Κωστής Φαφούτης
Σε μια χώρα που διανύει τον έβδομο χρόνο μιας πολύπλευρης κρίσης, με τους κατοίκους της κουρασμένους από την οικονομική ασφυξία, την υπερφορολόγηση, τα χρέη και απογοητευμένους από τη συσσώρευση αδιεξόδων, είναι ελάχιστες οι στιγμές που προσφέρονται για συλλογική ψυχική ανάταση. Μία τέτοια ήταν το χρυσό μετάλλιο της Κατερίνας Στεφανίδη στο άλμα επί κοντώ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου του Λονδίνου. Ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις, η πολιτική ηγεσία της χώρας έσπευσε να τη συγχαρεί, τονίζοντας εκτός από την προσωπική της και «την επιτυχία του ελληνικού αθλητισμού».
Η περίπτωση όμως της Στεφανίδη όχι μόνο δεν έχει σχέση με το επίπεδο του ελληνικού αθλητισμού, αλλά θα έπρεπε περισσότερο να προβληματίσει για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η πολιτεία τους φιλόδοξους αθλητές της και κατ’ επέκτασιν τους νέους Ελληνες που θέλουν να προκόψουν. Αν αντιπροσωπεύει κάτι η μεγάλη αυτή αθλήτρια, αυτό είναι η Ελλάδα της κρίσης που βλέπει τα παιδιά της να φεύγουν στο εξωτερικό επειδή θέλουν να βρουν καλύτερη τύχη. Οχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε όλους τους τομείς.
Η Στεφανίδη επέλεξε, αποφάσισε συνειδητά, να πάει στις ΗΠΑ, γιατί ήξερε πως εκεί θα βρει ό,τι δεν μπορεί να της προσφέρει η χώρα της. Τις απαραίτητες, δηλαδή, προϋποθέσεις για να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες της. Τη στήριξη, την ώθηση και την ενθάρρυνση να γίνεται όλο και καλύτερη, για να πετύχει τον στόχο της, που ήταν να πετάξει πιο ψηλά από όλους. Και τα κατάφερε, με σκληρή και απαιτητική προπόνηση, σε άψογες συνθήκες επιπέδου παγκόσμιου πρωταθλητισμού. Κατά διαβολική ειρωνεία της τύχης, μία άλλη ελπίδα του ελληνικού αθλητισμού για διάκριση στο Λονδίνο, ο επίσης αθλητής τού επί κοντώ Κώστας Φιλιππίδης, δεν κατάφερε να πάρει μέρος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ο λόγος; Τραυματίστηκε σε λακκούβα στον βατήρα του προπονητηρίου στο ΟΑΚΑ, που κανείς αρμόδιος δεν ενδιαφέρθηκε να διορθώσει. Οσο για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες προπονούνται οι Ελληνες αθλητές, αρκεί μια βόλτα σε «εγκαταστάσεις», όπως του Αγίου Κοσμά. Η εικόνα τους προκαλεί τουλάχιστον θλίψη.
Ας μην οικτίρουμε λοιπόν και χύνουμε κροκοδείλια δάκρυα για τους νέους που επιλέγουν να φύγουν στο εξωτερικό. Αν το θέλουν πραγματικά, αν κοπιάσουν και προσπαθήσουν σκληρά, θα προχωρήσουν και θα πετύχουν. Ολα όσα δηλαδή δεν τους μαθαίνουμε και δεν τους ζητάμε εδώ, καθώς ο κανόνας είναι το βόλεμα και η ισοπέδωση προς τα κάτω.
Πηγή: Καθημερινή
