Νίκος Βατόπουλος
Απέναντι στο θέαμα της φωτιάς, τα έντονα αισθήματα ζητούν εκτόνωση. Και παρότι ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα θα έπρεπε να υπάρχει χώρος για την εμπειρία και τη γνώση, είναι, επίσης, κατανοητό ότι μπροστά στην καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και των περιουσιών, η ψυχραιμία υποχωρεί. Πριν ακόμη αντιμετωπιστεί ο κίνδυνος, ζητούνται οι πολιτικές ευθύνες. Ευθύνες υπάρχουν πολλές και αυτό είναι το μόνο βέβαιον. Η καταστροφή στη βορειοανατολική Αττική και σε άλλα σημεία της χώρας καταδεικνύει για μία ακόμη φορά ότι η Ελλάδα είναι χώρα με μεγάλο δημόσιο τομέα χωρίς κρατική υποδομή. Ο μέσος πολίτης αισθάνεται ανυπεράσπιστος μπροστά στις πυρκαγιές δασικών εκτάσεων. Και η πυρκαγιά στον Κάλαμο είναι ένα ακόμη ρήγμα ανάμεσα στον πολίτη (που βάλλεται) και στον κρατικό μηχανισμό (που αργεί). Γιατί στο κρίσιμο ζήτημα της ετοιμότητας του λεγόμενου «κρατικού μηχανισμού», ο σχεδιασμός και η πρόβλεψη έχουν ήδη ευτελισθεί στα μάτια του πολίτη. Ισως γιατί και για τα δύο απαιτούνται δύο προϋποθέσεις, που επίσης δείχνει να έχουν απολέσει τη λαϊκή εμπιστοσύνη: ο συντονισμός και η ηγεσία.
Η κριτική, όμως, που ασκείται για την ολιγωρία στον σχεδιασμό αντιμετώπισης εκτείνεται σε τέτοιο σημείο ώστε περιλαμβάνει ακόμη και τον πολίτη εκείνον που αποτελεί ειδική κατηγορία. Τον πολίτη καταπατητή, τον πολίτη που εκχυδαΐζει το περιβάλλον, τον πολίτη που ζητεί δικαιώματα για το αυθαίρετο. Αυτός ο πολίτης δαιμονοποιείται και εν προκειμένω γίνεται εύκολος στόχος για την εκτόνωση της λαϊκής οργής. Από την άλλη, το ανεπαρκέστατο κράτος φλυαρεί περί εμπρησμών πριν ακόμη παρουσιάσει σχέδιο αντιμετώπισης της καταστροφής. Ο Ελληνας εκείνος με τη λογική του αυθαίρετου και της ρύπανσης είναι σαφώς μια πραγματικότητα, όπως υπαρκτή είναι και η ανεπάρκεια στην κρατική υποδομή. Πέραν όμως αυτών, υπάρχει ο πραγματικά ανυπεράσπιστος πολίτης, αυτός που πληρώνει φόρους για να έχει υπηρεσίες, αυτός που αγαπάει την πατρίδα του, αυτός που εξουθενώνεται ψυχικά κάθε φορά που βλέπει αυτήν την πατρίδα να αποσυντίθεται. Απέναντι σε αυτόν τον πολίτη, που αποτελεί μία κρίσιμη μάζα στα όρια της πλειοψηφίας, υπάρχει ένας τοίχος. Δεν υπάρχει κανείς να τον ακούσει ούτε στοιχειωδώς να τον καθησυχάσει ότι μπροστά στο πάντα υπαρκτό σενάριο μιας καταστροφής υπάρχει το υποτυπώδες δίχτυ ασφαλείας που εξασφαλίζει μία δημοκρατία που διαρκώς εκσυγχρονίζεται.
Πηγή: Καθημερινή
