Πάσχος Μανδραβέλης
Δύο από τις λέξεις-εφιάλτες της μεταπολίτευσης ήταν το «κεφαλαιοποιητικό σύστημα». Κανείς δεν ήξερε τι είναι, αλλά και μόνο η λέξη «κεφαλαιοποιητικός» (δηλαδή περίπου καπιταλιστικός) αρκούσε για να φτύνουν τον κόρφο τους οι πολίτες. Οι αριστεροί ταγοί της κοινωνίας έλεγαν ότι αυτά τα πράγματα είναι του σατανά-νεοφιλελευθερισμού, με αποτέλεσμα όλοι να τα αποστρέφονται. Ο κ. Στέφανος Μάνος, για παράδειγμα, είχε προτείνει κάτι πολύ πρακτικό και οικονομικό: τις καλές εποχές η χρηματοδότηση του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία έφτανε να πάρουν όλοι μια εθνική σύνταξη 700 ευρώ, και από εκεί και πάνω οι συντάξεις να διαμορφώνονται ανάλογα με τις εισφορές. Ο κρατικός προϋπολογισμός εξασφάλιζε το αναδιανεμητικό σκέλος και το κεφαλαιοποιητικό ήταν από τις εισφορές. «Αυτά είναι κόλπα των “σικάγο μπόις” για να μας φάνε τις συντάξεις», έλεγαν οι πολύ αριστεροί, και όλοι –είτε από άγνοια είτε από συμφέρον– ελεεινολογούσαν. Ηταν η εποχή που το κράτος δανειζόταν, χρηματοδοτούσε τα ελλείμματα των Ταμείων και γινόταν της αναδιανομής: όποιος προλάβαινε κι έκλεινε το κέντρο της Αθήνας, κάτι έπαιρνε. Από ένα κουλούρι μέχρι το παντεσπάνι.
Τελικώς ήταν οι «αναδιανεμητές» που μας έφαγαν τις συντάξεις. Δεν εννοούμε μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ. Ολα τα κόμματα λίγο-πολύ ήταν υπέρ του καθαρού αναδιανεμητικού συστήματος. Ισως όχι με το θράσος της άγνοιας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κάλυπταν με πολλές κοινωνικές φιοριτούρες την ανάγκη διανομής των δανεικών. Μέχρι που χρεοκόπησε η χώρα: «Οταν μπήκαμε στην ΟΝΕ, η στήριξη του προϋπολογισμού προς τους φορείς κοινωνικής ασφάλισης ήταν της τάξεως των 5,4 δισ. ευρώ, περίπου, ή 4% του ΑΕΠ. Το 2009 είχε φτάσει στα 18,9 δισ. ή 8,2% του ΑΕΠ. Αν είχε σταθεροποιηθεί η συνεισφορά του προϋπολογισμού στο επίπεδο του 2001, η χώρα θα είχε περίπου 75 δισ. λιγότερο χρέος από αυτό που είχε το 2009… περίπου ένα στα τέσσερα ευρώ που χρωστούσε η χώρα το 2009…» (Φ. Σαχινίδης, 2.12.2015). Και αυτό ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Υπήρχε και ένα αόρατο πλέγμα ρυθμίσεων αναδιανομής: από τα δημόσια έργα που χρηματοδοτούσαν τα Ταμεία των μηχανικών μέχρι τις αχρείαστες παραστάσεις δικηγόρων για να πληρωθούν τα Ταμεία των νομικών.
Το πρόβλημα, όμως, με την αναδιανομή είναι πως δεν τελειώνει όταν τελειώνουν τα δανεικά. Αντιθέτως, πρέπει να ενταθεί σε περιόδους ισχνών αγελάδων. Πρέπει να τσεκουρωθούν οι υψηλές συντάξεις· είτε πλήρωσε κάποιος πολλές εισφορές είτε διεκδίκησε επιτυχώς, με ένα κουλούρι στο χέρι, λεφτά που δεν έδωσε. Πρέπει επίσης να αυξηθούν οι εισφορές, ασχέτως εάν ο πολύ κομμουνιστής κ. Γιώργος Κατρούγκαλος τις αύξησε ακόμη και για εκείνους που δεν έχουν εισοδήματα.
Μην παρεξηγηθούμε. Η αναδιανομή είναι συστατικό ενός σύγχρονου κράτους. Δεν μπορεί άνθρωποι να μένουν ξεκρέμαστοι, ακόμη και όσοι δεν προνόησαν στη νιότη τους να αποταμιεύσουν κάτι για τα γηρατειά τους. Ομως, η μοίρα των συνταξιούχων, του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά και της χώρας, θα ήταν διαφορετική εάν δεν συκοφαντούνταν επιμελώς κάποιες προτάσεις για άρση των ορατών αδιεξόδων, εάν οι αριστεροί ταγοί δεν βάφτιζαν ό,τι δεν τους αρέσει «πολιτικές του Πινοσέτ».
Αυτό που ζούμε τώρα είναι το αποτέλεσμα της «α λα ελληνικά αναδιανομής», διά της οποίας οι φτωχότεροι επιδοτούσαν τους ισχυρότερους, εκείνους που μπορούσαν να νεκρώσουν το κέντρο της Αθήνας ή να κατεβάσουν τους διακόπτες. Αλλά πάλι αυτοί, χωρίς την ανοχή της κοινωνίας, δεν θα ήταν ισχυροί…
Πηγή: Καθημερινή
