Πάσχος Μανδραβέλης
Υπήρξε μια εποχή που η αγκιτάτσια της Αριστεράς ήταν εύκολη υπόθεση. Καθένας μπορούσε να πει όποια ανοησία του ερχόταν, αρκεί να μην ήταν Δεξιός. Ετσι οι στυγνές κομμουνιστικές δικτατορίες έγιναν «Λαϊκές Δημοκρατίες», υπέρτερες φυσικά από τις «αστικές» και μαύρο φίδι έτρωγε όποιον το αμφισβητούσε. Οι τρομοκράτες ήταν «εκτελεστές» που εμφορούνταν από την αγάπη για τον άνθρωπο: «Οι οργανώσεις αυτές όπως η 17Ν είχαν ένα λαθεμένο αλλά ένα ιδεώδες που ήταν υπέρ του ανθρώπου…» είχε πει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Μάκης Μπαλαούρας (29.1.2016). Η οικονομία δούλευε καλά μόνο με παροχές και μάλιστα κυριάρχησε το δόγμα ότι όσο πιο πολλά ξόδευε το κράτος τόσο πιο πολλά θα του έμεναν. Μη μιλήσουμε για τις παλαβομάρες του Σλαβόι Ζίζεκ και άλλων σταρ της νέας Αριστερής «σκέψης».
Το δέος που προκαλούσε η ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς ήταν τόσο μεγάλο που ακόμη και ο αρχηγός της συντηρητικής (και κατ’ όνομα φιλελεύθερης) παράταξης κ. Κώστας Καραμανλής δεν τιμούσε τον Χαρίλαο Φλωράκη μόνο ως άνθρωπο και πολιτικό αλλά «και όσα αυτός πρέσβευε». Ο αείμνηστος πολιτικός, ως γνήσιος κομμουνιστής, πρέσβευε την κατάργηση της Δημοκρατίας, τη δικτατορία του προλεταριάτου, τον κεντρικό έλεγχο της οικονομίας κ.ά.
Η κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων (βαφτίστηκε «αντεπανάσταση» και «καπιταλιστική παλινόρθωση») πέρασε σχεδόν απαρατήρητη στη χώρα μας, αλλά όταν το ελληνικό κρατικοκεντρικό μοντέλο άρχισε να παρουσιάζει ρωγμές ξεκίνησε –στην αρχή δειλά και μετά πιο φωναχτά– να αμφισβητείται η Αριστερή ορθοδοξία. Τώρα οι κομμουνιστικές δοξασίες, όταν δεν προκαλούν γέλωτα, έχουν αντίλογο τον οποίο τον ακούν οι πολίτες.
Σήμερα η ελληνική κοινωνία, όπως έγινε προηγουμένως στον υπόλοιπο κόσμο, στρέφεται προς τα Δεξιά και το μόνο που μένει να απαντηθεί είναι πόσο Δεξιά θα πάει. Αναχώματα δεν υπάρχουν επειδή οι σύγχρονες εκδοχές της Αριστεράς ζουν στο παρελθόν· όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις αντιλήψεις, αλλά και στην προπαγάνδα. Ξεχνούν ότι δεν πήραν την εξουσία με Αριστερό πρόσημο, αλλά με λαϊκιστικό· υποσχόμενοι «τη μάνα και τον πατέρα τους». Νομίζουν ότι, σε μια κοινωνία που ανερυθρίαστα έδωσε 7% στους νεοναζί, θα μπορέσουν να διατηρήσουν την ιδεολογική κυριαρχία με αλαλαγμούς περί «φιλοναζί» και του κινδύνου της ακροδεξιάς.
Ετσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να υπονομεύσουν, ως καταγέλαστοι, τη θέση τους για τις επόμενες μάχες που πρέπει να δοθούν…
Πηγή: Καθημερινή
