Απόστολος Λακασάς
Η συζήτηση που κυκλοφορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη συναυλία του «Ολοι μαζί μπορούμε», με σκοπό τη συγκέντρωση τροφίμων, του ομίλου ΣΚΑΪ δεν με αφορά. Οργανώνεται, πιστεύω, από μειοψηφικές ομάδες που επιδιώκουν να υπάρξουν μέσω του Ιντερνετ γιατί δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στην ημέρα τους. Ετσι μέσω Διαδικτύου επιδίδονται σε ένα ανέξοδο «ψυχοθεραπευτικό» κουτσομπολιό, με αδιέξοδα σχήματα λόγος – αντίλογος. Αλλωστε, ο Κώστας Γιαννακίδης (με ένα «Ηρεμο πάθος», κατά τα πρότυπα της Εμιλι Ντίκινσον, όπως θα έλεγε μια κοινή μας φίλη) απάντησε (με σχόλιό του στο protagon.gr) εύστοχα στον σύμβουλο του πρωθυπουργού Νίκο Καρανίκα, ο οποίος έβαλε κατά του Διονύση Σαββόπουλου για τη συμμετοχή του στη συναυλία, την οποία διοργάνωσαν «φιλελέδες».
Ωστόσο, ευρύτερα η επίθεση στον Διονύση Σαββόπουλο έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όχι μόνο γιατί βασίζεται σε μία μανιχαϊστική ρητορική την οποία επιστρατεύουν κυβερνητικά στελέχη και σιτιζόμενοι από κυβερνητικές πηγές για να συσπειρώσουν το… κομματικό τους ακροατήριο.
Η επίθεση στον Σαββόπουλο υποκρύπτει μιαν επιχείρηση αποδόμησης ανθρώπων με ευκρινή αριστερό ιδεολογικοπολιτικό αυτοπροσδιορισμό, οι οποίοι «την παλεύουν» με ήθος, αρχές, αξιοπρέπεια, αξιοσύνη. Και τώρα αλλά και παλιότερα, τις εποχές της δανεικής, μεταπολιτευτικής ευμάρειας, κατά τις οποίες πολλοί άλλοι «βολεύτηκαν». Για όλα αυτά ορισμένοι άλλοι –αριστεροί τάχα μου– τους αντιμετωπίζουν επί της ουσίας κομπλεξικά, διότι οι ίδιοι δεν κατάφεραν να φτάσουν στο ύψος τους, όπως θα επιθυμούσαν. Αλλιώς, όπως το λέει και ο λαός, όσα δεν φτάνει η αλεπού…
Στο πλαίσιο αυτό, δεν είναι καθόλου περίεργο που τα βέλη των «αντιφιλελέδων» δεν στρέφονται εναντίον καλλιτεχνών με γκελ στη νεολαία, οι οποίοι μετείχαν στη συναυλία του «Ολοι μαζί μπορούμε». Οι λόγοι είναι προφανείς. Ποιος τα βάζει, ας πούμε, με καλλιτέχνες με μεγάλο νεανικό κοινό, το οποίο δεν γνωρίζει (ίσως) από Σαββόπουλους.
Ο Σαββόπουλος και τα όσα υποστηρίζει για την αξιακή κρίση στην Ελλάδα ορθώνουν έναν συνειδησιακό καθρέφτη μέσα στον οποίο κάποιοι –αριστεροί και μη– δεν αντέχουν να κοιτάζουν. Δεν πειράζει, υπάρχουν και τα τηλεοπτικά πρωινάδικα…
Πηγή: Καθημερινή
