Στέφανος Κασιμάτης
Ο νέος χρόνος ξεκίνησε με δύο υπομνήσεις της νέας πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Πλησιάζοντας προς τα μεσάνυκτα, ετέθη στο τραπέζι με τους φίλους το ζήτημα πώς θα καταλάβουμε την αλλαγή του χρόνου. Iσως κάποιος σκέφθηκε να ανοίξουμε την τηλεόραση, όπως κάναμε –όπως έκαναν όλοι– παλαιότερα· πάντως, κανείς δεν το είπε. Και να το έλεγε θα ήταν περιττό, διότι δεν υπήρχε τηλεόραση τριγύρω. Σχεδόν όλοι, όμως, είχαμε το ίδιο κινητό τηλέφωνο. Eτσι, αυτή ήταν η πρώτη φορά, για μένα τουλάχιστον, που τον νέο χρόνο δεν τον έβαλε η φωνή του όποιου δημάρχου ή κονφερασιέ μέσω της τηλεόρασης, αλλά το iPhone. Ζήτω η παγκοσμιοποίηση!
Επίσης για πρώτη φορά, διέκρινα μια απόκλιση από τα ειωθότα στη διανομή της πίτας. Μια απόκλιση επί το ρεαλιστικότερον, θα έλεγα, λ.χ., στο σπίτι των φίλων που ήμασταν εμείς, το κομμάτι «του φτωχού» το αντικατέστησε το κομμάτι «της μέσης τάξης». Για αυτό, όμως, δεν φταίει μόνον η παγκοσμιοποίηση· στη δική μας περίπτωση, ευθύνεται πρωτίστως ο χειρισμός των επιπτώσεών της από μια κυβέρνηση, η οποία συνδυάζει κατά μοναδικό τρόπο ανικανότητα, ιδεοληψία, κυνισμό – από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με άλλα λόγια.
Εκείνο όμως που έκανε ξεχωριστή αυτή την Πρωτοχρονιά σε σχέση με τις προηγούμενες που θυμάμαι ήταν ότι το πνεύμα της αισιοδοξίας δεν ήταν φέτος καθόλου στη μόδα. Hταν απλώς ανεκτό, εφόσον όμως συνοδευόταν με την απαραίτητη δόση ειρωνείας που εξορκίζει την αφέλεια. Η αισιοδοξία όπως είχαμε συνηθίσει να την εκφράζουμε –δηλαδή, υπερβολικά– έμοιαζε μωρία τηλεοπτικού μεσημεριανάδικου ή φιλοσοφικός ρεμβασμός του Κοέλιο· ήταν όχι απλώς εκτός τόπου και χρόνου, αλλά και ενοχλητική από πάνω. Λογικό δεν είναι; Αν εξαιρέσουμε όσους συνταξιούχους ικανοποιούνται με το εφάπαξ βοήθημα που πήγε να τους πουλήσει ο Τσίπρας σαν δέκατη τρίτη σύνταξη και, βεβαίως, τους κομματικούς φίλους, που διορίζονται στις ειδικές και γενικές γραμματείες τις οποίες ιδρύει η κυβέρνηση προς τούτο ακριβώς, για όλους τους άλλους –που μάλλον είναι και οι περισσότεροι– το 2016 ήταν η χειρότερη χρονιά αφότου το κράτος χρεοκόπησε. Με αυτούς τους ανεκδιήγητους να παραμένουν γαντζωμένοι στην κυβέρνηση, πώς να ελπίζεις; Ας περιμένουμε, λοιπόν, να χειροτερέψει η κατάσταση, προτού αρχίσει να βελτιώνεται…
Πασοκοποίηση
Με τον νέο χρόνο και τα θέματα που έφερε στην ειδησεογραφία, παρατηρώ μια μικρή, πλην αισθητή, αλλαγή νοοτροπίας στους κυβερνώντες. Προσέξατε πόσο τους έθιξε το δημοσίευμα του Guardian για την αθλία κατάσταση των νοσοκομείων του Δημοσίου και πόσο επιθετική ήταν η αντίδρασή τους; Ως τώρα αυτοί δεν μας είχαν συνηθίσει σε παρόμοια ευθιξία. Hσαν αυτάρκεις, ο καθένας στον κόσμο του – ο ένας, λ.χ., στη σπηλιά του κάπου στα βουνά της λεβεντογέννας, μαζί με άλλους αρκούδους· ο άλλος στο καφενείο, ώρες ατελείωτες με πρέφα, ρακές, χωρατά και θυμόσοφες σκέψεις για το μέλλον της Αριστεράς…
