Δημήτρης Ρηγόπουλος
Οι εικόνες από το Πανθεσσαλικό Στάδιο θα μπορούσε να είναι η καλύτερη φωτογραφική τεκμηρίωση για τον ορισμό του failed state (αποτυχημένο κράτος/έθνος). Η σχεδόν χορογραφημένη σκηνή με τους χούλιγκαν να πλακώνονται στην περίφημη «πεζογέφυρα» του γηπέδου και ακριβώς από κάτω οι άντρες των ΜΑΤ να περιφρουρούν την τάξη εικονογράφησε με τον πιο σουρεαλιστικό τρόπο την ελληνική κατάσταση: η μοναδική δίοδος που θα μπορούσε να φέρει σε επαφή τους θερμόαιμους οπαδούς των δύο ομάδων αποδείχθηκε αφύλακτη, ενώ οι αστυνομικοί παρέμεναν ατάραχοι στη θέση τους την ώρα του απόλυτου χάους. Επειδή από θαύμα δεν θρηνήσαμε θύματα, έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε χιούμορ. Αλλά δεν χρειάζεται να υπάρχουν νεκροί για να εκτιμήσουμε το μέγεθος της ζημιάς. Ούτε, φυσικά, χρειάζεται να σου αρέσει το ποδόσφαιρο ή να είσαι φίλαθλος της μιας ή της άλλης ομάδας για να αντιληφθείς τη σημασία τέτοιων γεγονότω
Σε όλο τον κόσμο συμβαίνουν επεισόδια κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικών αγώνων. Αλλά μόνο στην Ελλάδα τη μοναδική φορά που φίλαθλοι των δύο αντίπαλων ομάδων μπορεί να συναντηθούν στη διάρκεια μιας σεζόν παρακολουθούμε σε ζωντανή μετάδοση οπαδούς της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ να σκοτώνονται στο ξύλο επί 45 λεπτά.
Αυτό που ίσως δεν γίνεται άμεσα κατανοητό είναι το πώς εικόνες όπως αυτές από τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος επιδρούν με τον πιο ύπουλο τρόπο σε αυτό που αποκαλούμε «κοινωνικό υποσυνείδητο». Διαβρώνουν και τα τελευταία ίχνη εθνικής αυτοπεποίθησης και, κυρίως, ενισχύουν την πιο αντιπαραγωγική πεποίθηση που μπορεί να κουβαλάει μέσα του ο πολίτης αυτής της χώρας: ότι, δηλαδή, είμαστε συλλογικά ανίκανοι να διοργανώσουμε με ασφάλεια ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι με 20.000 θεατές. Μέσα σε λίγες ώρες εκατομμύρια Ελληνες εκτέθηκαν σε εικόνες και συζητήσεις που εδραιώνουν τα πιο αρνητικά στερεότυπα για τους εαυτούς μας.
Γιατί μπορεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να κάνουμε πλάκα με το πόσο υπέροχα ανίκανοι είμαστε, αλλά το τελικό κόστος είναι πολλαπλάσιο της ζημιάς που προκύπτει από το ίδιο το μεμονωμένο γεγονός. Αυτό που μένει είναι μια επίγευση συλλογικής αποτυχίας που σκορπίζεται σαν αόρατη στάχτη ανάμεσά μας, ακόμη και όταν έξω έχει 30 βαθμούς και το αποχαυνωτικό ελληνικό καλοκαίρι βρίσκεται προ των πυλών.
Πηγή: Καθημερινή
