Πάσχος Μανδραβέλης
Η αριστερή ρητορεία έχει εμποτίσει βαθιά την ελληνική πολιτική. Τόσο, που τη συναντάς και στα πιο δεξιά σπίτια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο πιστοποιημένος αντικομμουνιστής κ. Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος, προκειμένου να κατηγορήσει τους κυβερνώντες για τη γνωστή επιστολή Τσακαλώτου προς τους θεσμούς, ανέσυρε από τα κατακάθια του σταλινικού λεξιλογίου τον όρο «δηλωσίες». Το ανέφερε δε ως ψόγο, παραβλέποντας το γεγονός ότι οι κατά ΚΚΕ «δηλωσίες» ήταν εκείνοι οι λογικοί άνθρωποι που είτε κατάλαβαν ότι ο κομμουνισμός είναι επιβλαβής στις κοινωνίες (κάτι που επαληθεύτηκε πανηγυρικώς στην ανατολική Ευρώπη τα επόμενα χρόνια) είτε συνειδητοποίησαν ότι ο Εμφύλιος είχε τελειώσει και έπρεπε να φτιάξουν τη ζωή τους και να συμβάλουν στην ανόρθωση της χώρας. Βεβαίως, δεν έπρεπε να υπάρχει η ταπεινωτική διαδικασία των «δηλώσεων», και μάλιστα αυτές να δημοσιοποιούνται για προπαγανδιστικούς λόγους των νικητών του Εμφυλίου. Αλλά ήταν θετικό για τη χώρα το γεγονός, που αναφέρουν οι Στάθης Καλύβας και Νίκος Μαραντζίδης στο βιβλίο τους «Εμφύλια πάθη», πως άνω του 90% όσων πέρασαν από τη Μακρόνησο αποκήρυξαν τον κομμουνισμό. Επραξαν πολύ σωστά που αδιαφόρησαν για τις μπούρδες του Νίκου Ζαχαριάδη και τα κελεύσματα του ΚΚΕ, να έχουν «το όπλο παρά πόδα». Η χώρα θα υπέφερε πολύ περισσότερο εάν δεν υπήρχαν τόσοι «δηλωσίες».
Τι δουλειά έχει λοιπόν ένας δεξιός αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας να βγαίνει από τα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ; Και γενικώς: τι προσπαθούν να αποδείξουν οι πολιτικές δυνάμεις που εφάρμοσαν μνημόνιο κατά το παρελθόν (δηλαδή η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ) όταν ψέγουν την κυβέρνηση επειδή δηλώνει ότι θα εφαρμόσει όσα υπέγραψε, δηλαδή το μνημόνιο; Τι θέλουν να πουν; Οτι αυτοί θα διαπραγματευτούν καλύτερα, κάτι που έλεγε προ δύο ετών ο ΣΥΡΙΖΑ, και προ πέντε ετών η Ν.Δ.; Αν και ουδείς μπορεί να φτάσει την αντιμνημονιακή υστερία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές οι αντιμνημονιακές κορώνες των πρώην μνημονιακών δυνάμεων δεν πείθουν. Για πολλούς ζέχνουν υποκρισία. Κι απ’ αυτή χόρτασε ο τόπος.
Το να κάνει σήμερα κάποιος αντιπολίτευση στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι σαν να κλέβει εκκλησία. Εχουν πει τόσες ανοησίες, έχουν κάνει τόσες γκάφες και έχουν πράξει τόσες αθλιότητες, που πρέπει κάθε φορά να διαλέγει κάποιος τι θα πρωτοπροβάλει. Εχει κάποιον λόγο η Ν.Δ. να κάνει αντιπολίτευση από τα αριστερά, κάτι που κάνει με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης; Υπάρχει λόγος να αναφέρει κάποιος ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ από αντιμνημονιακά έγιναν ατσούμπαλα μνημονιακά κόμματα, όταν και η Νέα Δημοκρατία έκανε τα ίδια στο παρελθόν; Μήπως πιστεύουν στο ΠΑΣΟΚ ότι πείθουν κάποιον οι ανακοινώσεις για την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ του στυλ «Κύριε υπουργέ, πουλάτε και ξεπουλάτε με κλάμα και με πόνο, όπως ο “Καΐλας”»; Δεν κατανοούν –ούτε στη Ν.Δ. ούτε στο ΠΑΣΟΚ– ότι η αντίδραση των πολιτών σε αυτή την παρωχημένη αντιπολίτευση είναι κάτι όπως «εδώ ήρθαμε, πάμε να φύγουμε»;
Δυστυχώς, αυτού του τύπου η αντιπολίτευση δεν αποκαλύπτει κάτι καινούργιο για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ. Ετσι κι αλλιώς, όλοι ξέρουν ότι αλλιώς μας τα ’λεγαν αντιπολιτευόμενοι και αλλιώς μας τα λένε τώρα που κάθονται στις υπουργικές καρέκλες. Αυτό όμως που αναδεικνύεται είναι το έλλειμμα στρατηγικής, που θα το βρουν μπροστά τους κυβερνώντας. Διότι κανείς δεν πήγε μακριά με τις αντιμνημονιακές και αριστερές ανοησίες. Αν δεν μας πιστεύουν, ας ρωτήσουν και τον κ. Τσίπρα.
Πηγή: Καθημερινή
