Σήφης Πολυμίλης
Δεν έχει περάσει και τόσος καιρός από τότε που οι πολιτικές ταυτότητες ήταν εμφανώς διακριτές στη χώρα μας. Ζήσαμε την εποχή των καθαρών διαχωριστικών γραμμών, από εδώ το φως, από εκεί το σκότος – για όσους θυμούνται -, των πράσινων και μπλε καφενείων, και πάει λέγοντας. Ο κυρίαρχος λαϊκισμός τροφοδοτούσε μεν τα πάθη, αλλά άφηνε δε, όπως φαίνεται, βαθύτερα ίχνη στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, τα οποία ξεπερνούσαν τις επιφανειακές, όπως αποδείχθηκε, διαχωριστικές γραμμές που έστηναν οι τότε μονομάχοι.
Ετσι σήμερα, βοηθούσης και της κρίσης που έβγαλε στην επιφάνεια όλα αυτά που κρύβαμε, βλέπουμε το εθνικολαϊκίστικο μέτωπο να διαπερνά οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα, διαμορφώνοντας συμπλεύσεις και συμμαχίες από την Αριστερά μέχρι την Ακροδεξιά. Με τη μεγάλη συμβολή βέβαια του κ. Τσίπρα που επένδυσε, ενίσχυσε και υιοθέτησε αυτή τη στρατηγική.
Παρά τη φαινομενική αντιπαλότητα που επικρατεί σήμερα, π.χ., μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, βλέπουμε πολιτικές συμπεριφορές που αρδεύονται και αλληλοσυμπληρώνονται σε αυτό το υποδόριο εθνικολαϊκίστικο μέτωπο. Οι βουλευτές της ΝΔ που θυμήθηκαν το τάμα του έθνους και οι άλλοι του ΣΥΡΙΖΑ που θυμήθηκαν τα αρχαία στο Ελληνικό επί της ουσίας βρίσκονται στην ίδια κοίτη. Ξεκινούν από άλλη αφετηρία αλλά συμπίπτουν στα βαθύτερα πιστεύω τους και στη λαϊκίστικη νοοτροπία τους.
Στη σύγκρουση μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, που αν θέλουμε να μιλήσουμε με όρους παρελθόντος σηματοδοτεί τη διαχωριστική γραμμή του παρόντος, μια σημαντική μερίδα της Δεξιάς συμπλέει απολύτως με την κυρίαρχη γραμμή της Αριστεράς. Από τον ένοικο του Προεδρικού Μεγάρου και αριστεροδεξιούς υπουργούς μέχρι βουλευτές και στελέχη της λαϊκής Δεξιάς.
Από τον αντιμνημονιακό λαϊκισμό, που μεταλλάχθηκε σε κακέκτυπο διαχειριστή των μνημονίων, φτάσαμε σήμερα στην επικράτηση ενός ριζοσπαστικού συντηρητισμού κατά τον Γ. Βούλγαρη, που έχει διαβρώσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Τα φληναφήματα περί επιστροφής στη δραχμή που επανέρχονται στο προσκήνιο, ο κλιμακούμενος αντιευρωπαϊσμός και τα οράματα περί επιστροφής στο παλιό καλό παρελθόν είναι τα συμπτώματα αυτής ακριβώς της εθνικολαϊκίστικης υστερίας.
Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι ενώ από τη μια πλευρά υπάρχει σαφέστατα διαμορφωμένο αυτό το μέτωπο, από την άλλη έχουμε ένα διασπασμένο και σε εμφυλιοπολεμικό κλίμα μέτωπο των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Με ηγεσίες ανεπαρκείς και με μια ελίτ στελεχών που δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για τα αυτονόητα, γιατί προηγείται το ατομικό τους συμφέρον. Συντηρώντας τον κίνδυνο οι αυτοεκπληρούμενες προφητείες να γίνουν πραγματικότητα…
Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
