Νϊκος Βατόπουλος
Kάθε συζήτηση για το μέλλον, και είναι πολλές οι συζητήσεις καθώς ο Σεπτέμβριος της «νέας σεζόν» πλησιάζει, σκοντάφτει σε τοίχο. Από ένα πρόχειρο γκάλοπ, αλλά και από εκτιμήσεις τρίτων, προκύπτουν αβίαστα και σχεδόν καθολικά δύο συμπεράσματα. Πρώτον, υπάρχει σύμπνοια ότι η κοινωνία είναι βυθισμένη, αλλά, κατά δεύτερον, η δυσμενής αυτή εντύπωση δεν δείχνει να εκτονώνεται στην προοπτική μιας άμεσης και ρεαλιστικής ανάταξης. Είναι αυτό που λέγεται με άλλους όρους επίγνωση σε συνθήκες ασφυξίας. Η μονοπώληση της ατζέντας από την κυβέρνηση (ακόμη και με θέματα χρήσης συμβόλων) αντικειμενικά πλήττει την αποτελεσματικότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη διατύπωση του σχεδίου εξόδου με λόγια απλά και κατανοητά, με τρόπο που να συσπειρώνει και να συνεγείρει. Οσο ρεαλιστής και να είναι κανείς, όσο και να επιθυμεί την επικράτηση του αυτονόητου, παραμένει προβληματική η ευρεία διάχυση της «θετικής αντιπρότασης». Το γιατί συμβαίνει αυτό, έπειτα από δύο και πλέον χρόνια καταστροφικής διακυβέρνησης, έχει να κάνει με πλήθος παραμέτρων, αλλά ας δεχθούμε ότι η μείζων αιτία είναι η διχαστική τακτική της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, το νομοσχέδιο για την Παιδεία, π.χ., θα έπρεπε να είχε προκαλέσει το λιγότερο αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Η ψήφισή του με τους δρόμους ήρεμους και τις αντιδράσεις μόνο μεταξύ επαϊόντων αποκαλύπτει, μία ακόμη φορά, την τεράστια δυσκολία κατανόησης εκ μέρους της κοινωνίας θεμελιωδών παραμέτρων λειτουργίας του σύγχρονου κόσμου. Η αυτοαναφορική, περίκλειστη χώρα, που ευαγγελίζεται η πρωτόγονη πολιτική σκέψη της κυβέρνησης, κερδίζει μικρές και μεγάλες κατακτήσεις και το χειρότερο είναι πως αποκτά εθιστική ιδιότητα η καλλιέργεια της εικόνας μιας Ελλάδας «περίεργης», «ιδιαίτερης», «μονίμως σε εξαίρεση», μιας χώρας με πολλές «ειδικές συνθήκες».
Οι μόνες ειδικές συνθήκες που έχει η Ελλάδα είναι η τεράστια ανοχή που επιδεικνύει σε αναχρονιστικές αντιλήψεις και –εν τέλει– σε αυτοκαταστροφικές πρακτικές, που συμβάλλουν στην οπισθοδρόμηση. Ενα κομμάτι της κοινωνίας είναι έτοιμο να εκτιναχθεί και ήδη, ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες, υπάρχει μια σχετική κινητικότητα. Αλλά αυτό που επικρέμαται πάνω από τη χώρα δεν είναι η «θετική αντιπρόταση», αλλά η «αυτοκαταστροφική μοιρολατρία». Είναι τουλάχιστον απογοητευτικό για την ελληνική κοινωνία να υποδέχεται κάθε χρόνο νέες φουρνιές 18άρηδων και να μην είναι σε θέση να τους εμπνεύσει ούτε στο ελάχιστο.
Πηγή: Καθημερινή
