Για κάποιους είναι απαραίτητο να μείνει κρατική η επιχείρηση
Ο νομός Κοζάνης έχει περίπου 170.000 κατοίκους. Και θα μπορούσε να πει κανείς ότι με κάποιο τρόπο σχεδόν όλοι ζουν από τη ΔΕΗ. Υπερβολή; Ίσως. Όμως τι να σκεφτεί κανείς για μια περιοχή όπου, ενώ είχε από τα υψηλότερα ποσοστά ανεργίας, είχε και από τα μεγαλύτερα κατά κεφαλή ποσοστά εισοδήματος στη χώρα;
Στο νομό Κοζάνης, οι περισσότερες οικογένειες έχουν έναν τουλάχιστον εργαζόμενο στη ΔΕΗ. Κι αν δεν είναι συγγενής πρώτου βαθμού, είναι σίγουρα δεύτερου. Έτσι, όταν ήμασταν παιδιά θα πηγαίναμε όλοι στη ντίσκο Οζ, όπου τα Χριστούγεννα ή τις Απόκριες έκανε πάρτι ο σύλλογος εργαζομένων της ΔΕΗ για τα παιδιά των εργαζομένων με πλούσια δώρα. Διότι ακόμα κι αν δεν δούλευε ο μπαμπάς ή η μαμά, θα δούλευε ο θείος ή θεία «κι είναι κρίμα, μωρέ, να μην έρθετε. Θα έχει και πλούσια δώρα για όλα τα παιδιά – και όχι με κλήρωση».
Οι περισσότεροι εργαζόμενοι ή συνταξιούχοι σήμερα της ΔΕΗ είναι πολυταξιδεμένοι. Έχουν οργώσει την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη –κατά προτίμηση ανατολική– εξαιτίας των ταξιδιών που οργάνωνε ο Σύλλογος. Θυμάμαι σε επισκέψεις που κάναμε με τους γονείς μου να συζητάνε οι μεγάλοι για το πόσο όμορφα πέρασαν στην Πράγα, τη Βαρσοβία, τη Μπρατισλάβα αλλά και τη Ρώμη. Και στην επιστροφή οι γονείς μου συζητούσαν για το μεγάλο λάθος που τη δεκαετία του ’80 ο μπαμπάς μου προτίμησε τον ιδιωτικό τομέα αντί να πάει στη ΔΕΗ, γιατί πίστευε ότι θα βγάζει περισσότερα χρήματα.
Βέβαια, όταν μεγαλώσαμε, δεν πηγαίναμε στη ντίσκο Οζ αλλά στη Χαλκιδική. Όχι απλώς γιατί «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει», αλλά κι επειδή τύχαινε η πλειονότητα των εργαζομένων της ΔΕΗ να έχει κτήμα εκεί. Στη αρχή, στα μέσα του ’90, ήταν πράγματι ένα σκέτο κτήμα. Είχε φροντίσει ο Σύλλογος Εργαζομένων να βρεθούν τα οικόπεδα, να αγοραστούν μαζικά και σε εξαιρετικές τιμές και μετά να τεμαχιστούν, καθώς κάποιοι αγόραζαν 5 στρέμματα ως παρέες και μετά τα χώριζαν για να πάρει ο καθένας το δικό του κτήμα. Στη συνέχεια, έμπαινε μέσα στο κτήμα μια τροχοσκηνή ή ένα τροχόσπιτο καθώς, αν κάποιος έπιανε τους οικοπεδοφάγους να χτίζουν, μπορεί να πήγαιναν και αυτόφωρο. Το καλό με τους εργαζομένους της ΔΕΗ ήταν ότι ένας από όλους θα ήταν εναερίτης, ηλεκτρολόγος, και γενικώς θα κατάφερναν να πάρουν ρεύμα από την κολώνα της ΔΕΗ που ήταν λίγο πιο κάτω από τον οικισμό, μιας κι ο οικισμός ήταν εκτός σχεδίου και δεν μπορούσε να δοθεί ρεύμα. Με τον καιρό, η τροχοσκηνή θα γινόταν σπίτι με κάποιο τρόπο. Κάποιοι ευφάνταστοι τύποι είχαν καταφέρει να φέρουν αληθινά βαγονέτα τρένων, καθώς ξεκάθαρα επρόκειτο για μη μόνιμη κατασκευή. Όμως υπήρχαν και οι πιο εφευρετικοί, καθώς με τον καιρό τα σπίτια έγιναν προκάτ. Το ενδιαφέρον είναι ότι σπίτια αυτά ήταν υπερυψωμένα όλα. Όχι υπό το φόβο των βροχών που θα μπορούσαν να πλημμυρίσουν το σπίτι. Αλλά για να μπουν ρόδες από κάτω, είτε ζωγραφισμένες είτε ρόδες κάρων, για να φαίνεται ότι πρόκειται για κατασκευή που μπορεί να μετακινηθεί. Ναι, είναι αστείο… Δεν υπήρχε περίπτωση τέσσερις ρόδες κάρου να μετακινήσουν ένα σπίτι 50 τμ, όμως αυτό μπορούσαν να το επικαλεστούν σε ενδεχόμενο έλεγχο και να μην τιμωρηθούν. Με τον καιρό, οι κτηματίες οικοπέδων εκτός σχεδίου μετέφεραν τα εκλογικά τους δικαιώματα στο ν. Χαλκιδικής προκειμένου να πιέσουν τους τοπικούς άρχοντες να τους δώσουν κανονικό ρεύμα ή να τους νομιμοποιήσουν το αυθαίρετο. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι νόμιμοι σήμερα ή έστω νομότυποι.
