε βιώσει, αρκετές επιχειρήσεις έχουν κλείσει ως τώρα, ως αποτέλεσμα συντεχνιακών λογικών και συνδικαλιστικών πιέσεων.
Το μπαλάκι βρίσκεται στην κυβέρνηση, η οποία καλείται να φέρει στη Βουλή το νομοσχέδιο στο οποίο αντιδρούν τα συνδικάτα. Και το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σε αντιστάθμισμα της κατάργησης των συνδικαλιστικών προνομίων και του ισχύοντος πλαισίου για τις απεργίες διεκδικεί από τους θεσμούς την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας με το τέλος του Μνημονίου.
Οι αλλαγές στο πεδίο λοιπόν της εργασίας που μέχρι σήμερα ήταν προνομιακός πολιτικός χώρος για την άσκηση αριστερής αντιπολίτευσης, μετά από οκτώ χρόνια μεγάλης κρίσης και μπροστά στο ένα εκατομμύριο ανέργους, θα κρίνουν και την αξιολόγηση και την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να τελειώσει με το τρίτο Μνημόνιο. Οσο κι αν είναι το πολιτικό κόστος…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
