Πάσχος Μανδραβέλης
Ήταν συγκινητική η συμπαράσταση όλων των πολιτικών αρχηγών (πλην ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και Χρυσής Αυγής) στην άδικη και εξοντωτική αγωγή που έκανε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας κατά του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη, γιατί μεταξύ άλλων αποκαλούσε τον κ. Πάνο Καμμένο «ακροδεξιό» και «εθνικολαϊκιστή». Και είναι σημαντική αυτή η υποστήριξη, διότι δημιουργεί πολιτικό προηγούμενο που πρέπει τα συνδικαλιστικά όργανα των δημοσιογράφων να αξιοποιήσουν προκειμένου να καταργηθούν οι τυποκτόνοι νόμοι. Κάποιοι από αυτούς ισχύουν από την εποχή Ιωάννη Μεταξά.
Η αλήθεια είναι ότι οι δημοσιογράφοι ως συλλογικότητα ποτέ δεν πήραν στα σοβαρά την ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και ποτέ δεν έγινε μια απεργία προς κατάργηση των τυραννοκτόνων νόμων. Διαμαρτυρηθήκαμε με θέρμη –κατόπιν προτροπής της ΕΣΗΕΑ!– για την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ, αλλά δεν κάναμε ποτέ μια παράσταση διαμαρτυρίας για το γεγονός ότι το Σύνταγμα της χώρας περιλαμβάνει τη γελοία αλλά επικίνδυνη διάταξη «Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος». Και από την εποχή που θεσπίστηκε αυτή η διάταξη, έγιναν τρεις συνταγματικές αναθεωρήσεις και ποτέ οι Ενώσεις Συντακτών δεν παρενέβησαν για την κατάργηση των απαγορεύσεων στο άρθρο 14 του Συντάγματος, το οποίο ευφημίζεται με τον τίτλο «Ελευθερία του Τύπου». Να σημειώσουμε ότι από τις 570 λέξεις τού εν λόγω άρθρου, μόνο οι 14 προασπίζουν την ελευθερία. Οι άλλες είναι με τη μία ή την άλλη μορφή απαγορεύσεις.
«Ο νόμος περί αγωγών είναι μέρος μόνο του πλαισίου ανελευθερίας του Τύπου που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα με την ανοχή ημών των δημοσιογράφων», λέγαμε πριν από δέκα χρόνια στο «15ο δημοσιογραφικό συνέδριο της Σαμοθράκης», με τίτλο «Αγωγές για τη φίμωση του Τύπου» (22.6.2007). «Υπάρχουν δεκάδες νόμοι που μας απαγορεύουν τα πάντα. Υπάρχουν διατάξεις που απαγορεύουν (ελέω προσωπικών δεδομένων) να μάθουμε ποιοι δουλεύουν στο Δημόσιο. Υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν τη φωτογράφιση.
Υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν τη δημοσίευση ονομάτων κατηγορουμένων. Στην Ελλάδα, απαγορεύονται τα πάντα. Το γεγονός ότι οι εφημερίδες δεν βγαίνουν με λευκές σελίδες οφείλεται στην παλιά ρωμαίικη πρακτική της μη εφαρμογής των νόμων. Ετσι, ξεκινώντας από το Σύνταγμα και φτάνοντας μέχρι τις δικαστικές αποφάσεις, καταλήγουμε να έχουμε το πιο ασφυκτικό νομικό πλαίσιο και την πλήρη ασυδοσία. Τα πάντα απαγορεύονται και τα πάντα γίνονται. Γι’ αυτό συνήθως την πληρώνουν οι μικροί και ποτέ οι ασύδοτοι».
Ετσι, τον Νοέμβριο του 2013, ο δημοσιογράφος της Μυτιλήνης Στρατής Μπαλάσκας καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκιση για εξύβριση καθηγητή διευθυντή γυμνασίου τον οποίο χαρακτήρισε νεοναζί. Ο ίδιος σε κείμενά του δήλωνε υπερήφανος που είναι εθνικοσοσιαλιστής.
Με αυτόφωρη διαδικασία συνελήφθησαν αρκετοί δημοσιογράφοι (η Δέσποινα Κονταράκη ύστερα από μήνυση της τότε βουλευτού των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή, ο Γιώργος Παπαχρήστος από μήνυση του προέδρου πάλι, του κ. Καμμένου, ο κ. Κώστας Βαξεβάνης για τη δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ κ.λπ.). Δεν γνωρίζουμε ποιοι και πόσοι άλλοι είναι διότι οι δημοσιογραφικές ενώσεις –που είναι μπροστάρηδες στους αγώνες (συνήθως της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ)– δεν φρόντισαν ποτέ να κάνουν μια «Μαύρη Βίβλο» της λογοκρισίας στην Ελλάδα, να συγκεντρώσουν δηλαδή όλες τις διώξεις κατά δημοσιογράφων, στους δικτυακούς τους τόπους, ώστε να καταλάβουν όλοι πόσο μεγάλο είναι το πρόβλημα.
Πηγή: Καθημερινή
