Δημήτρης Ρηγόπουλος
Το τελευταίο δεκαήμερο του Αυγούστου συμπληρώνονται 10 χρόνια από τις καταστροφικές πυρκαγιές που κατέκαψαν μεγάλες εκτάσεις στην Πελοπόννησο. Και λίγες ημέρες μετά, στις 5 Σεπτεμβρίου, έχουμε μία ακόμη επέτειο: εκείνη την ημέρα, το μακρινό πια 1997, η Αθήνα αναλαμβάνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Μετά την αποτυχία του «1996», όπου η Ελλάδα διεκδικούσε τους Αγώνες βάσει «ηθικού πλεονεκτήματος» και μόνο (100 χρόνια από την αναβίωση των Ολυμπιακών), πείθουμε τη διεθνή κοινότητα ότι είμαστε σε θέση να οργανώσουμε τη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση στον κόσμο όχι μόνο λόγω «κληρονομικού χαρίσματος», αλλά γιατί η χώρα φιλοδοξεί να αλλάξει επίπεδο. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Στην περίπτωση της Ηλείας, οι ζωές που χάθηκαν δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Περιβαλλοντικά μιλώντας, η ανάκαμψη της φύσης είναι εντυπωσιακή και δύσκολα μπορείς να φανταστείς ότι εκεί κορυφώθηκε μια ασύλληπτη ανθρώπινη και οικολογική τραγωδία. Χωριά χτίστηκαν από την αρχή χάρη στη συνεισφορά ξένων κυβερνήσεων (Κυπριακή Δημοκρατία) και ιδιωτών. Ομως, το επιτόπιο ρεπορτάζ καταγράφει εντυπωσιακή έλλειψη πνεύματος ομοψυχίας. Αντιθέτως, περισσεύουν οι κατηγορίες για άνιση μεταχείριση των πληγέντων με κριτήριο το εμβαδόν της βεράντας των ανακατασκευασμένων σπιτιών.
Οσον αφορά το 2004, παρά τα λάθη και τη μεγαλειώδη έλλειψη στοιχειώδους προγραμματισμού για τη μεταολυμπιακή αξιοποίηση των υποδομών, οι Αγώνες υπήρξαν το πλέον επιτυχημένο αναπτυξιακό πρότζεκτ για μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων, το οποίο ενέπνευσε εκατομμύρια συμπατριώτες μας που επιστράτευσαν τον καλύτερο εαυτό τους. Παρ’ όλα αυτά, και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που μένει, τελικά, είναι μια αίσθηση συλλογικής αποτυχίας και ματαίωσης. Κι αυτό παρά τις επιμέρους επιτυχίες, παρά τις μικρές και τις μεγάλες νίκες. Σήμερα αυτό το αίσθημα αναξιότητας έχει εμπεδωθεί πλήρως, έχει «κανονικοποιηθεί».
Στη μεταμνημονιακή εποχή, επείγει το πολιτικό προσωπικό να μας κάνει να πιστέψουμε ξανά στον εαυτό μας και στις δυνάμεις μας. Να εμπνεύσει εκατομμύρια Ελληνες ότι αξίζει να συνεχίζουμε να παλεύουμε, να ζούμε τις ζωές μας εδώ, ότι ο ελληνικός κύκλος δεν είναι υποχρεωτικά ένας κύκλος διαψεύσεων και ανημπόριας. Αυτό είναι που λείπει τόσο πολύ σήμερα.
Πηγή: Καθημερινή
