Hugo Dixon*
Η άδεια καρέκλα της Τερέζα Μέι στα εξηκοστά γενέθλια της Ε.Ε. σήμερα είναι ένα τραγικό σύμβολο της φθίνουσας επιρροής του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρώπη. Η απουσία από αυτήν τη γιορτή ήταν ένα διπλωματικό ατόπημα, που δεν θα βοηθήσει να ξεκινήσουν με το δεξί οι διαπραγματεύσεις για το Brexit.
Δεν έχω εγκαταλείψει την ελπίδα ότι ο βρετανικός λαός θα αλλάξει γνώμη και θα προτιμήσει την παραμονή στην Ε.Ε., όταν συνειδητοποιήσει τι πραγματικά σημαίνει το Brexit. Ακόμη και αφού η Βρετανίδα πρωθυπουργός ξεκινήσει τις επίσημες συνομιλίες για το διαζύγιο την επόμενη Τετάρτη, δεν θα είναι πολύ αργά για να το ξανασκεφτούμε. Αλλά είναι σαφές ότι οι φιλοευρωπαίοι Βρετανοί αντιμετωπίζουν έναν ανηφορικό αγώνα για να αλλάξουν τα πολιτικά δεδομένα.
Αν δεν απουσιάζαμε από τη σημερινή γιορτή και δεν σχεδιάζαμε να αποχωρήσουμε οριστικά από το πρώτο τραπέζι της Ευρώπης, αυτή θα ήταν η ομιλία που θα έπρεπε να εκφωνήσει η πρωθυπουργός μας:
«Η Ευρώπη έχει πολλά να γιορτάσει σήμερα. Μετά τη σφαγή του Α΄ και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σήμερα απολαμβάνουμε ειρήνη και ευημερία σχεδόν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ηπείρου μας. Μετά τους εφιάλτες του κομμουνισμού και του φασισμού, οι περισσότερες χώρες της Ανατολικής και της Νότιας Ευρώπης έχουν ενταχθεί πλέον στην οικογένεια των δημοκρατικών εθνών.
Καθώς όμως γιορτάζουμε, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι αντιμετωπίζουμε πολλά προβλήματα. Οπου κι αν κοιτάξουμε πέρα από τα σύνορά μας, υπάρχει αναταραχή: αυταρχικά καθεστώτα στη Ρωσία και στην Τουρκία, πόλεμος στην Ουκρανία, στη Συρία, στο Ιράκ και στη Λιβύη, καταπίεση στην Παλαιστίνη, αναβρασμός στο μεγαλύτερο μέρος της Βόρεια Αφρικής. Και τώρα, στον Λευκό Οίκο υπάρχει ένας πρόεδρος που τον ενδιαφέρει περισσότερο να κολακεύει το Κρεμλίνο παρά να σφίγγει τα χέρια με την Ευρώπη.
Είμαστε μια όαση, αλλά μια όαση που απειλείται. Γνωρίζουμε τι κακό μπορούν να προκαλέσουν ο Βλαντιμίρ Πούτιν και ο Ερντογάν. Γνωρίζουμε ότι εκατομμύρια άτομα έχουν φύγει από τις εστίες τους στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και στην Ασία, εξαιτίας πολέμων, λιμών, αλλά και επειδή αναζητούν μια καλύτερη ζωή – και ότι η Ευρώπη είναι ένας μαγνήτης γι’ αυτούς. Γνωρίζουμε πως οι τρομοκράτες μπορούν να διαπεράσουν τις αμυντικές μας οχυρώσεις – στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στη Νίκαια και, μόλις την περασμένη εβδομάδα, στο δικό μας Κοινοβούλιο.
Γνωρίζουμε επίσης ότι η παγκοσμιοποίηση και η εξέλιξη της τεχνολογίας δημιουργούν χαμένους, όχι μόνον κερδισμένους. Ολόκληρες κοινότητες φέρουν το στίγμα της ανεργίας ή έχουν αφεθεί πίσω από την πρόοδο που συντελείται αλλού. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι υπάρχει μια λαϊκιστική αντίδραση εναντίον όλων αυτών.
Η λύση δεν είναι να διαλύσουμε την Ε.Ε., αλλά να την κάνουμε να λειτουργήσει καλύτερα. Σε κάποιες περιπτώσεις, αυτό σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες θα κάνουν λιγότερα. Δεν μπορεί η απάντηση σε κάθε πρόβλημα να είναι “περισσότερη Ευρώπη”.
Σε άλλες περιπτώσεις, όμως, πρέπει να συνεργαστούμε πιο στενά. Πρέπει να επεκτείνουμε την κοινή αγορά στους νεότερους και πιο ζωτικούς κλάδους της οικονομίας, ώστε να δημιουργήσουμε καλές θέσεις εργασίας για τις νεότερες γενιές. Πρέπει να καταστείλουμε τις πρακτικές φοροδιαφυγής των πολυεθνικών. Πρέπει να εντοπίσουμε τους τζιχαντιστές και να καταρτίσουμε ένα συντονισμένο πολιτικό και οικονομικό σχέδιο για τη σταθεροποίηση της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Και χρειαζόμαστε ένα ισχυρό ευρωπαϊκό μέτωπο εναντίον του Πούτιν.
Η Βρετανία έχει πολλά να συνεισφέρει. Εχουμε από τις ισχυρότερες οικονομίες, υπηρεσίες πληροφοριών και ένοπλες δυνάμεις της Ευρώπης. Καθώς η Ευρώπη ατενίζει τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες των επόμενων 60 ετών, θα στεκόμαστε μαζί σας».
Μακάρι να ήταν έτσι…
*O κ. Hugo Dixon είναι συνιδρυτής του Common Ground και ιδρυτής και διευθυντής σύνταξης του InFacts.
Πηγή: Καθημερινή
