Θοδωρής Γεωργακόπουλος
Το 2016, χάκερ που συνδέονται με τη ρωσική κυβέρνηση παραβίασαν τα αρχεία του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, μεμονωμένων οργανώσεων συνδεδεμένων με αυτό, τα emails συγκεκριμένων στελεχών του, αλλά και οργανώσεις συνδεδεμένες με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και μεμονωμένα στελέχη αυτού, αποκτώντας πρόσβαση σε έναν αχανή όγκο δεδομένων. Από αυτόν, μερικές δεκάδες χιλιάδες emails μόνο του Δημοκρατικού Κόμματος έφτασαν στα βολικά και πιστά WikiLeaks, που τα δημοσίευσαν με χαρά. Κανένα υλικό από ρεπουμπλικανική πηγή δεν διέρρευσε έως τώρα.
Αυτή δεν είναι μια θεωρία συνωμοσίας. Δεν δημοσιεύτηκε σε ανορθόγραφα σάιτ, στο National Enquirer ή στη Sun. Ανακοινώθηκε από το συντονιστικό όργανο των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ (είναι 17) από τον περασμένο Οκτώβριο κιόλας. Πριν από λίγες μέρες, δε, η CIA επιβεβαίωσε ότι η επίθεση δεν ήταν γενικής φύσεως, αλλά είχε στόχο την αλλοίωση του αποτελέσματος των εκλογών του Νοεμβρίου προς όφελος του Ντόναλντ Τραμπ. Καθώς περισσότερα στοιχεία έρχονται στο φως, ο απερχόμενος πρόεδρος Μπαράκ («θα λέτε και θα κλαίτε») Ομπάμα διέταξε κατεπείγουσα έρευνα ώστε να συνταχθεί πλήρης έκθεση για την επίθεση πριν από την ορκωμοσία του «πορτοκαλί» διαδόχου του, ενώ οι λίγοι σοβαροί Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές απαιτούν επίσης την περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης. Ο Ντόναλντ Τραμπ βεβαίως επιτέθηκε στη CIA, την οποία σε λίγες εβδομάδες θα κληθεί να διοικήσει, και επιπλέον διόρισε υπουργό Εξωτερικών τον παρασημοφορημένο από τον Βλαντιμίρ Πούτιν CEO της μεγαλύτερης πετρελαϊκής εταιρείας του κόσμου, η οποία έχει συμφέροντα δισεκατομμυρίων στη Ρωσία. Οπότε, για να ανακεφαλαιώσουμε, φέτος, το 2016, η Ρωσία επιτέθηκε στις ΗΠΑ για να επηρεάσει το αποτέλεσμα των εκλογών τους, και τα κατάφερε. Αφήστε λίγο τη φράση να κατακάτσει στο βάθος του μυαλού σας. Δοκιμάστε τη στην άκρη της γλώσσας. Αν υπάρχετε σε τούτη τη Γη καιρό αρκετό για να θυμάστε μια εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι περνούσαν απ’ το Ανατολικό Βερολίνο στο Δυτικό μόνο κρυφά και ποτέ ανάποδα, τότε έχετε μια εικόνα για τη βαρύτητα αυτού που συνέβη. Πρόκειται για ένα σκάνδαλο που κάνει το Γουότεργκεϊτ να μοιάζει με τσακωμό πεντάχρονων στην παιδική χαρά. Πρόκειται για ευθεία –και επιτυχημένη!– επίθεση στον πυρήνα της υπερδύναμης με στόχο την ανατροπή του πολιτικού της χάρτη, γεγονός πρωτοφανές στην ιστορία του σύγχρονου κόσμου. Είναι σαν οι πύραυλοι του Χρουστσόφ να έφτασαν τελικά στην Κούβα, και να εκτοξεύτηκαν, μερικοί πλήττοντας χωράφια στο Ουισκόνσιν και στην Πενσιλβάνια.
Τότε θα γινόταν πυρηνικό ολοκαύτωμα. Τώρα δεν τρέχει τίποτε. Δεν τρέχει μία. Δεν τρέχει κάστανο. Κι αυτό συμβαίνει κάθε εβδομάδα, σε όλο τον κόσμο. Συνεχώς φτάνουν στη δημοσιότητα γεγονότα που σε άλλες εποχές θα έριχναν κυβερνήσεις, θα έκαναν γενιές ανθρώπων να θυμούνται πού ήταν όταν το άκουσαν, και τα παρακάμπτουμε λες κι είναι απλά, καθημερινά συμβάντα, ένα από τα 100 ειδησάρια που καταναλώνουμε κάθε μέρα, που μας κρατούν το ενδιαφέρον για λίγες ώρες και μετά προχωράμε στα επόμενα. Ετσι που πάνε τα πράγματα, μπορεί αύριο να έρθουν 12 διαστημόπλοια, να κατέβουν οι εξωγήινοι και να αρχίσουν να μας ζωγραφίζουν κατακάθια του καφέ για να τα διαβάσουμε, και να μη γίνει τίποτα. Αντε το πολύ να φωτίσουμε κάνα δημόσιο κτίριο στα χρώματα του πλανήτη τους για ένα βράδυ. Μετά θα ασχοληθούμε με τον Σόιμπλέ του ο καθένας, με κάτι που είπε ο Ζουράρις, με τον ποιον είπε μπούλη ο άλλος γελώντας ή με το πόσο κακοί είναι οι ξένοι που δεν μας δίνουν λεφτά όταν παραβιάζουμε τα συμφωνηθέντα. Αυτή η παγκόσμια αναισθητοποίηση αποτελεί φαινόμενο ανεξάρτητο της μόρφωσης, της οικονομικής ευρωστίας, της κοινωνικής συνοχής, της ελευθερίας ή της γνώσης. Είναι μάλλον ελάττωμα της ανθρώπινης φύσης, που έρχεται στην επιφάνεια χάρη στα νέα εργαλεία που μας προσφέρει η τεχνολογία, τα οποία μας επιτρέπουν να ψάξουμε και να μάθουμε ό,τι θέλουμε στη θεωρία, αλλά εμείς τα χρησιμοποιήσαμε για να επιβεβαιώσουμε ό,τι ξέραμε ήδη και να αυτοπαραμυθιαστούμε με φανταχτερά ψέματα στην πράξη. Οπως είναι προφανές, αποδεικνύονται πάρα πολύ χρήσιμα σε δημαγωγούς, δικτάτορες, λαϊκιστές και κατά φαντασίαν τσάρους. Οχι μόνο για να ποδηγετούν το πρόθυμο κοινό, αλλά και για να εξασφαλίζουν μια αναπάντεχη, καθολική ασυλία. Ο,τι κι αν κάνουν, κανείς πια δεν νοιάζεται.
Πηγή: Καθημερινή
