Διονύσης Γουσέτης
Το μεσουράνημα του Θύμιου Λυμπερόπουλου ήταν το καλοκαίρι του 2011. Οι αγωνιστές ιδιοκτήτες ταξί Αττικής έριχναν στους δρόμους λάδια για να εμποδίσουν τη δίοδο των τουριστικών λεωφορείων. Κι εκείνος, πρόεδρός τους, απειλούσε με κρεμάλες όσους συναδέλφους του προδώσουν τον αγώνα εναντίον του ανοίγματος του επαγγέλματος. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ ήσαν σταθεροί υποστηρικτές του, αλλά εκείνος ήταν ήδη στέλεχος της Ν.Δ. Αυτά μέχρι τις 20 του Γενάρη, που ο κ. Μητσοτάκης ανήγγειλε συνεργασία με τη Δράση. Τότε ο κ. Λυμπερόπουλος και η συνδικαλιστική του παράταξη αποχώρησαν καταγγέλλοντας τον κ. Μητσοτάκη και πλέκοντας το εγκώμιο του ΚΚΕ.
Η αποχώρηση του κ. Λυμπερόπουλου είναι μια προσφορά σε όσους αναζητούν την ερμηνεία των απίστευτων τεκταινομένων στη χώρα μας. Αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία τη λειτουργία των συντεχνιών, τη φύση των κομμάτων και την ποιότητα της ψήφου των ψηφοφόρων. Η συνεργασία με τη Δράση είναι συνεργασία με ένα κόμμα το οποίο, απ’ το 2009 που το ίδρυσε ο Στέφανος Μάνος, πολιτεύεται κατά των συντεχνιών και υπέρ της ανοιχτής κοινωνίας και των ανοιχτών επαγγελμάτων. Η απέχθεια σε αυτή την πολιτική είναι αναμενόμενη από τον κ. Λυμπερόπουλο και βέβαια όχι μόνο από αυτόν. Είναι απεχθής από όλες τις συντεχνίες που ευημερούν εις βάρος των λοιπών ανοργάνωτων – και γι’ αυτό αδύναμων πολιτών. Οι συντεχνίες πωλούν την οργανωμένη ψήφο τους στα κόμματα έναντι των προνομίων που αυτά τους παρέχουν. Με αυτήν, τα κόμματα κατακτούν την εξουσία. Oσα κόμματα δεν μπαίνουν σε αυτό το πελατειακό παιχνίδι καθηλώνονται συνήθως σε ποσοστά επιπέδου Δράσης.
Πρέπει, λοιπόν, να ανεχτεί τις συντεχνίες ο Κυριάκος για να έχει πιθανότητες να κυβερνήσει; Το δίλημμα είναι υπαρκτό και μεγάλο. Νομίζω όμως ότι την απάντηση την έδωσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις της κρίσης. Ναι μεν η ψήφος των συντεχνιών τις ανέδειξε στην εξουσία, όμως η εξουσία τους δεν κράτησε πολύ. Οι πρωθυπουργοί τους αποδείχτηκαν αναλώσιμοι. Στα βήματά τους πορεύεται και ο κ. Τσίπρας, αρχηγός κόμματος που έχει θεωρητικοποιήσει το χάιδεμα των συντεχνιών. Η πελατειακή κομματική τακτική της μεταπολίτευσης ανατράπηκε με την κρίση. Οι εταίροι επιβάλλουν –μέσω των μνημονίων– περιορισμό της σπατάλης, ανεξάρτητους φορείς, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κατάργηση προνομίων. Τα κόμματα που κυβερνούν αντιδρούν. Συγκρούονται με τους εταίρους για να προασπίσουν τους πελάτες τους και την ψήφο τους. Τελικά όμως αναγκάζονται να περιορίσουν την πελατειακή τους πολιτική για να μην κλείσει η κάνουλα του δανεικού χρήματος, απαραίτητη για την επιβίωση της χώρας όσο και τη δική τους. Και τότε πέφτουν. Η κίνηση του κ. Μητσοτάκη να συνεργαστεί με τη Δράση δείχνει ότι δεν επιδιώκει να γίνει άλλος ένας αναλώσιμος πρωθυπουργός. Αν με συνέπεια συνεχίσει τέτοιες κινήσεις, ή δεν θα γίνει πρωθυπουργός ή θα γίνει πρωθυπουργός ηγέτης χωρίς πελατειακές ή άλλες δεσμεύσεις, στα ίχνη ενός Τρικούπη, ενός Βενιζέλου, ή ενός Κων. Καραμανλή. Η προσπάθεια αξίζει τον κόπο.
Πηγή: Καθημερινή
