Πολυμίλης Σήφης
Πέρα από τη δεδομένη διαχρονικά δυσανεξία της Αριστεράς απέναντι σε όλες τις μορφές της επιχειρηματικότητας, όσο κι αν προσπαθεί κανείς, είναι αδύνατον να εντοπίσει ένα κυβερνητικό στέλεχος που να έχει εμπειρία ή να έχει διακριθεί στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Είτε ως επιχειρηματίας είτε ως κάποιας μορφής στέλεχος τέλος πάντων. Η μόνη ίσως επιχειρηματική δραστηριότητα αφορούσε τη δημιουργία μπαρ, καφέ ή κάτι συναφές, ανάλογο προφανώς με τη συνήθη καθημερινότητά τους.
Υπάρχει βέβαια και ο «πνευµατικός πατέρας» του Πρωθυπουργού που εκτός της παρουσίας του στα καφέ είχε και µια δραστηριότητα επιχειρηµατική συνδεδεµένη βέβαια µε κάποιον κρατικό φορέα, τύπου ΕΥΔΑΠ, απόρροια προφανώς των δεσµών µε το επάρατο ΠαΣοΚ. Εχουµε βέβαια και µπον βιβέρ πανεπιστηµιακούς µε την άνεση της πατρικής περιουσίας ή µε έσοδα από τις διεθνείς επενδύσεις τους σε χρηµατοπιστωτικά προϊόντα του απεχθούς καπιταλισµού. Δεν λείπουν φυσικά και οι συνδικαλιστές, του κρατικού τοµέα συνήθως, µε µεγάλη εµπειρία στις διεκδικήσεις επιδοµάτων και αυξήσεων.
Ανάλογες καταστάσεις υπήρχαν φυσικά και στο παρελθόν. Αλλωστε η ιερή αγελάδα ήταν το κράτος που οι περισσότεροι φρόντιζαν να την αρµέγουν µέχρις εξαντλήσεως. Υποτίθεται όµως πως ύστερα από σχεδόν οκτώ χρόνια κρίσης και µιζέριας κάπως θα έπρεπε να είχαν αντιληφθεί ότι το πάρτι έλαβε τέλος. Οτι µε µια οικονοµία κλινικά νεκρή δεν πάς πουθενά, αν δεν απαλλαγείς από τις ιδεοληψίες σου. Οτι χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις ούτε η ανεργία θα µειωθεί ούτε το ασφαλιστικό σύστηµα θα σωθεί.
Φρούδες ελπίδες. Εδώ δεν δίνουν άδεια να φτιαχτεί ένα υπόστεγο στο Αγαθονήσι για να επιβιώσει µια επιχείρηση ιχθυοκαλλιέργειας που συντηρεί το µισό ακριτικό νησάκι και περιµένεις από τον Σκουρλέτη, τον Σταθάκη και τον συντονιστή επενδύσεων κ. Φλαµπουράρη να απαλλαγούν από τις ιδεολογικές παρωπίδες τους; Μόνο το τελευταίο τρίµηνο λόγω της ύφεσης χάθηκε σχεδόν 1 δισ. που θα πήγαινε σε µισθούς, κατανάλωση, κάποιες θέσεις εργασίας και αυτοί συνεχίζουν αιθεροβατώντας την πολιτική τους διαπραγµάτευση…
Λαϊκίστικοι τακτικισµοί, υποσχέσεις και «κόκκινες» γραµµές που διαψεύδονται συνεχώς, µε δυσβάστακτο κόστος, αλλά το σύστηµα Μαξίµου επιµένει να συντηρεί µε κάθε θεµιτό και αθέµιτο µέσο τον µύθο του. Η χώρα βουλιάζει κι αυτοί επιµένουν να παριστάνουν τους κήνσορες της Ευρώπης, τους θεµατοφύλακες του σοσιαλισµού, τους προστάτες των αδικηµένων… Λες και βρίσκονται µε την παρέα τους σε κάποιο καφέ του Κολωνακίου και κάνουν διαγωνισµό αριστεροσύνης και δεν διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