Ξαφνικά, όλοι αυτοί ανακαλύπτουν τώρα ότι η γνώμη του μεγάλου κόσμου, έξω από την Ελλάδα, τους αφορά και επηρεάζει τις τύχες τους. Oμως, με την αντίδρασή τους, δεν ανταποκρίνονται στην πρόκληση· επιχειρούν απλώς να την αποφύγουν. Διότι πέρα βρέχει, όταν ο θόρυβος για την κατάσταση στο δημόσιο σύστημα Υγείας προέρχεται από το εσωτερικό· τους θίγει, όμως, τη χορδή της εθνικής ευαισθησίας, όταν οι καταγγελίες έρχονται από το εξωτερικό και μάλιστα από τον γενικά φιλικό Guardian. Αυτή η μορφή υποκρισίας λέγεται πασοκοποίηση και δεν έχει άμεση σχέση με την παγκοσμιοποίηση. Είναι μια εσωτερική μετάλλαξη, που συμβαίνει στον αριστερό άνθρωπο όταν γίνεται μέσα του ΠΑΣΟΚ. Είναι πλέον και χαρακτηριστικό της κυβέρνησης, η οποία όσο μένει στα πράγματα αναπτύσσει νοοτροπία βαθέος ΠΑΣΟΚ.
Τι άλλο είναι, αν όχι βαθύ ΠΑΣΟΚ, η περίπτωση της κ. Γεροβασίλη; Εφόσον ισχύουν οι κατηγορίες ότι, ως βουλευτίνα, συμμετείχε επί τρία χρόνια σε εταιρεία η οποία πωλούσε υπηρεσίες στο Δημόσιο, τότε μπορούμε άφοβα να υποστηρίξουμε ότι η κ. Γεροβασίλη, με τη στάση και τη συμπεριφορά της στο συγκεκριμένο ζήτημα, καταφέρνει να αναπαράγει στη ζωή της το κατ’ εξοχήν πασοκικό υπόδειγμα οικονομικής ανάπτυξης: τεράστιο κράτος για να μοιράζει ευημερία στους πολλούς, αλλά και για να δημιουργεί και να εκτρέφει μια κρατικοδίαιτη τάξη επιχειρηματιών, η οποία με τη σειρά της συντηρεί οικονομικά το κόμμα. Η κ. Γεροβασίλη, με την πολιτική δραστηριότητά της, αγωνίζεται για την επέκταση, όχι μόνον τη συντήρηση, του κράτους και, ως επιχειρηματίας, κάνει δουλειές μαζί του. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο τον σοσιαλισμό. Πόσο περισσότερο ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να είναι η κ. Γεροβασίλη; «Σύντροφοι, ο σοσιαλισμός είναι πρώτα τρόπος ζωής», όπως έλεγε κάποτε (μάλλον σε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ) ο αγέρωχος έγκλειστος του Κορυδαλλού…
Η πασοκοποίηση αυτού του είδους είναι το μέγιστο που μπορούν να πετύχουν ως προσαρμογή στην πραγματικότητα. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει όμως· ήταν προβλεπτό ήδη από την επομένη της «κωλοτούμπας» τον Ιούλιο του 2015. Παρά τις εντυπώσεις της διάσπασης και την ηχηρή αποχώρηση των ακραίων, αυτό που είχε συμφωνήσει ο Τσίπρας ήταν αδύνατο να το εφαρμόσει: δεν ήταν ποτέ δυνατόν ο ΣΥΡΙΖΑ να μεταμορφωθεί σε ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Επομένως, κάποτε η ρήξη θα ερχόταν και πάλι στο προσκήνιο, εξαιτίας της αδυναμίας της ελληνικής πλευράς να ανταποκριθεί ουσιαστικά στα συμφωνηθέντα. Αυτή τη φορά, όμως, ο κίνδυνος για τη χώρα είναι μεγαλύτερος· και όχι μόνον λόγω του διεθνούς περιβάλλοντος. Την πρώτη φορά, αγνοούσαν την πραγματικότητα – ήταν η περιβόητη αυταπάτη του πρωθυπουργού· τώρα, έχουν μια ιδέα της πραγματικότητας, δείχνουν πρόθυμοι όμως να την αψηφήσουν…
Πηγή: Καθημερινή
