Νίκος Βατόπουλος
Ολο και περισσότεροι νιώθουν ψυχικά εξουθενωμένοι. Στο πεζοδρόμιο, στο μετρό, στα μαγαζιά, ακούς τα ίδια. «Τι θα γίνει; Τι βλέπεις;». Ακούγεται με άλλο ήχο και άλλο βάθος. Είναι διαφορετική η απόγνωση σήμερα από το 2012 ή το 2015, όταν τότε υπήρχε μια στοιχειώδης, έστω, αγωνιστικότητα. Αν επέτυχε κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από την κατάληψη που επιχειρεί στους πυλώνες του κράτους, είναι η αποξήρανση της κοινωνίας. Πλήρης και τέλεια αφυδάτωση. Μπορεί όμως μια κοινωνία, μια χώρα να έχει προοπτική όταν οι περισσότεροι πολίτες έχουν στο μυαλό τους μόνο αδιέξοδα και μαύρες σκέψεις;
Είναι τόσο απλωμένη η απαισιοδοξία που θα απαιτηθούν λίγες, αλλά αποφασιστικές, κινήσεις για να ανοίξει μια χαραμάδα φωτός. Αλλά το πρόβλημα, πέραν όλων των άλλων, είναι και η διάχυτη δυσπιστία. Υπάρχει πρόβλημα εμπιστοσύνης. Και πίστης. Για να μη μιλήσει κανείς για διατύπωση ενός στοιχειώδους οράματος για την επόμενη μέρα.
Και εν μέσω των τραγελαφικών καθεστωτικών κινήσεων της κυβέρνησης, το όποιο δυνητικά παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας έχει απομείνει στην Ελλάδα, αισθάνεται δεμένο χειροπόδαρα. Νιώθει, δικαίως, απαξιωμένο χωρίς ρόλο και χωρίς ζήτηση. Και το χειρότερο είναι ότι η συριζαϊκή «παρέα», σκοπίμως, τεχνηέντως αλλά και με δόλο, πέτυχε να περάσει στην κοινωνία ότι αυτό που προέχει είναι η επιβίωση, και όχι η πρόοδος, η ανάπτυξη, το μεγάλωμα της πίτας. Εχουν και εδώ κερδίσει ένα πόντο ακόμη στη δηλητηρίαση της σκέψης.
Ομως, ο μέσος πολίτης, ο αστός, ο άνθρωπος που έχει και κρίση, και μνήμη, και που μπορεί να δει και τα στραβά τού χθες αλλά πρωτίστως το αίσχος του σήμερα, παραμένει σε στάση αναμονής. Τον βαραίνει η κατρακύλα της πατρίδας του, η απαγωγή της λογικής και κυρίως η λεηλασία όσων θεωρούσε άξονα της ζωής του. Οι λαϊκιστές του καθεστώτος αγνοούν την παράμετρο όσων βαραίνουν τη σκέψη των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Την αγνοούν γιατί δεν είναι σε θέση να την αναλύσουν και να τη συνεκτιμήσουν, αλλά πλέον το μείζον της καθημερινότητας είναι αυτό ακριβώς το βάρος που έχει χαμηλώσει τον μέσο άνθρωπο σε ένα μέγεθος που δεν αντέχει κανείς.
Η αναντιστοιχία κυβέρνησης και κοινωνικής πραγματικότητας είναι πλέον τόσο μεγάλη, που δεν θα πρέπει να εφησυχάζει την αντιπολίτευση. Το αντίθετο. Οι προσδοκίες θα είναι αμείλικτες.
Πηγή: Καθημερινή
