Άγγελος Στάγκος
Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία επιτρέπουν στους απανταχού ευρωπαϊστές να βγάλουν έναν μικρό αναστεναγμό ανακούφισης, τον δεύτερο κατά σειρά, μετά τα πρόσφατα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών στην Ολλανδία. Μπορεί η Λεπέν –και το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο– να εξασφάλισε τη συμμετοχή στον δεύτερο γύρο με ποσοστό μεγαλύτερο από εκείνο που είχε πάρει στις προηγούμενες εκλογές, αλλά απέτυχε να κερδίσει την πρώτη θέση, όπως έλεγαν οι προβλέψεις πριν από μερικές εβδομάδες, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώθηκαν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που έδειχναν ότι είχε χάσει κάποιο έδαφος. Γεγονός που δεν ανατράπηκε, όπως υπήρχε φόβος, από την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση στο κέντρο του Παρισιού πριν από λίγες ημέρες. Κυρίως, δε, τώρα μπορούμε να πούμε, με μικρό ρίσκο διάψευσης, ότι ο Μακρόν θα επικρατήσει ξανά στον δεύτερο κρίσιμο γύρο και θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας.
Αυτά είναι τα καλά νέα, γιατί από δω και πέρα αρχίζουν οι πικρές διαπιστώσεις, τα ερωτήματα και οι ανησυχίες που αφορούν όχι μόνο τη Γαλλία, αλλά και την Ευρώπη στο σύνολό της. Η συντριβή του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη Γαλλία ακολούθησε την πανωλεθρία του αντίστοιχου κόμματος στην Ολλανδία, το πιθανότερο είναι ότι κάτι ανάλογο θα συμβεί στους Εργατικούς στις προσεχείς εκλογές στη Βρετανία και είναι πλέον αναμφισβήτητο ότι η Σοσιαλδημοκρατία βαδίζει προς την εξαφάνιση από το ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό, αν δεν βρει πολύ σύντομα έναν ρόλο προσαρμοσμένο στους καιρούς της παγκοσμιοποίησης, της τεχνολογίας, της διεύρυνσης του χάσματος μεταξύ των πολύ πλουσίων και των ευπόρων από τη μία πλευρά και όλων των υπολοίπων από την άλλη. Με αυτή την έννοια, τείνει να σβηστεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς και να αντικατασταθεί από μία νέα, μεταξύ εθνολαϊκιστών και φιλελεύθερων ευρωπαϊστών, με τους τελευταίους να είναι υποχρεωμένοι να βρουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, αν θέλουν να διασώσουν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης.
Η στάση του Μελανσόν, που πήρε ίσες αποστάσεις από Μακρόν και Λεπέν ενόψει του δεύτερου γύρου, όπως και η συγκυβέρνηση Συρανέλ στην Ελλάδα (σημειωτέον ότι ο Σύριζα προσέφερε πριν από τις εκλογές τη στήριξή του στον Μελανσόν, ο οποίος είχε ουσιαστικά ήδη εκδηλώσει τον αντιευρωπαϊσμό του), ενισχύουν τη βασιμότητα των παραπάνω διαπιστώσεων. Αν και είναι πρόωρο ακόμη να πούμε ότι η αποτυχία του Φιγιόν να μπει στον δεύτερο γύρο σημαίνει και κατάρρευση της Δεξιάς στη Γαλλία. Η αποτυχία του οφείλεται, πρώτον, στο ότι το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα πήγε εσωτερικά διαιρεμένο στις εκλογές και δεύτερον, γιατί ο ίδιος ο Φιγιόν υπονόμευσε την υποψηφιότητά του με τον θόρυβο που ξέσπασε εξαιτίας των σκανδάλων που αποκαλύφθηκαν εις βάρος του. Δεν αποκλείεται καθόλου να καταφέρει πάλι η γαλλική Δεξιά να σταθεί στα πόδια της, αλλά αυτό θα φανεί πιο καθαρά από τη συμπεριφορά των ψηφοφόρων της στον δεύτερο γύρο. Αν δηλαδή θα ακολουθήσουν τη γραμμή του Φιγιόν να ψηφίσουν τον Μακρόν, αν ένα μεγάλο μέρος τους προτιμήσει την αποχή ή αν ψηφίσει τη Λεπέν, που ήδη άρχισε την προσπάθειά της να τους προσελκύσει.
Η αποχή και η στάση των ψηφοφόρων του Μελανσόν και του Φιγιόν θα κρίνουν το εύρος της προδιαγραφόμενης νίκης του Μακρόν. Αλλο να εκλεγεί πρόεδρος της Γαλλίας με 62% έναντι 38%, όπως προβλέπουν οι πρώτες δημοσκοπήσεις τώρα (που σημειωτέον, έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους στον πρώτο γύρο) και άλλο να ξεπεράσει η Λεπέν το 40% και ακόμη χειρότερα, να πλησιάσει το 44 – 45%. Το γεγονός ότι ο Μακρόν δεν έχει συγκροτημένο κόμμα πίσω του και τον Ιούνιο θα ακολουθήσουν βουλευτικές εκλογές ασφαλώς και δημιουργεί αβεβαιότητα για τις εξελίξεις.
Πηγή: Καθημερινή