Γι’ αυτό θα δείτε σε οικισμούς πολλούς εργαζόμενους ή συνταξιούχους της ΔΕΗ κάθε καλοκαίρι στη Χαλκιδική.
Θα μου πείτε, ποιο το πρόβλημα. Ο σύλλογος εργαζομένων φρόντιζε οι εργαζόμενοι να εξασφαλίζουν κάποια προνόμια. Πράγματι, καλώς έπραττε ο σύλλογος αν τα προνόμια προέκυπταν ως αποτέλεσμα μιας καλής διαπραγμάτευσης με τους πωλητές οικοπέδων, με προμηθευτές δώρων σε καλύτερες τιμές ή με πράκτορες ταξιδιών. Το πρόβλημα είναι ότι όλα τα παραπάνω ήταν απλώς χρηματοδοτούμενα από τους Έλληνες πολίτες καθώς υπήρχε απευθείας χρηματοδότηση των ομοσπονδιών και συλλόγων εργαζομένων της ΔΕΗ.
Το συνδικαλιστικό κίνημα της ΔΕΗ υπήρξε από τα πιο δυνατά και πιο πολυπληθή, καθώς κάποτε μπορούσαν να κατεβάζουν το διακόπτη και να γίνεται μπλακ άουτ σε όλη τη χώρα. Παρά το γεγονός ότι με την πάροδο των χρόνων αυτό δεν ισχύει, οι συνδικαλιστές παραμένουν ισχυροί και στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας εξακολουθούν να ανεβάζουν και κατεβάζουν πολιτικούς. Άλλωστε γι’ αυτό και οι περισσότεροι πολιτικοί φροντίζουν οι επικεφαλής των εκστρατειών τους να είναι συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές υποκύπτουν σε αυτά που θέλουν οι ΔΕΗτζίδες, θέλουν να εκλεγούν και πάλι.
Πάντως εγώ, ακόμα κι αν δεν έχω γονείς που εργάστηκαν στη ΔΕΗ κι εξοχικό στη Χαλκιδική, όταν πάω δεν ξέρω ποιον να πρωτοπάρω.
Ο Πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης δήλωσε πρόσφατα σε σαββατιάτικη εφημερίδα «Όλη η οικονομία του ν. Κοζάνης συνδέεται με τη ΔΕΗ. Αν η ΔΕΗ σταματήσει να υπάρχει, ο νομός Κοζάνης θα μετατραπεί σε κρανίου τόπο».
Οι περισσότεροι από εμάς θα σκέφτονταν ότι οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ με το εισόδημά τους τονώνουν τη ρευστότητα της περιοχής, γι’ αυτό και όλοι νιώθουν τόσο συνδεδεμένοι με τη συγκεκριμένη ΔΕΚΟ. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τους φόβους για απώλεια εισοδήματος γιατί οι υπάλληλοι, είτε ανήκουν στη ΔΕΗ είτε σε ιδιώτη, θα συνεχίζουν να πληρώνονται επειδή παράγουν. Ισχύει, μόνο που η απώλεια μιας δημόσιας επιχείρησης ηλεκτρισμού θα γκρέμιζε κι ένα παράλληλο πάρτι και μια ολόκληρη νοοτροπία, μιας και οι παρακάτω ήρωες θα έχαναν προνόμια και εισόδημα…
Συνεχίζεται…
Πηγή: Athens Voice
