Μαρία Κατσουνάκη
Το ποσό των χρημάτων γεννά κυρίως δεύτερες σκέψεις. Γιατί οι πρώτες εξαντλούνται στα 803 εκατομμύρια δολάρια που έχουν εισρεύσει στη χώρα μας από την Ευρωπαϊκή Ενωση για το προσφυγικό, τα δύο τελευταία χρόνια. Τα στοιχεία δημοσιεύτηκαν στον Guardian. Με δεδομένο δε ότι το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων έχει διατεθεί για τις ανάγκες των προσφύγων και μεταναστών που έχουν παραμείνει στην Ελλάδα, τα 803 εκατ. επιμερίζονται σε, περίπου 14.088 δολ. για κάθε έναν. Το 70% των χρημάτων που έχουν δαπανηθεί για τη στήριξη προσφύγων σπαταλήθηκε. Πρόκειται για το ακριβότερο, ίσως, ανθρωπιστικό πρόγραμμα στην ιστορία, διαπιστώνουν οι αρμόδιοι· με μηδενική αποτελεσματικότητα, θα συμπληρώναμε. Θα αρκούσαν για το συμπέρασμα αυτό οι καταυλισμοί στην Ειδομένη (το 2015) και στη Μόρια. Μία από τις πηγές σπατάλης, σύμφωνα με το δημοσίευμα, φαίνεται ότι είναι τα ανακριβή στοιχεία ως προς τον αριθμό των προσφύγων που πραγματικά φιλοξενούνται στα κέντρα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εννοείται ή υπονοείται κακοδιαχείριση στο ζήτημα αυτό. Οσο και να θεωρείται διεθνής πρακτική η σπατάλη με τις ανθρωπιστικές βοήθειες, η Ελλάδα κατέρριψε την αναμενόμενη απώλεια.
Τι απέγιναν τα χρήματα; Ολες οι απαντήσεις, είτε δείχνουν τις ΜΚΟ, είτε την ελληνική κυβέρνηση, είτε την κοινή επιθυμία ημών και των εταίρων να μη «διευκολύνεται» η ζωή των προσφύγων-μεταναστών, έχουν κοινό παρονομαστή τον ωμό κυνισμό.
Για την ελληνική κυβέρνηση, όμως, τα πράγματα είναι χειρότερα. Δεν είναι μόνο ότι το ανθρωπιστικό προφίλ της εκδηλώνεται με το αζημίωτο (υψηλά αισθήματα, υψηλά κόστη), αλλά ότι αδυνατεί να ελέγξει το πού και πώς διοχετεύονται τα χρήματα. Δεν υπήρξε κάποια πειστική απάντηση στο δημοσίευμα του Guardian· μόνο αποποίηση ευθυνών και το καθιερωμένο ρεφρέν περί «ανάλγητων ξένων», ενώ αποδεικνύεται ότι ακόμα και στο μέτρημα των προσφύγων απέτυχε (ή αφέθηκε να αποτύχει). Τα συνήθη δηλαδή. Το ασύνηθες σε αυτήν την περίπτωση είναι το ύψος του ποσού (800 εκατ.!), από τη μία, και η απελπιστική κατάσταση στα κέντρα φιλοξενίας, από την άλλη. Δύο μεγέθη που διογκώνονται καθώς δεν συναντώνται, ακολουθώντας ανεξάρτητες διαδρομές. Μαζί τους διογκώνονται η δυσπιστία, η αδυναμία και η εξελισσόμενη τραγωδία.
Πηγή: Καθημερινή
