Γιάννης Πρετεντέρης
Την περασμένη Τετάρτη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοίνωσε ότι η αντιπολίτευση βρίσκεται σε «στρατηγικό αδιέξοδο».
Ουδεμία έκπληξη. Το ίδιο είχε δηλώσει 48 ώρες νωρίτερα και το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού. Το ίδιο έχουν κατά καιρούς επικαλεσθεί αναρίθμητες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης.
Συνεπώς το αδιέξοδο της αντιπολίτευσης έχει κηρυχθεί μόνιμο. Αυτό που αλλάζει είναι ότι κάθε φορά που το διαπιστώνει η κυβέρνηση, η ΝΔ έχει ανοίξει και άλλο την ψαλίδα.
Σκέψου να μη βρισκόταν σε στρατηγικό αδιέξοδο!
Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω τι νόημα έχουν τέτοιες ανοησίες και αν κάποιος τις παίρνει σοβαρά. Είναι η διαρκής αναμέτρηση του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα; Ή μήπως επικρατεί πανικός;
Διότι ο Μητσοτάκης μπορεί να μην εντυπωσιάζει, ούτε να αιφνιδιάζει με τους τακτικούς χειρισμούς του. Αλλά σε στρατηγικό επίπεδο αποδείχθηκε τζάμι.
Πρώτον, εκτίμησε ότι η φθορά της κυβέρνησης θα είναι ραγδαία και ανεπανόρθωτη – όταν πολλοί προέβλεπαν ή εύχονταν το αντίθετο.
Δεύτερον, επέλεξε μια στρατηγική ασφυξίας της κυβέρνησης ώστε να την υποχρεώσει να πληρώνει ακόμη και τον αέρα που αναπνέει – όταν άλλοι μιλούσαν για εθνική συνεννόηση και τα συναφή.
Εκ των εξελίξεων προκύπτει ότι έως τώρα δικαιώθηκε και στα δύο.
Πάμε στον Τσίπρα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πρωθυπουργός είναι ένας πολύ καλός τακτικιστής. Δεν επαναπαύεται, είναι εύστροφος και όλο κάτι προσπαθεί να επινοήσει.
Οι στρατηγικές αστοχίες του όμως γεμίζουν βιβλίο.
– Επέλεξε να ανατρέψει την κυβέρνηση Σαμαρά προτού κλείσει την αξιολόγηση και ολοκληρωθεί το Μνημόνιο.
Αν περίμενε λίγο θα κέρδιζε ούτως ή άλλως τις εκλογές, μάλλον με αυτοδυναμία αλλά και εντελώς καθαρό ορίζοντα.
– Παθαίνει το γνωστό στραπάτσο στην Ευρώπη, υπογράφει το νέο Μνημόνιο και σχεδόν αναπάντεχα βρίσκεται στο επίκεντρο μιας ευρύτερης συναίνεσης. Την οποία διαρρηγνύει τον Σεπτέμβριο 2015 για να πάει σε εκλογές. Αυτήν τη συναίνεση δεν την ξαναβρήκε ποτέ.
– Κερδίζει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου και αντί να αλλάξει πλειοψηφία όπως άλλαξε πολιτική επιμένει (για παράξενους λόγους…) στον Καμμένο.
Υποθέτω ότι οι ήχοι που ακούγονται κάθε βράδυ στο Μαξίμου είναι ένα κεφάλι που χτυπάει στον τοίχο.
– Ακόμη κι έτσι βγαίνει απόλυτα κυρίαρχος από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Εχει την ευκαιρία να διαμορφώσει ένα νέο πολιτικό σύστημα γύρω από τον ίδιο.
Αντί αυτού επέλεξε μια επίθεση κατά πάντων, μια σύγκρουση με όλους και μια διαρκή εκκαθάριση λογαριασμών.
Πολύ γρήγορα έμεινε μόνος αλλά χωρίς να είναι πια κυρίαρχος.
Και επειδή η απελπισία είναι κακός σύμβουλος, κατέληξε να αντιπολιτεύεται τον Σημίτη που έχει αποχωρήσει από την πρωθυπουργία εδώ και δεκατρία χρόνια.
Προσεχώς: Τσίπρας εναντίον Χαρίλαου Τρικούπη!
– Επαιξε το παιχνίδι της «παράγκας» στη Δεξιά και στην Κεντροαριστερά για να σπάσει την ενότητα της αντιπολίτευσης αντί να επιχειρήσει να οικοδομήσει γραμμές επικοινωνίας απευθείας με τις ηγεσίες της.
Ευτυχώς (για το δημοκρατικό μας σύστημα) το σχέδιο απέτυχε. Ενα σχέδιο που θα ήταν απλώς κωμικό, αν δεν ήταν και ξεδιάντροπο.
– Και το χειρότερο από όλα. Αντί να τρέξει τις αξιολογήσεις ώστε να του μείνει ωφέλιμος πολιτικός χρόνος να αφομοιώσει το κόστος τους έως τις εκλογές, προτίμησε την καθυστέρηση.
Αποτέλεσμα; Και οι αξιολογήσεις τού κόστισαν περισσότερο και δεν του έμεινε ωφέλιμος χρόνος. Δύο στα δύο!
Ομολογώ ότι τόσα στρατηγικά λάθη μαζεμένα δύσκολα συναντάς σε έναν επιτυχημένο (αν το πάρουμε συνολικά…) πολιτικό.
Ενδεχομένως είναι θέμα ηλικίας, πείρας και παιδείας.
Διαφορετικά θα είχε διδαχθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον Κοσκωτά ή τον Κώστα Καραμανλή με το Βατοπαίδι ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κουκουλώσει μια υπόθεση όταν την υιοθετούν όλη η αντιπολίτευση και η μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου.
Μπορεί μόνο να αναγνωρίσει εγκαίρως και πειστικά τις ευθύνες της.
Διαφορετικά απλώς αυξάνει το κόστος των ευθυνών που ούτως ή άλλως θα πληρώσει.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
