Κωνσταντίνος Ζούλας
«Απόστολε, με τους οκτώ έκανες φανταστική δουλειά. Μπορείς να αναλάβεις και τον Ντόναλντ Τραμπ;». Αυτό ήταν το πιο αστείο από τα δεκάδες μηνύματα συγχαρητηρίων που έλαβε ο συγγραφέας Απόστολος Δοξιάδης μετά την απόφαση του Αρείου Πάγου. Του το έγραψε Aμερικανός δημοσιογράφος που παρακολουθούσε, εδώ και ενάμιση μήνα, τον αγώνα που έδωσε για να μην εκδοθούν στην Αγκυρα οι οκτώ, προεξοφλώντας ευλόγως ότι στην Τουρκία, αφού βασανιστούν, θα πεθάνουν σε κάποια φυλακή.
Αυτό που δεν είναι γνωστό είναι ότι την πρωτοβουλία Δοξιάδη την πυροδότησε άθελά του ο Ανδρέας Πετρουλάκης. Εκείνος ήταν που, αναδεικνύοντας πρώτος την αδιαφορία του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ για την τύχη των οκτώ αξιωματικών, έγραψε στο Protagon (8 Δεκεμβρίου) ένα άρθρο με τίτλο «Ο αφοπλισμός της Αριστεράς» καταγγέλλοντας τη σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ και των τάχα προοδευτικών υποστηρικτών του. «Πού είναι οι συναυλίες, οι διαδηλώσεις, οι πύρινες δηλώσεις των διανοουμένων, τα μαχητικά πρωτοσέλιδα, πού είναι ο εκκωφαντικός δημόσιος λόγος-ασπίδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πού είναι η Αριστερά να ανάψει τον σπινθήρα, όπως έκανε πάντα;», αναρωτιόταν ο Πετρουλάκης με εμφανή πικρία για τη μετάλλαξη των ανθρώπων της κυβερνώσας Αριστεράς. «Οι οκτώ αξιωματικοί θα οδηγηθούν στα μπουντρούμια του Ερντογάν και πολλοί λίγοι Ελληνες θα το πάρουν είδηση», κατέληγε ο Πετρουλάκης, και ο Δοξιάδης πήρε την απόφαση να συγκροτήσει μια μικρή ομάδα (Ειρήνη Αγαπηδάκη, Λ. Παπαγιαννάκης, Στ. Φενέκος) η οποία έμελλε σταδιακά να μετεξελιχθεί σε ένα πρωτόγνωρο κύμα υποστήριξης της μη έκδοσης των Τούρκων, με δεκάδες άρθρα και παρεμβάσεις όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στον διεθνή Τύπο (Wall Street Journal, Monde, Observer, Frankfurter Allgemeine Zeitung, Gurdian, Le Soir, BBC). Ο στόχος όλων αυτών των ανθρώπων δεν ήταν βέβαια να επηρεάσουν τη Δικαιοσύνη, όπως τους καταλογίστηκε, αλλά να αποτρέψουν να συμβεί το αντίθετο –δηλαδή, μη γελιόμαστε, να παρέμβει στη Δικαιοσύνη η κυβέρνηση.
Θα σταθώ λίγο στην τελευταία πρόταση, γιατί είναι και η αιτία του σημερινού σχολίου. Οι Αρεοπαγίτες προχθές –όπως και οι δικαστές που πρωτόδικα έκριναν την υπόθεση– δεν καλούνταν να αποφασίσουν ποιος ήταν ο ρόλος των οκτώ στη διάρκεια του πραξικοπήματος. Δεν ήταν αυτό το επίδικο αντικείμενο. H μόνη αρμοδιότητα που είχε ο Αρειος Πάγος ήταν να αποφανθεί –και μάλιστα συμβουλευτικά προς την πολιτεία– αν οι οκτώ αξιωματικοί θα έχουν μια δίκαιη δίκη στην Τουρκία, τέτοια που να επιτρέπει την έκδοσή τους. Και, δόξα τω Θεώ, οι δικαστές αποφάσισαν βάσει αυτού που καταλαβαίνει κάθε Ελληνας πολίτης ότι συμβαίνει στην Τουρκία.
Λίγοι ξέρουν επίσης ότι Τούρκοι αξιωματικοί βρέθηκαν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μετά το καλοκαιρινό «πραξικόπημα». Και ακόμη λιγότεροι γνωρίζουν ότι καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν ικανοποίησε το αίτημα του Ερντογάν να τους εκδώσει, απλούστατα γιατί η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δεν επιτρέπει την έκδοση αλλοδαπών σε χώρα που υπάρχουν έστω και υπόνοιες ότι δεν θα γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά τους. Πόσο μάλλον ότι θα βασανιστούν έχοντας ήδη κριθεί ένοχοι άνευ δίκης. Η μόνη χώρα που έστειλε «πακέτο» στην Τουρκία μια σειρά «αντιφρονούντων» του Ερντογάν ήταν η Βουλγαρία.
Αυτό ήταν που με απλά λόγια φώναζε τόσο καιρό η πρωτοβουλία Δοξιάδη, ταυτίζοντας την απόφαση του Αρείου Πάγου με το υπαρξιακό ερώτημα της χώρας αν παραμένει μια ελεύθερη δυτική δημοκρατία ή αν βλέπει τον εαυτό της ως Βουλγαρία ή Τουρκία. Το γεγονός δε ότι η καθ’ όλα αυτονόητη απόφαση που έλαβαν προχθές οι δικαστές προκάλεσε από ανακούφιση μέχρι εθνική ανάταση αναδεικνύει πόσο βαθιά είναι η κρίση που αντιμετωπίζουμε. Μια κρίση που δεν είναι βέβαια οικονομική, αλλά πρωτίστως πολιτική και θεσμική, εξ ου και δεν μπορούμε να την ξεπεράσουμε.
Για να το πω με ακόμη πιο απλά λόγια, συνιστά ντροπή, αν όχι εθνική κατάντια, ότι κανένας πολιτικός αρχηγός –πλην του κ. Στ. Θεοδωράκη– δεν αποτόλμησε, ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ, να πάρει σαφή θέση κατά της έκδοσης. Η δε επιλογή της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου στην αρχή να διαβεβαιώνει απερίσκεπτα την Τουρκία ότι θα εκδώσει τους οκτώ και, σταδιακά, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, να μετατραπεί σε Πόντιο Πιλάτο, δείχνει και πόσο λίγη είναι –και γι’ αυτό επικίνδυνη– για τις προκλήσεις που έχει μπροστά της η Ελλάδα. Κατά τα λοιπά, μακάρι το επόμενο διάστημα να υπάρξουν και άλλες τέτοιες γενναίες πρωτοβουλίες πολιτών που μας κάνουν να μη χάνουμε εντελώς τις ελπίδες μας.
Πηγή: Καθημερινή
