Αλέξης Παπαχελάς
Μετά ένα ταξίδι στην Κύπρο, θέλω πραγματικά να φωνάξω στο πολιτικό προσωπικό της χώρας: «Ξυπνήστε, επιτέλους». Η Κύπρος είναι μια γροθιά στο στομάχι, γιατί σε κάνει να συνειδητοποιείς πώς θα μπορούσε να ήταν μια απελευθερωμένη από τις αγκυλώσεις της Ελλάδα.
Ας πάρουμε τον τομέα της εκπαίδευσης. Με τη συναίνεση της Αριστεράς δημιουργήθηκαν ιδιωτικά πανεπιστήμια, μερικά εκ των οποίων είναι υποδειγματικά. Θυμίζουν καλά ευρωπαϊκά ή αμερικανικά πανεπιστήμια, με τις υποδομές τους και την τάξη που επικρατεί. Σε ορισμένους τομείς βρίσκονται πολύ μπροστά, με συνέργειες με τη Microsoft ή άλλες μεγάλες εταιρείες. Χιλιάδες Ελληνες φοιτητές σπουδάζουν αυτήν τη στιγμή στην Κύπρο μαζί με νέους από την Κίνα, τις αραβικές χώρες και τη Ρωσία. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι μια πραγματικά παραγωγική επένδυση για την Κύπρο. Φέρνουν πολλές θέσεις εργασίας και τονώνουν, βεβαίως, την οικονομία.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, πολλά μεγάλα ξένα πανεπιστήμια ήθελαν να δημιουργήσουν κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Δεν τα κατάφεραν. Η προσπάθεια του Κ. Καραμανλή να αλλάξει το άρθρο 16 του Συντάγματος δεν έφερε καρπούς, διότι αντέδρασε ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος για πολλά χρόνια πριν στήριζε φανατικά τον θεσμό των ιδιωτικών και μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ. Χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Με αποτέλεσμα να λυμαίνονται τον χώρο διάφορα κολέγια και κολεγιάκια, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Οι Ελληνες πληρώνουν τώρα ακριβά για να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, ακόμη και σε χώρες που δεν θα μπορούσαμε να φαντασθούμε πριν από δέκα χρόνια ως προορισμό για πανεπιστημιακές σπουδές. Η Ελλάδα έχει το ταλέντο, το προσωπικό και τη γεωγραφική θέση για να γίνει ο υπερκόμβος της ιδιωτικής εκπαίδευσης για τα Βαλκάνια, τον αραβικό κόσμο και άλλες περιοχές. Μας ταλαιπωρούν, όμως, η μιζέρια, η μανιώδης υπεράσπιση της πανεπιστημιακής συντεχνίας και η πολλή συζήτηση.
Αλλος τομέας, η προσέλκυση εύπορων ξένων που θέλουν να πάρουν άδεια παραμονής στην Ε.Ε. Και να επενδύσουν, κυρίως σε ακίνητα. Η Κύπρος επέλεξε ένα εύκολο, πρακτικό μοντέλο και τώρα κτίζονται κτίρια στα οποία κάθε τετραγωνικό πωλείται πάνω από 10.000 ευρώ. Εμείς κάναμε κάτι αντίστοιχο, αλλά ήταν δειλό, μισό και απαιτούσε τρελά πράγματα από τους γενναίους, επίδοξους επενδυτές, από πλευράς γραφειοκρατίας και εξετάσεων σε δημόσια νοσοκομεία…
Αν το τετραγωνικό ανέρχεται σε «τόσα ευρώ» στη Λάρνακα ή στη Λεμεσό, πόσο άραγε θα έπρεπε να κοστίζει στην αθηναϊκή Ριβιέρα; Ή οι θέσεις στις ελληνικές μαρίνες από όπου μπορείς να επισκεφθείς απίθανα μέρη; Και πόσες χιλιάδες θέσεις εργασίας θα δημιουργούνταν;
Οχι, εμείς προτιμάμε το Ελληνικό άτυπο ξενώνα-κολαστήριο για πρόσφυγες και μετανάστες και θέλουμε να προστατεύσουμε τα αρχαία του και τα δάση του. Και για τις μαρίνες προτιμάμε να διαπληκτίζονται δήμοι, υπουργεία και λιμενικά ταμεία, έτσι ώστε να τις διαχειρίζονται «ατύπως» διάφορα λαμόγια.
Λέμε τα ίδια πράγματα, βέβαια, εδώ και είκοσι χρόνια. Κάνουμε κάποια βήματα μπροστά για λίγο και μετά όπισθεν ολοταχώς.
Γιατί όμως τα καταφέρνουν οι Κύπριοι κι εμείς δεν μπορούμε; Γιατί είναι άνθρωποι πρακτικοί και γιατί οι πολιτικοί τους συνεννοούνται στα βασικά. Γιατί υπάρχει ακόμη ένα κράτος που δουλεύει και γιατί ο κάθε επενδυτής ξέρει τι ακριβώς θα του ξημερώσει. Και γιατί οι άνθρωποι στη Λευκωσία βλέπουν κάθε πρωί την τουρκική σημαία στον Πενταδάκτυλο και βγαίνει από μέσα τους το πολύ ισχυρό ένστικτο της επιβίωσης και της αυτοσυντήρησης.
Πηγή: Καθημερινή
