Στέφανος Κασιμάτης
Στην περίπτωση της Εξεταστικής για τον Γ. Παπαντωνίου, ήταν γνωστό εξαρχής ότι η υπόθεση δεν είχε νόημα. Oλοι ήξεραν (η Βουλή διαθέτει πληθώρα δικηγόρων στις τάξεις της) ότι το ένα αδίκημα έχει παραγραφεί, ενώ με το άλλο ασχολείται ήδη η Δικαιοσύνη. Oλοι στην επιτροπή το γνώριζαν και, μεταξύ τους, το παραδέχονταν. Για την τακτική του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, δεν ήταν μια άσκοπη δαπάνη χρόνου και δυνάμεων. Είχε σκοπό να εξάψει το τυφλό μίσος της πλατείας του 2011 προς το σύστημα γενικώς και τους εκπροσώπους του. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός το υπερασπίστηκε, προσωπικώς – και, επίσης, τόσο ξεδιάντροπα. Διότι μόλις προχθές πυροβολούσε την αντιπολίτευση με τη ρητορική της κάθαρσης (όλα θα έλθουν στο φως και τα παρόμοια…), λες και δεν ήξερε ότι την επομένη κιόλας επρόκειτο να δημοσιευθεί επισήμως η παραδοχή της Εξεταστικής ότι η υπόθεση ήταν νούλα. Hξερε, αλλά δεν τον ένοιαζε. Ο σκοπός του ήταν να αναρριπίσει το μίσος της πλατείας.
Ας τα βάλουμε κάτω: Οι καλοκαιρινές παραστάσεις του Πολάκη· η ευθεία αμφισβήτηση του θεσμού της Δικαιοσύνης, από την πλευρά του «δίκιου του λαού» και μάλιστα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό· η σκανδαλώδης προστασία προς τα οικοσυστήματα των αναρχικών ανά την επικράτεια· τέλος, η κρίση «δημοκρατικής ευθιξίας» (έτσι θα την έλεγε ο ίδιος) του πρωθυπουργού, για ένα θέμα σχετικά με το οποίο η Βουλή δεν μπορεί να κάνει τίποτε απολύτως. Oλα αυτά δεν γίνονται, βέβαια, στην τύχη· δεν είναι ότι τους χτύπησε η ζέστη, η ρακή, δεν ξέρω τι άλλο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει διμέτωπο αγώνα – όπως οι Γερμανοί από ένα σημείο του Β΄ Παγκοσμίου και μετά, αν δεν θεωρείται τολμηρή η παραβολή. Καλύτερα είναι, νομίζω, να πούμε ότι ακολουθεί τακτική καρότου και μαστιγίου. Το μαστίγιο είναι για το κτήνος του λαϊκισμού, όπως το είδαμε να εκδηλώνεται στην περιώνυμη πλατεία. Αυτά τα ένστικτα εξάπτει σκοπίμως ο Τσίπρας. Αυτόν τον σκοπό υπηρετούν η χυδαιότητα των παρεμβάσεων του Πολάκη και η αμφισβήτηση της «αστικής Δικαιοσύνης», εν ονόματι κάποιας «δικαιοσύνης του βουνού» (όπως το τσάι), του είδους πιθανόν που ήκμασε επί Εαμοκρατίας.
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει συγχρόνως –για τους αγνούς, τους άδολους, τους χριστιανούς και τους ευήθεις– το παραμύθι της μεταμόρφωσής του σε κάτι το οποίο, στην πράξη, ισοδυναμεί με σοσιαλδημοκρατία. Περιττεύει να εγκύψω στην ηλιθιότητα του μύθου· εντούτοις, υπάρχει ένα κοινό αποστασιοποιημένων αριστερών έτοιμο να τον πιστέψει. «Μη δίνετε σημασία στην μπαναλιτέ του Τόσκα και του Πολάκη», θα τους ακούσετε να λένε, «το σπουδαίο είναι ότι ο Τσίπρας έχει βάλει στόχο τις αγορές». Η πραγματικότητα, όπως την καταλαβαίνω, είναι ότι ο Τσίπρας απευθύνεται ταυτόχρονα σε δύο ακροατήρια: στους χαζούς (που είναι πάντα οι περισσότεροι), για να τους αποκοιμίζει· και στους βάρβαρους, για να τους εξάπτει τα παλιά πάθη. Καρότο για τον Πίνκυ*, μαστίγιο για το κτήνος.
*: Πλάσμα της φαντασίας μου, κατοικεί στο προσωπικό μου σύμπαν και είναι το κουνελάκι της άδολης σοσιαλδημοκρατίας…
Πηγή: Καθημερινή
