Γιάννης Πρετεντέρης
Ολη η αποτίμηση της κατάστασης συνοψίζεται σε δύο τηλεγραφήματα του ιδίου οργανισμού, του Reuters, την επομένη του Eurogroup.
Το δεύτερο.
Αθήνα, 16 Ιουνίου, 11:30:45. Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι (…) «είχαμε ένα καθοριστικό βήμα χθες για την έξοδο της χώρας από την πολυετή κρίση. Δόθηκε ένα σαφές σήμα εμπιστοσύνης προς τις αγορές».
Και το πρώτο, ένα λεπτό νωρίτερα.
Φρανκφούρτη, 16 Ιουνίου, 11:29:44. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χρειάζεται μεγαλύτερη σαφήνεια (…) πριν προχωρήσει στην αγορά ελληνικών ομολόγων στο πλαίσιο του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης, ανέφερε πηγή κοντά στη διαδικασία.
Ποιος από τους δύο λέει αλήθεια; Ο Τσίπρας ή η πηγή της ΕΚΤ; «Δόθηκε ένα σαφές σήμα» ή «χρειάζεται μεγαλύτερη σαφήνεια»;
Δεν θα μπω στον κόπο να διαλέξω, νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουμε τα προφανή και τα αυτονόητα. Διότι το βέβαιο είναι ότι η κυβέρνηση υπέστη στο Λουξεμβούργο μια συντριπτική στρατηγική ήττα από την οποία πολύ δύσκολα θα συνέλθει.
Οχι για όσα αποφασίστηκαν – που μια χαρά είναι αλλά θα μπορούσαν να είχαν αποφασιστεί και τον περασμένο Δεκέμβριο χωρίς μεγάλο ζόρι…
Αλλά για όσα δεν αποφασίστηκαν – κυρίως επειδή δεν αποφασίστηκε η έξοδος της Ελλάδας από την κρίση, η ανάσα που εναγωνίως αποζητούσε η κυβέρνηση για να αναβαπτίσει τη ρητορική της…
Ουσιαστικά, το Eurogroup του Λουξεμβούργου μετέθεσε τη συζήτηση στο μέλλον πετσοκόβοντας τον πολιτικό χρόνο αλλά και το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης.
Ετσι, κάηκε το καλό σενάριο και τινάχτηκε στον αέρα κάθε ευνοϊκό χρονοδιάγραμμα.
Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το νέο ναυάγιο; Είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση με μία μόνο ρεαλιστική απάντηση: για το ναυάγιο ευθύνεται κυρίως εκείνος που το πληρώνει, δηλαδή η ελληνική πλευρά. Το «πώς» και το «γιατί» ακολουθούν.
Και σε αυτό ακριβώς το επίπεδο αναδεικνύεται ο στρατηγικός χαρακτήρας της ήττας. Δεν είναι μια αποτυχία στους στόχους που έθεσε η κυβέρνηση – το χρέος, η χαλάρωση, τα πλεονάσματα…
Είναι ότι οι στόχοι αυτοί υπηρετούσαν ένα συνολικό αφήγημα. Και μαζί με τους στόχους, είναι το αφήγημα που βούλιαξε αύτανδρο στο Μεγάλο Δουκάτο.
Πρώτα οι δανειστές αφαίρεσαν με τις σκληρές απαιτήσεις τους από τον πολιτικό χρόνο της κυβέρνησης το 2019. Υστερα μεταθέτοντας το χρέος για το φθινόπωρο του 2018, της αφαίρεσαν κάθε προοπτική εξόδου από την κρίση νωρίτερα.
Αποτέλεσμα; Δεν προλαβαίνει πια το δεύτερο πριν το πρώτο!
Συνεπώς το ονειρεμένο σενάριο του Τσίπρα που ήταν «έξοδος από το Μνημόνιο τον Ιούλιο 2018 και εκλογές τον Σεπτέμβριο 2018 για να το δοξάσουμε» τετέλεσται – αιωνία του η μνήμη.
Προφανώς, μετά την πρώτη παγωμάρα και τους ανόητους φανφαρονισμούς, η κυβέρνηση θα αναζητήσει κάποια εναλλακτική στρατηγική.
Η οποία όμως θα περιστραφεί πλέον κι αναγκαστικά γύρω από ένα κεντρικό στοιχείο: τις εκλογές. Πότε και πώς. Η κυβέρνηση πλέον στερήθηκε την πολυτέλεια να περιμένει και να ελπίζει.
Τα υπόλοιπα θα τα βρουν μεταξύ τους – ελπίζω απλώς να μην τα βρουν σε βάρος των συμφερόντων του τόπου.
Αλλά αυτό είναι και το νόημα μιας στρατηγικής ήττας. Οτι δεν σου αφήνει περιθώρια, ούτε επιλογές. Είσαι υποχρεωμένος να την υποστείς και να ζήσεις μαζί της.
Με δική της ευθύνη, η κυβέρνηση κατάφερε να πληρώσει πολύ ακριβά αυτό που θα έπαιρνε ούτως ή άλλως. Και να μην πάρει εκείνο για το οποίο είχε κάθε λόγο να πληρώνει ακριβά.
Too bad to be true, που θα έλεγε κι ο αρχηγός μας.
Too bad, βεβαίως για την κυβέρνηση. Διότι για τον τόπο δεν είναι τόσο καταστροφικό αν θα κληθεί ξανά και με αυξημένη επίγνωση να αποφασίσει πού και με ποιους θα βαδίσει.
Αρκεί φυσικά να ξέρει πού θέλει να πάει.
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
