Σήφης Πολυμίλης
Πόσες φορές πρέπει ακόμα να παρακολουθήσουμε αυτή την περιβόητη διαπραγμάτευση με την τρόικα για να συνειδητοποιήσουμε – πολιτικό σύστημα και κοινωνία – ότι με τέτοιου είδους πολιτικάντικες μεθοδεύσεις βουλιάζουμε πιο βαθιά στην κρίση;
Η κυβέρνηση αποδέχεται επί της ουσίας ένα ακόμα μνημόνιο, μέχρι το 2021 και βλέπουμε, αλλά το μόνο που την απασχολεί είναι πώς θα μοιράσει μερικές χάντρες στους ιθαγενείς μήπως και ξεγελαστούν. Πανηγυρίζουν οι μαξιμιλιανοί ότι έχουμε υπέρβαση στους δημοσιονομικούς στόχους και διαγράφουν τα 110 δισ. χρέη στο Δημόσιο και στα Ταμεία και την εξαέρωση της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιφερόμενος ανά την επικράτεια δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορεί την Ευρώπη για τα δεινά μας. Προχθές ανακάλυψε ότι ο ΕSM δεν ανταποκρίνεται στον ρόλο του και δεν διώχνει το επάρατο ΔΝΤ, ενώ το Eurogroup ως άτυπο όργανο δεν λογοδοτεί… Μόνο που δεν μας είπε ποιοι και πώς αποφάσισαν να μας δώσουν κάμποσες δεκάδες δισ. για να επιβιώσουμε. Προφανώς ήταν άτυπα κι αυτά…
Από κοντά και διάφοροι κήνσορες που ομνύουν στην εθνική συνεννόηση, ως διέξοδο στα αδιέξοδά τους. Από τον βουβό προφήτη της Ραφήνας, που περιμένει, λέει, τη δικαίωσή του, μέχρι διάφορους υποψήφιους εθνοσωτήρες και βολεμένους αρχηγίσκους, που δεν διανοούνται ότι θα αφήσουν τις καρέκλες τους. Με την οικονομία και την κοινωνία σε μια διαρκή διαδικασία αποσύνθεσης, κανείς δεν τολμά να αντικρίσει κατάματα την πραγματικότητα και να πει τι πρέπει να περιλαμβάνει αυτή η σωτήρια εθνική συνεννόηση.
Με εξαιρέσεις μετρημένες στα δάχτυλα, όλοι ψελλίζουν γενικολογίες περί μεταρρυθμίσεων, που αρνούνται όμως να τις κατονομάσουν. Μόνο που θαύματα στην εποχή μας δυστυχώς δεν γίνονται. Οι πιο υγιείς δυνάμεις, όσοι μπορούν κι αντέχουν, εγκαταλείπουν το ημιβυθισμένο σκάφος. Απομένει μια χώρα συνταξιούχων, οργισμένη, παραπλανημένη, που παρακολουθεί το «Survivor» μετά μανίας για να δει μέχρι πότε θα επιβιώνει.
Ζούμε δυστυχώς ακόμα σε μια εικονική πραγματικότητα, αδυνατώντας να αντιληφθούμε ότι η έξοδος από τη χρεοκοπία δεν μπορεί να γίνει ούτε με επιδόματα, ούτε με διορισμούς, ούτε με επιστροφή στις παλιές καλές εποχές. Με ηγεσίες που δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών. Με διαλυμένη κάθε έννοια συλλογικής ευθύνης, με θεσμούς απαξιωμένους, δεν πάμε πουθενά. Και δεν θα μας φταίει κανείς Σόιμπλε και καμία Λαγκάρντ αν συνεχίσουμε αυτή την αυτοκαταστροφική πορεία…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
