Σήφης Πολυμίλης
Είμαστε μια χώρα, μια κοινωνία που έχει καταφέρει μονίμως να διχάζεται ανάμεσα στα θύματα και στους θύτες. Η στάση αυτή μπορεί να εντάθηκε στα χρόνια της κρίσης αλλά προϋπήρχε πολύ προτού ξεσπάσει. Μπορεί να μην υπήρχαν τα social media που κάνουν πιο αισθητό το φαινόμενο αλλά ας θυμηθούμε για παράδειγμα πόσοι πανηγύριζαν για τις δολοφονίες της 17Ν ή πόσοι εκδήλωναν την ευχαρίστησή τους για την 11η Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη.
Η τρομοκρατική επίθεση στον Λουκά Παπαδήμο έδωσε πάλι την ευκαιρία να βγουν στον αφρό τα κύματα μίσους που ενδημούν σε μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Οποιος ξεχωρίζει από το πλήθος, όποιος δέχεται να αναλάβει ένα καθήκον – που δεν του αναλογεί -, όποιος υπερβαίνει το μέτρο της παρέας μας μπαίνει αυτομάτως στο στόχαστρο των ανίκανων, των χολερικών, των κάθε λογής αγανακτισμένων.
Με την αγαστή συνεργασία των τάχα μου εθνικοπατριωτών, των αριστερών και δεξιών λαϊκιστών κομματικών ινστρουχτόρων αλλά και διαφόρων αρπακτικών της δημοσιογραφίας, ο Παπαδήμος λοιδορήθηκε και στοχοποιήθηκε πέραν κάθε ορίου γιατί σηματοδοτούσε ένα διαφορετικό υπόδειγμα ύφους, ήθους και πολιτικής λογικής. Ισως και γιατί αποτελούσε ένα από τα πιο προβεβλημένα στελέχη της φιλοευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής λογικής.
Ζούμε δυστυχώς σε μια παρακμιακή δημοκρατία που διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από τη σύμπλευση ενός ετερόκλητου φάσματος από την Αριστερά μέχρι την Ακρα Δεξιά. Γι’ αυτό και τα μισόλογα του επίσημου ΣΥΡΙΖΑ για την επίθεση και οι κραυγές από την ετερόκλητη μάζα που τον ακολουθεί ακόμη. Οταν ακόμη και τώρα υπουργοί του προπαγανδίζουν το μίσος και τη διχόνοια, όταν δικαιολογούν ή ανέχονται την καθημερινή βία, γιατί να μη χαίρονται διάφοροι ανεγκέφαλοι τυχάρπαστοι που νομίζουν ότι αποκτούν υπόσταση σκορπίζοντας λάσπη…
Η βία κάθε μορφής ή τουλάχιστον η ανοχή στη βία ενυπάρχει στο προπατορικό DNA της Αριστεράς. Αναγκάζονται σε κάποιες περιπτώσεις να την καταδικάζουν αλλά δεν την αποκηρύσσουν, δεν αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν έστω μια συγγνώμη για τα τέρατα που ανέχθηκαν ή και εξέθρεψαν.
Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που η τρομοκρατία αναγεννάται συνεχώς. Διαρκώς από την Ακρα Αριστερά, προσφάτως και από την Ακρα Δεξιά. Με διαφορετικούς στόχους αλλά με το ίδιο μίσος κατά της δημοκρατίας, των «ελίτ», των γερμανοτσολιάδων και πάει λέγοντας. Εστω και τώρα κάποιοι οφείλουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Γιατί η οποιαδήποτε ανοχή σημαίνει συνενοχή πλέον…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
