Μιχάλης Τσιντσίνης
Σιγά το θέμα, είπαν. Σιγά το πρόβλημα. Για παρελάσεις θα μιλούμε τώρα; Η ένσταση δεν ακούστηκε μόνο από φιλοκυβερνητικά χείλη. Ακόμη και αντιπολιτευτικές φωνές βρήκαν τον θόρυβο υπερβολικό. Το σκεπτικό ήταν ότι η αντιπολίτευση δεν έχει την πολυτέλεια να σπαταλιέται σε τέτοιες λεπτομέρειες.
Θα μπορούσε ίσως κανείς να προσπεράσει την απόφαση του Γαβρόγλου. Θα μπορούσε κιόλας να τη θεωρήσει ως «αριστερή», αν δεν είχε ακούσει τον ίδιο να την υπερασπίζεται με δεξιότατα επιχειρήματα. Αν δεν τον είχε ακούσει να επικαλείται τη στρατιωτική ισότητα –«στρατό πάνε όλοι», «όλοι έχουν καθήκον να υπερασπίζονται τη σημαία»– και να την προβάλλει ως παιδαγωγικό πρότυπο σε μαθητές δημοτικού. Ομως, η κατάργηση του κριτηρίου της αριστείας για τους σημαιοφόρους δεν είναι μια μεμονωμένη απόφαση. Είναι κρίκος σε μία αλυσίδα κυβερνητικών παρεμβάσεων. Σε μια καμπάνια με ριζοσπαστικά αντιδραστικό προσανατολισμό.
Λίγες ώρες προτού ο υπουργός Παιδείας ανακοινώσει τα σχέδιά του, ο Πύρρος Δήμας απηύθυνε δημοσίως την κατηγορία ότι η κυβέρνηση είχε επιδιώξει τον εξοστρακισμό του, κόβοντας τη χρηματοδότηση στην ελληνική ομοσπονδία άρσης βαρών. Γι’ αυτό αναγκάστηκε, είπε, να μεταναστεύσει στις ΗΠΑ. Ηταν μια πλούσια σε συμβολισμούς σύμπτωση: Ο άλλοτε σημαιοφόρος της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας είχε εξωθηθεί στη μετανάστευση και εισέπραττε γι’ αυτό τη δημόσια χλεύη διακεκριμένων Συριζαίων. Ο Παπαδημούλης, ας πούμε, ερμήνευσε την πρόθεση του Πύρρου να μείνει στις ΗΠΑ έως το 2028 ως πρόβλεψη ότι μέχρι τότε θα κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Δήμας γινόταν στόχος. Είχε προηγηθεί πέρυσι η προσπάθεια να αμφισβητηθούν τα μετάλλιά του –τα τεκμήρια της αριστείας του– μέσω της κομματικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν έχει νόημα να συζητάμε ξανά το παράδειγμα του ολυμπιονίκη, δεν είναι για να υπερασπιστούμε τις αθλητικές του διακρίσεις ή τις μετέπειτα πολιτικές του επιλογές. Προϊόν της ώριμης μεταπολιτευτικής Ελλάδας, που κατάφερε έστω και με δυσκολίες να ενσωματώσει την πρώτη γενιά μεταναστών, ο Δήμας συμβολίζει μια κοινωνία που, πριν από την οικονομική κατάρρευση, είχε επιτύχει την ταξική κινητικότητα. Μια χώρα που, χάρη στη σύνδεσή της με τον ευρωπαϊκό πυρήνα, εξασφάλιζε στα παιδιά ακόμη και των χαμηλότερων στρωμάτων τη δυνατότητα να ταξιδέψουν και να εκπαιδευθούν.
Εχοντας το βιωματικό φορτίο του άλλου μοντέλου, επέκεινα των ελληνοαλβανικών συνόρων, ο Δήμας υπερασπίστηκε πειστικά τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, τη στιγμή ακριβώς που άλλοι τη διακινδύνευαν πειραματιζόμενοι. Ισως γι’ αυτό δεν του αναγνωρίζεται πια ούτε το «ηθικό πλεονέκτημα» της «ταξικής» του καταγωγής.
Η χώρα προς την οποία, με τη χώρα από την οποία μετανάστευσε ο Πύρρος είναι ίδια μόνο γεωγραφικά. Το πόσο έχει αλλάξει φαίνεται και μόνο από το γεγονός ότι το «ηθικό» και το «ταξικό» δεν ταιριάζει πια να γράφονται χωρίς εισαγωγικά.
Πηγή: Καθημερινή
