Ηλίας Μαγκλίνης
Τον Οκτώβριο του 2011, στο Α΄ Νεκροταφείο, πραγματοποιήθηκε από το ΚΚΕ η επίσημη τελετή αποκατάστασης του Νίκου Ζαχαριάδη, του σταλινικού ιστορικού ηγέτη του κόμματος κατά τη δεκαετία του ’40. Η κίνηση εκείνη εκ μέρους του Περισσού είχε χαρακτηριστεί από πολλούς γραφική. Στο βάθος, όμως, ήταν η ακραία έκφραση ενός ευρύτερου υπόγειου συλλογικού συναισθήματος κατανόησης, συμπάθειας ή και ανοιχτής υποστήριξης ανεξαρτήτως αριστερής κομματικής ταυτότητας. Ετσι, ενώ στην Ευρώπη έχουν εν πολλοίς ξεμπερδέψει με το ζήτημα της εγκληματικής φύσης των κομμουνιστικών καθεστώτων, στη χώρα μας ακόμη το ψάχνουμε. Αναφέρομαι στην υπόθεση της μη συμμετοχής της Ελλάδας στο πρόσφατο συνέδριο για τα πεπραγμένα των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη και τη συζήτηση που ακολούθησε με την επιστολή του Εσθονού υπουργού Δικαιοσύνης Ούρμας Ρεϊνσάλου προς τον Ελληνα ομόλογό του Σταύρο Κοντονή. «Η μοίρα των δύο κρατών μας στον 20ό αιώνα υπήρξε διαφορετική», γράφει ο Ρεϊνσάλου, μεταξύ των άλλων. Πράγματι· μονάχα που στην Ελλάδα έχουμε την τάση να θεωρούμε ως γεγονότα μόνον την ερμηνεία της μιας ή της άλλης πλευράς.
Σήμερα είναι 1η Σεπτεμβρίου, επέτειος της έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη, το 1939, όταν γερμανικά στρατεύματα εισέβαλαν από τα δυτικά στην Πολωνία. Αυτό που αποφεύγουμε να αναφέρουμε στην Ελλάδα είναι ότι, δεκαπέντε ημέρες μετά, η Σοβιετική Ενωση εισέβαλε στην Πολωνία από τα ανατολικά, στο πλαίσιο του μυστικού πρωτοκόλλου του συμφώνου φιλίας Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (Αύγουστος 1939). Εκτός από την Πολωνία, η ΕΣΣΔ εισέβαλε και σε χώρες της Βαλτικής, όπως η Εσθονία, τον Ιούνιο του 1940, όταν ο δυτικός κόσμος ήταν απορροφημένος με την είσοδο των Γερμανών στο Παρίσι. Ο ναυτικός αποκλεισμός των Εσθονών από τους Σοβιετικούς, ωστόσο, είχε ξεκινήσει από τις 24 Σεπτεμβρίου του 1939.
Ως γνωστόν, η σχέση Γερμανίας – ΕΣΣΔ μεταβλήθηκε δραματικά μετά την αιφνιδιαστική εισβολή στη Σοβιετική Ενωση. Εως το 1945, η ΕΣΣΔ είχε τα περισσότερα θύματα και στις δίκες της Νυρεμβέργης βρέθηκαν ως κατήγοροι των ναζί και οι Σοβιετικοί. Οπως και οι εκατόμβες των νεκρών Σοβιετικών είναι γεγονός, έτσι γεγονός ήταν και η προ 1941 σχέση του Στάλιν με τον Χίτλερ. Δεν μιλάμε για ερμηνείες, για γεγονότα μιλάμε, αλλά στην Ελλάδα, όποτε μας βολεύει, αυτά τα δύο τα συγχέουμε.
Οπως γεγονός είναι ότι όπου εφαρμόστηκε ο κομμουνισμός άφησε πτώματα. Εδωσε εργασία, όντως, αλλά ας μην πάμε εκεί τη συζήτηση, διότι θα θυμίζει τις γραφικότητες των νοσταλγών της χούντας η οποία «δεν άφησε χρέη». Οταν ένα καθεστώς απαγορεύει τις ελεύθερες εκλογές, διώκει και σκοτώνει ανθρώπους που διαφωνούν μαζί του, είναι εγκληματικό. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Πηγή: Καθημερινή
