Νίκος Βατόπουλος
Η ευκολία με την οποία υιοθετούνται και αναπαράγονται αντιεπιστημονικές απόψεις είναι εντυπωσιακή. Ενα σημαντικό ποσοστό πιστεύει ότι οι πυρκαγιές των δασών οφείλονται (και) στην κλιματική αλλαγή, χωρίς να είναι σε θέση να στοιχειοθετήσουν αυτήν την άποψη, όπως αρκετοί είναι όσοι πιστεύουν χωρίς καν αποχρώσεις πως υπάρχει δόλος και σχέδιο καταστροφής της χώρας. Αλλωστε, η ίδια η κυβέρνηση ενισχύει τεχνηέντως και με κάθε ευκαιρία την οποιαδήποτε θεωρία συνωμοσίας.
Το ζήτημα, όμως, είναι ότι κάθε καταστροφή, όπως αυτή στη βορειοανατολική Αττική και σε άλλα σημεία της χώρας, ανοίγει μία θεματολογία που παραμένει σε διαρκή εκκρεμότητα. Πέρα από το αναμενόμενο φαινόμενο της πυρκαγιάς στα δάση της Μεσογείου κάθε καλοκαίρι, υπάρχει ένα βαθύτερο πολιτικό και κοινωνικό ζήτημα. Είναι σαφές ότι η χώρα πάσχει ως σύνολο. Ούτε το σύστημα της παιδείας αλλά ούτε και η οικογενειακή διαπαιδαγώγηση ενθαρρύνουν αρχές και ιδιότητες, όπως η πρόληψη, η προνοητικότητα, η επένδυση σκέψης και χρήματος για το μέλλον, η ψυχραιμία, οι χαμηλοί τόνοι. Το μεγάλο κάδρο σπανίως είναι ορατό πέραν του προσωπικού μικρόκοσμου.
Ολα αυτά, σε μόνιμη περιθωριοποίηση από την πολιτική και καθημερινή κουλτούρα στην Ελλάδα, επανέρχονται ως φυσική μειονεξία της χώρας όταν υπάρχει καταστροφή μεγάλης έκτασης. Μια πυρκαγιά θα έπρεπε, πρώτον, να αναδεικνύει την ουσιαστική αλληλεγγύη και συνεργασία δυνάμεων και, δεύτερον, να φέρνει στο προσκήνιο τις τεράστιες αδυναμίες που ευθύνονται ώς ένα βαθμό για την έκταση της καταστροφής. Και οι αδυναμίες αυτές έχουν σχέση και πάλι με την ψύχραιμη ιεράρχηση των προτεραιοτήτων, που στη χώρα μας είναι ο διαρκής εκσυγχρονισμός των υποδομών και η διαρκής εκπαίδευση του εξειδικευμένου προσωπικού αλλά και της κοινής γνώμης. Η κοινή γνώμη παραμένει απαίδευτη μπροστά σε οτιδήποτε αποκλίνει του «κανονικού» και αυτό είναι μια εγγενής αδυναμία, όχι νέα, ούτε επίκτητη, αλλά αποτέλεσμα διαχρονικής κολακείας κάθε κοινωνικά ανάρμοστης συμπεριφοράς.
Ετσι, οι καλοκαιρινές πυρκαγιές, έστω και τέτοιας καταστροφικής εκτάσεως, προκαλούν κραυγές, τρομοκρατούν και αναπαράγουν συμπεριφορές όχλου που ζητούν τιμωρία. Σε αντιδιαστολή, η κοινωνία της μετρημένης και έλλογης συμπεριφοράς, με σαφώς υπολογίσιμο μέγεθος και αυτή, αλλά φοβούμαι σε μειοψηφικό ποσοστό, παρατηρεί, ζυγίζει, κρίνει και αποκτά γνώση. Η καθημερινή εμπειρία σε οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδος αποκαλύπτει την υποκρισία για τους θρήνους. Η ρύπανση του περιβάλλοντος, η απληστία, η κακοποίηση των ζώων, όχι μόνο από ανεύθυνους πολίτες αλλά και από την ίδια την Τοπική Αυτοδιοίκηση, σε πάμπολλες περιπτώσεις ανά την επικράτεια, μας δείχνει ότι ο δρόμος είναι μακρύς.
Πηγή: Καθημερινή
